"شنگ" دیگر در تالاب پریشان بازیگوشی نمی کند

به گزارش خبرگزاری مهر از شیراز، تالاب پریشان تا قبل از وقوع خشکسالی و خشکی دریاچه به عنوان یکی از زیستگاه های کم نظیر ایران به شمار می رفت که همواره بسترش مامنی برای گونه های مختلف آبزی و کنار آبزی بود.

این شرایط نه تنها طبیعت بکر و زیستگاه کم نظیری را از لحاظ ارزشهای زیست محیطی فراهم می کرد بلکه گردشگری طبیعی شهرستان کازرون را نیز دستخوش تحولات بسیار موثر و مثبتی قرار داده بود که مردم فارس و استانهای همواره ترجیح می دادند که برای طبیعت گردیهای خود پریشان را انتخاب کنند.

یکی از گونه هایی که در دریاچه پریشان تا پیش از خشکسالی وجود داشت شنگ یا سگ آبی بود.

شنگ با نام علمی "لوترا لوترا" که با نام سگ آبی نیز شناخته می شود یکی از گونه هایی بود که تا پیش از خشکسالی در بستر دریاچه پریشان زندگی می کرد اما اکنون با خشکی دریاچه دیگر اثری از این گونه نیز وجود ندارد.

"شنگ" در رودخانه ها، سدها و دریاچه ها زندگی می کند و غذای اصلی آن نیز ماهی است هرچند که برخی دیگر از گونه ها نظیر قورباغه، خرچنگ و... نیز ازجمله غذاهای شنگ به شمار می روند.

شنگهای بازیگوش

شنگها در همه سنی بسیار بازیگوش هستند. اغلب در فصل زمستان خودشان را از روی برفها سر می دهند و به خوبی نیز دست آموز می شوند.

یکی از دوستداران محیط زیست در شهرستان کازرون در این رابطه به خبرنگار مهر در شیراز گفت: آخرین باری که شنگ در دریاچه پریشان دیده شده مربوط به سال 86 است و تاکنون به رغم تمام ردیابیها و تحقیقات متعدد هنوز دیده نشده است.

محمد هاشمی با بیان اینکه ندیدن رد، نشان می دهد که نسل شنگ در این دریاچه نابود شده است، افزود: یکی از شاخصهای سلامت زیستگاه های آبی مانند تالابها زمانی است که شنگ در آن وجود داشته باشد اما عدم وجود این گونه در دریاچه پریشان نشان می دهد که اکوسیستم این منطقه در حال تهدید است.

وی در خصوص مزایای وجود این گونه در زیستگاه های آبی نیز بیان کرد: "شنگ"ها قبل از انسان متوجه تغییرات زیستگاه شده و سریعتر از آنها تغییرات محیطی را که توازن اکوسیستم را برهم می زنند متوجه می شوند.

این دوستدار محیط زیست با بیان اینکه تخریب محیط زیست و تمامی گونه ها در منطقه پریشان زنگ خطری برای انسانهای آن مناطق است، افزود: عدم وجود شنگ در دراز مدت می تواند جوامع اکوسیستم انسانی را نیز تحت تاثیر قرار دارد و مشکلاتی را برای افراد منطقه به وجود آورد.

هاشمی افزود: شنگ در طبیعت چهار سال عمر می کند و در تالاب پریشان در زمانهای پر آبی این دریاچه سه سال عمر می کرده که این نشان دهنده شرایط مناسب دریاچه پریشان برای زیستگاه این گونه بوده است.

وی گفت: خشکسالی، استفاده بیش از حد از منابع آبی، تخریب دریاچه، نبود آگاهی در بین مردم، عدم مدیریت و برنامه ریزی و فقدان ایستگاه تغییرات زیست محیطی در دریاچه پریشان باعث شد این زیستگاه برای شنگ نا امن شده و آنها از بین بروند.

این دوستدار محیط زیست با بیان اینکه موسسات ذیربط برای حمایت از اینگونه به تعهدات خود عمل نکردند، بیان کرد: حمایت از شنگ در برنامه مدیریت تالاب پریشان به عنوان یکی از راهکارهای احیا و ارتقای تالاب به شمار می رود که قرار بود در یک برنامه پنج ساله اقداماتی برای اینکه جمعیت شنگ کاهش نیابد انجام شود همچنین در هدف بلند مدت 25 ساله باید شرایط شنگ به جمعیت سال 68 می رسید که نه تنها نتوانستیم جمعیت را افزایش دهیم بلکه به دلیل عدم حمایت از آن، این پستاندار نیمه آبزی را در دریاچه پریشان از دست دادیم.

هاشمی افزود: تنها جای امیدی که وجود دارد این است که نشانه هایی از شنگ در برخی رودخانه های آبی کازرون دیده شده که اگر چنین باشد باید با تلاش جهت حفظ و احیای دریاچه، شرایط را برای برگشتن این گونه فراهم کنیم که این امر نیز بدون پشتوانه علمی و تحقیقاتی میسر نمی شود.

وی افزود: در حال حاضر بیش از هر زمان دیگری ایجاد ایستگاه تحقیقاتی زیست محیطی پریشان در این دریاچه احساس می شود که مسئولان امر باید برای ایجاد آن اقدامات لازم را انجام دهند.

به گزارش مهر، شنگ تنها پستاندار نیمه آبزی در ایران است که بر اساس تحقیقات اتحادیه جهانی حفاظت از طبیعت در ردیف گونه های تهدید پذیر قرار گرفته و در صورت عدم توجه در خطر انقراض قرار می گیرند. شنگها شبها فعال هستند و محیط امن و آرامی را دوست دارد و چنانچه منطقه ای برایشان نا امن باشد آن محل را ترک می کنند.

به هر حال امروزه اثری از شنگ در دریاچه پریشان دیده نمی شود و مسئولان امر باید در این خصوص راهکارهای علمی مناسب را اتخاذ کنند.

دیگر در تالاب پریشان کسی بازیگوشی شنگ را نمی بیند و مرثیه ای که باید برای این گونه با ارزش تالاب سر داد باید سوگوار تر از خشکسالی باشد.