وجوه استغفار معصومین/ استغفار روزانه پیغمبر اکرم(ص)

مروری بر مباحث گذشته

گفته شد که ماه مبارک رمضان، ماه تلاوت کلام الهی است که از مصدر وحی نازل شده و ماه راز و نیاز عبد با ربّ و اظهار تقاضای او از ربّ است، چه در قالب دعاهای مأثوره باشد و چه دعاهای غیر مأثوره.

دعا از افضل اعمال در ماه مبارک رمضان است. بحث ما در مورد روش دعا کردن نسبت به دیگران بود و اقسامی را برای این روش تصویر کردیم و عرض کردیم که بهترین قسم، آن دعایی است که «خالصاً مخلصاً لوجه الله» برای غیر باشد؛ یعنی تقاضای او از من یا خدمتی که او به من یا وابستگان من و یا جامعه کرده، هیچکدام مورد نظرم نباشد. البته همه اقسام دعا برای غیر خوب است، اما بهترینش این قسم است.

دعا در مورد مؤمنین به‏طور کلی در بیان انبیا

حالا می‎خواهیم وارد بحث مضامین دعاهای مأثوره و بعد هم انتخاب انسان در این مضامین شویم. در باب مضامین دعاهای مأثوره عرض کردم چه در قرآن و چه در روایات، اولین مضمون «غفران» است؛ آن‏هم به این صورت که داعی ابتدا برای خودش و بعد برای دیگران غفران بخواهد. در باب تقدیم و تأخیر که در گذشته مطرح کردم به یک جهتِ تقدیم خود در مسئله غفران اشاره کردم و دیگر آن را تکرار نمی‎کنم.

در این جلسه می‎خواهم مطلبی را عنوان کنم که چه بسا در ذهن بعضی‎ها هم آمده باشد و آن مطلب این است که ما در باب روش دعا کردن از نظر مضمون، یک‏وقت نسبت به متوسطین از مؤمنین بحث می‎کنیم، یک‏وقت به طور کلی در مورد انسان‎هایی که مؤمن بالله هستند، بحث می‎کنیم. بحث ما در مورد قسمت دوم است، یعنی گسترده است.

در آیاتی که قبلاً به آن‏ها اشاره کردیم و الآن آن‏ها را به عنوان یادآوری تکرار می‎کنم، تعبیرات پیامبران را می‎بینیم؛ مثلاً حضرت موسی(علیه‏السلام) پیغمبر مرسَلِ خدا می‎گوید: «رَبِّ اغْفِرْ لی‏ وَ لِأَخی‏ وَ أَدْخِلْنا فی‏ رَحْمَتِکَ وَ أَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمین»(سوره الاعراف، آیه 151) در سوره ابراهیم دارد: «رَبَّنَا اغْفِرْ لی‏ وَ لِوالِدَیَّ وَ لِلْمُؤْمِنینَ»(سوره ابراهیم، آیه 41) یا از زبان حضرت نوح دارد: «رَبِّ اغْفِرْ لی‏ وَ لِوالِدَیَّ وَ لِمَنْ دَخَلَ بَیْتِیَ مُؤْمِناً وَ لِلْمُؤْمِنینَ وَ الْمُؤْمِنات»‌(سوره نوح، آیه 28) یا از پیغمبر اکرم‎(ص) این‎طور روایت شده است که فرمودند: «اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِی وَ لِأُمَّتِی اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِی وَ لِأُمَّتِی أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ لِی وَ لَکُمْ»(بحارالأنوار، ج21، ص210) این‏ها تعبیرات انبیای مرسَل است.

استغفار روزانه پیغمبر اکرم

حالا می‎خواهم اشکالی را مطرح می‎کنم؛ ما در روایات متعدّده تعبیر استغفار را در مورد پیغمبر اکرم داریم که من این‏ها را مطرح می‎کنم. در روایتی دارد: «کََانَ رَسُولُ‎اللهِیَسْتَغْفِرُ اللَّهَ فِی کُلِّ یَوْمٍ سَبْعِینَ مَرَّةً یَقُولُ أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ رَبِّی وَ أَتُوبُ إِلَیْهِ وَ کَذَلِکَ أَهْلُ بَیْتِهِ وَ صَالِحُ أَصْحَابِه»(وسائل‏الشیعة، ج16، ص81) هم پیغمبر اکرم، هم ائمه اطهار و هم صالحینِ اصحاب هر کدام روزی هفتاد بار استغفار می‎کردند.

در روایت دیگری هست که زید شحّام از امام صادق(ع) نقل می‎کند که حضرت می‎فرمود: «کَانَ رَسُولُ‎اللهِ یَتُوبُ إِلَى اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ فِی کُلِّ یَوْمٍ سَبْعِینَ مَرَّةً»؛ یعنی پیغمبر اکرم، روزانه هفتاد مرتبه به سوی خدای متعال توبه می‏کردند. زید می‎گوید از امام صادق(ع) سؤال کردم: «أَ کَانَ یَقُولُ أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ وَ أَتُوبُ إِلَیْهِ قَالَ لَا وَ لَکِنْ کَانَ یَقُولُ أَتُوبُ إِلَى اللَّهِ»(الکافی، ج2، ص438) البته من فعلاً به قالب‎ریزی دعای حضرت کاری ندارم.

