به گزارش خبرنگار مهر، هستی طریقت متولد سال 1363 و فرزند نادر طریقت کارگردان و مستندساز است، او پیش از آنکه به عنوان فیلمنامه نویس و با فیلم سینمایی "خاطره" شناخته شود سه رمان نوشته و از حوزه ادبیات به سینما آمده است. او در این گفتگو از علاقه‌اش به فیلمنامه‌نویسی و تعلق خاطرش به سینمای اجتماعی صحبت کرده است.
*خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ و هنر: طرح اولیه "خاطره" از کجا شکل گرفت؟
- هستی طریقت نویسنده فیلمنامه "خاطره": من کارم را با رمان نویسی شروع کردم و به ادبیات علاقه دارم، اما از زمانی تصمیم گرفتم فیلمنامه بنویسم، ایده اصلی "خاطره" را از مطالعه‌هایم به دست آوردم و در سه روز فیلمنامه را نوشتم اما بازنویسی چند ماه طول کشید. خواهرم روان شناسی می‌خواند و من در رشته حقوق تحصیل می‌کنم آموخته‌هایمان در این شاخه‌ها و تجربه‌‌هایمان را هم در نوشتن فیلمنامه دخیل کردم.
بعد از مدتی که فیلمنامه کمی قوام پیدا کرد و پخته شد پدرم نظرش را درباره آن گفت، آقای جمدر که در بنیاد سینمایی فارابی فعالیت می‌کنند هم برای نوشتن فیلمنامه مشاوره‌هایی به من داد.
مهناز افشار در نمایی از "خاطره"
*فیلمنامه نویسی برای شما که به حوزه ادبیات و قصه نویسی علاقه دارید چقدر جذاب است؟
- قصه نویسی زمانی برایم بسیار جذاب بود اما الان دوست دارم در بخش فیلمنامه نویسی فعالیت کنم، این حوزه جذاب‌تر است و تاثیری که بر مخاطب می‌گذارد بسیار سریع‌تر است، بعد از "خاطره" تصمیم جدی گرفتم که سینما را دنبال کنم. در سینمای اجتماعی شما بیشتر می‌توانید موثر باشید تا در قصه نویسی.
| روابط حرفه‌ای در سینمای ایران مهم است اما من این روابط را ندارم باید با پدرم همکاری کنم تا سینمای حرفه‌ای من را به عنوان یک نویسنده بشناسد و زمینه فعالیتم با افراد دیگر فراهم شود |
* شما رمان‌هایی هم نوشته‌اید، فعالیت در سینما مانع ادامه کار در حوزه قصه نویسی نمی‌شود؟
- فکر می‌کنم فعالیت مستمر در سینما اجازه ادامه کار در حوزه ادبیات را به من نمی‌دهد، تمرکزم این روزها بیشتر بر سینما است تا ادبیات و طبیعی است که در این زمینه بیشتر کار کنم. من سه رمان با نام‌های "آئینه‌ها دروغ می‌گویند"، "بهین" و "بگذار دیوانه بمانم" نوشته‌ام، اما بعد از "خاطره" فیلمنامه‌های متعدد و مختلف در حوزه‌های مختلف نوشته‌ام و مشغول تجربه کردن در این عرصه هستم.
*فیلمنامه‌ای از شما به جز "خاطره" ساخته شده؟
- فیلم تلویزیونی "منشی موقت" ساخته شد و فیلمنامه جنگی "فراموش شدگان" را برای دریافت پروانه ساخت ارائه داده‌ایم تا پدرم آن را کارگردانی کند.
*برای جوانی که متولد سال 1363 است انتشار سه رمان و نوشتن چند فیلمنامه آمار قابل قبولی است.
- من از زمان تحصیل به طور جدی ادبیات را دنبال می‌کردم و در کنار درس به نوشتن مشغول بودم. الان درگیر دانشگاه هستم و حتما زمانی که درسم تمام شود فعالیتم در این حوزه بیشتر می‌شود.
*بودن در خانواده‌ای سینمایی هم مسیر حرکت شما را هموار کرده؟
- من هم مثل بسیاری از فرزندان خانواده‌های ایرانی به دلیل حرفه پدر و مادرم سلیقه و نگاهی پیدا کرده‌ام، مادرم شاعر و پدرم فیلمساز است و از کودکی با هنرهای مختلف همراه بوده‌ام، طبیعی است که به سمت نوشتن و سینما جذب شوم. پدرم یک اتاق مجله‌های سینمایی دارد و در خانه ما معمولا درباره سینما و فیلم‌های مختلف صحبت می‌شود، گرایش من به سینما و ادبیات محصول تعلق خاطر خانواده به این حوزه‌ها است.
*واکنش‌ها به "خاطره" چطور بوده؟
- خوشبختانه آنهایی که فیلم را دیده‌اند آن را دوست داشته‌اند، برای من به عنوان نویسنده‌ای جوان این نکته مهمی است. فیلم موضوعی دارد که در سینمای ایران کمتر درباره‌اش فیلم ساخته شده، پایان قصه قابل پیش‌بینی نیست و این‌ها برای مردم جذاب است. راضی بودن مردم من را خوشحال و امیدوار می‌کند.
*پس قرار است بازهم در سینما فعالیت کنید؟
- حتما و امیدوارم شرایط به وجود بیاید.
*بازهم در کنار پدرتان فعالیت می‌کنید؟
- فعالیت در سینما آداب و قواعدی دارد، روابط حرفه‌ای در سینمای ایران مهم است اما من این روابط را ندارم باید با پدرم همکاری کنم تا سینمای حرفه‌ای من را به عنوان یک نویسنده بشناسد و زمینه فعالیتم با افراد دیگر فراهم شود. البته دوست دارم با کارگردان‌ها و تهیه‌کننده‌های مختلف همکاری کنم و شاید "خاطره" این فرصت را به وجود بیاورد.
نظر شما