به گزارش خبرگزاری مهر، حجت الاسلام علی اکبر رشاد رئیس پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی درباره ریشه های و علل وقوع واقعه هتک حرمت قرآن کریم، گفت: مدتی است که موج هجوم به قرآن کریم که از کتب آسمانی و مقدس‌ترین، آخرین و مهم‌ترین کتاب آسمانی در اختیار بشر است، آغاز شده و این هجمه شاید مناشی و علل مختلفی داشته باشد که از جمله آنها، نگرانی از گسترش آموزه‌ها و تعالیم این کتاب آسمانی است. اما این رفتار، رفتاری است که از زوایای مختلف قابل نقد و تأمل است.
وی افزود: هتک حرمت و حمله به یک کتاب آسمانی که آکنده از دعوت به عدالت، صلح، علم، معرفت، تقوا، معنویت، اخوت و وحدت بین بشریت و انسان‌ها است و هم چنین مبنا و منشأ پدیداری یکی از تمدن‌های بزرگ در تاریخ بشر بوده، حمله به ارزش‌های متعالی انسانی است. از دیگرسو، عملاً هجوم و توهین به چنین پدیده ارزشمند و مهمی که مورد علاقه عمیق یک‌چهارم انسان‌های ساکن کره خاکی و برای جمعی وسیعی نیز محترم است، موجب جریحه‌دار شدن عواطف میلیاردی انسان‌ها خواهد شد.
وی تاکید کرد: این عمل، یک عمل جنگ‌افروزانه است و اگر بر اثر این تندروی‌های وحشیانه و غیرقابل دفاع جنگی در مقیاس جهانی رخ دهد، این عناصر و این رفتارها باید به عنوان عوامل معنوی این واقعه تلخ جهانی قلمداد شوند.
عضو هیئت علمی گروه منطق فهم دین در بخش دیگری از صحبت های خود گفت: اصولاً این حرکت، یک حرکت جاهلانه نیز هست. افرادی در سرزمین امریکا که ظاهراً مدعی فرهنگ و تمدن و علم و فن‌آوری است، به قرآن اهانت کردند، بهانه آنان این بود که کسانی خود را منسوب به قرآن می‌دانستند، فاجعه‌ای مانند حمله به برج‌های تجارت جهانی را مرتکب شدند. آنان نمی‌دانند که اولاً قرآن هرگز انسان را دعوت به جنگ و خون‌ریزی و به خطر افکندن جان شهروندان یک کشور که بی‌طرف و بی‌دفاع هستند، نکرده است و ثانیاً کسانی که خود را منسوب به قرآن می‌دانند، درواقع دست‌پروردگان و دست‌آموختگان خود آمریکایی‌ها هستند.
رئیس هیات حمایت از کرسی‌های نظریه‌پردازی، نقد و مناظره در مورد دیگر عوامل وقوع این واقعه گفت: این احتمال نیز وجود دارد که قدرت‌های بزرگ اقتصادی، که در معرض یک بحران عظیم مالی قرار داشتند، با سیاست جنگ‌افروزانه می‌خواستند از این بحران مالی خارج شوند. امروز، هنوز و هم چنان به نظر ما و به نظر بسیاری از کارشناسان آگاه به دروغ، این حمله را به گروهی که خود را مسلمان می‌دانند، نسبت می‌دهند. این در حالی است که مسلمانان نیز آنها را قبول ندارند و بر عقلای ملل مسلمان و عقلای دنیای غرب است که جلوی عناصر تندروی مانند طالبان و بن‌لادن، از این سو و عناصر تندروی مانند بوش و جریان صهیونیسم مسیحی، از دیگرسو بیاستند. اگر نه، این دو جریان تند نظریه توهم‌آمیز جنگ تمدن‌ها را عملی خواهند ساخت.
وی ادامه داد: رفتارهای مبتذل و وحشیانه و غیرانسانی و جاهلانه در برابر یک منطق، نشانه ضعف رفتارکنندگان است. اگر در برابر سخنان و مطالبی که در قرآن کریم مطرح شده است، پاسخ علمی و منطقی داریم، مطرح کنیم. با سوزاندن و اهانت کردن که مشکلی حل نمی‌شود. کسی که در وادی و صحنه منطق کم می‌آورد و دچار مشکل است با حمله و هجمه و ناسزا و اهانت و افترا می‌خواهد خلاء این ضعف را پر کند.
عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی در بخش دیگری از سخنان خود گفت: این عمل نوعی نقض آزادی بیان قلمداد می‌شود. قرآن یک کتاب است که مجموعه مطالب و تعالیمی انسانی، الهی و قدسی را در بر دارد. قرآن انسان را به علم، عدالت، حق‌طلبی، عاطفه، اخوت، وحدت، معرفت، تقوا و معنویت دعوت می‌کند. وقتی به این کتاب اهانت می‌کنیم، به این معنا است که نمی‌خواهیم اجازه بدهیم این حقایق بیان شود و این خلاف آزادی بیان است. چراکه منشأ آزادی بیان، کرامت انسان است. انسان چون دارای کرامت است، باید آزاد باشد و سخن بگوید.
حجت الاسلام رشاد افزود: حمله به قرآن و اهانت به مقدسات، نقض یکی از حقوق اساسی بشر است، چون انسان دارای فطرت است و در درون، سرشت و ذات آدمی پاره‌ای ارزش‌ها، مانند حق‌طلبی، عدالت‌جویی، کنجکاوی، علم‌خواهی، صلح‌دوستی، معنویت‌خواهی و دین‌گرایی نهادینه است. وقتی به دین اهانت می‌کنیم به یکی از ارزش‌های ذاتی و فطرت بشر حمله می‌کنیم و یکی از حقوق قطعی و مسلم بشر را نقض می‌کنیم. به همین جهت، این حرکت نقض حقوق بشر نیز قلمداد می‌شود.
رئیس پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی در پایان صحبتهای خود گفت: من به عنوان یک روحانی مسلمان پیشنهاد می‌کنم که مجامع جهانی و عقلای قوم بشر جمع شوند و در کنار سایر حقوق اساسی، بنیادین و ذاتی بشر، به حقوق دینی هم اعتراف کنند و چیزی به نام حقوق ادیان تنظیم و تدوین شود و تمامی دول و ملل ملتزم باشند، از این اعلامیه و میثاق که می‌توان آن را به عنوان "حقوق ادیان و دینداری" نامگذاری کرد، دفاع کنند. کسی نباید به هیچ دینی هجمه و اهانت نکند. هرچند که نقد هر تفکری باید آزاد باشد. مبانی یک دین و آراء صاحبان آن دین، مورد نقد قرار گیرد، اما اهانت و افترا ممنوع باشد. پس پیشنهاد بنده این است که اهانت و افترا و توهین به مقدسات، نوعی نقض حقوق بشر، تحت عنوان "نقض حقوق ادیان" قلمداد شود.
نظر شما