به نوشته تاريخ نويسان امام علي ( ع ) ، در صبحگاه نوزده رمضان در سال 40 هجرى توسط شقىترين انسانها، عبد الرحمان بن ملجم مرادى مجروح شد. بنا به نقل ابن سعد، سه نفر از خوارج با نامهاى عبد الرحمان بن ملجم، برك بن عبد الله تميمى و عمرو بن بكير تميمى، در مكه با يكديگر قرار گذاشتند تا امام على (ع) ، معاويه و عمرو بن عاص را به قتل برسانند . ابن ملجم مرادي چون به كوفه رسيد به ديدار گروهى از طايفه تيم الرباب رفت. در آنجا زنى را با نام قطام بنت شجنة بن عدى ديد كه پدر و برادرش در نهروان كشته شده بودند. ابن ملجم دلباخته او گشت و از او خواستگارى كرد. قطام مهر خويش را مبلغ هنگفتي دينار و قتل امام على (ع) قرار داد. ابن ملجم هم كه به همين دليل به كوفه آمده بود از اين پيشنهاد وي استقبال كرد . وي پس از چندى ، شمشير خويش را به زهر آلوده ساخت و با همان شمشمير آخته زهر آلود ، ضربتى برفرق امام وارد كرد كه به دليل عميق بودن زخم و سمى بودن شمشير، امام را به شهادت رساند. گفته شده كه ابن ملجم آن شب را در خانه اشعثبن قيس بوده است. روايات متعددى حكايت از آن دارد كه امام در مدخل ورودى مسجد مورد حمله ابن ملجم واقع شده است. در نقلهاى ديگرى آمده است كه امام در حال بيدار كردن مردم براى نماز بود كه مورد حمله قرار گرفت. اما روايات مشهور در اين زمينه بيانگر اين مطلب اند كه هنگام حمله ابن ملجم ، امام مشغول نماز و در حال سجود بوده است. بسياري از روايات نيز در باره حال روحي امام (ع ) در شب قبل از ضربت خوردن مطالب بسياري را بازگو كرده اند . گويند آن حضرت به هنگام ورود به مسجد كوفه، عبدالرحمان بن ملجم مرادي را در خواب مي بيند ، به همين دليل بسوي او رفته و وي را به نماز فرا مي خواند .
نظر شما