در روایت دیگری هست که علی بن‏رئاب از امام صادق(ع) نقل می‎کند: «إنّ رَسُولَ‎اللهِ کَانَ یَتُوبُ إِلَى اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ وَ یَسْتَغْفِرُهُ فِی کُلِّ یَوْمٍ وَ لَیْلَةٍ مِائَةَ مَرَّةٍ مِنْ غَیْرِ ذَنْب»(بحارالأنوار، ج44، ص276) در این روایت، تعبیر «مِنْ غَیْرِ ذَنْب» آمده بود. باز در روایت دیگری از امام صادق(علیه‎السلام) دارد که حضرت فرمود: «إنَّ رَسُولَ‎اللهِ یَتُوبُ إِلَى اللَّهِ فِی کُلِّ یَوْمٍ سَبْعِینَ مَرَّةً مِنْ غَیْرِ ذَنْبٍ»(بحارالأنوار، ج16، ص283) این هم «مِنْ غَیْرِ ذَنْب» دارد.

باز روایت دیگری هست که عبدالله بن‏بُکیر از امام صادق(ع) نقل می‎کند «إِنَّ رَسُولَ‎اللهِکَانَ یَتُوبُ إِلَى اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ کُلَّ یَوْمٍ سَبْعِینَ مَرَّةً مِنْ غَیْرِ ذَنْبٍ»(بحارالأنوار، ج44، ص275) در اینجا سه روایت بود که در هر سه تعبیر «مِنْ غَیْرِ ذَنْب» آمده بود. اگر ذنبی نباشد، استغفار نسبت به ذنب معنا ندارد؛ به قول ما طلبه‎ها «سالبه به انتفاء موضوع» است. کسی که گناهی نکرده است، از چه چیزی استغفار می‏کند؟ این اشکال و سؤالی است که با دیدن این روایات متعدّد به ذهن انسان می‎آید.

استغفار در ادعیه مأثوره

این‏ها روایاتی بود که در ارتباط با انبیای مرسل بود؛ حالا می‎رویم سراغ ادعیه مأثوره خودمان، یعنی دعاهایی که از ائمه اطهار(علیهم‏السلام) وارد شده است. من نمی‎خواهم وارد همه دعاها شوم، چون خیلی مفصل می‎شود. فقط یک اشاره می‎کنم تا آن‏هایی که اهلش هستند، به صحیفه سجادیه مراجعه کنند. در دعاهای زین‎العابدین(ع) مسئله تقاضای غفران از خدا زیاد مطرح شده است.

دعای دیگر که همگانی است و چه بسا همه آن را خوانده باشند، دعای کمیل است. آنجا هم امیرالمؤمنین(ع) می‏فرماید: «اللّهُمّ لَا أجِدُ لِذُنُوبِی غَافِراً وَ لَا لِقَبَائِحِی سَاتِراً وَ لَا لِشَی‏ءٍ مِن عَمَلِیَ القَبِیحِ بِالحَسَنِ مُبَدِّلاً غَیرَکَ»؛ یا در همین دعا دارد: «الَّلهُمَّ اغفِر لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تَهتِکُ العِصَمَ اللَّهُمَّ اغفِر لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تُنزِلُ النِّقَمَ اللَّهُمَّ اغفِر لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تُغَیِّرُ النِّعَمَ اللَّهُمَّ اغفِر لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تَحبِسُ الدُّعَاءَ»(إقبال‏الأعمال، ص706) این‏ها همه عبارات دعای کمیل از علی(ع) است. این عبارات از معصوم است. در آن سه روایت درباره پیغمبر هم تعبیر «مِنْ غَیْرِ ذَنْب» داشت. این‏ها که معصوم هستند، چگونه از خداوند طلب غفران می‎کنند؟ این خودش بحثی است.

وجوه استغفار معصومین

 دیدید که من اول سراغ قرآن رفتم، بعد روایات را مطرح کردم و بعد سراغ ادعیه آمدم؛ یعنی مرحله به مرحله پیش آمدم. در همه این شواهد هم دیدیم که انبیا و اولیای خدا که معصوم هم هستند، اول برای خودشان طلب مغفرت می‎کنند و «رب اغفِر لِی» می‏گویند. حالا ما چگونه این‏ها را با هم جمع کنیم؟ در اینجا وجوهی را برای پاسخ به این اشکال مطرح کرده‏اند که من به بعضی‎از آن وجوه اشاره می‎کنم.

وجه اول؛ آموزش

وجه اول: گفته‏اند که این‏ها برای ما مُذنِبین، جنبه آموزشی داشته است. یعنی معصومین خواسته‏اند به گناه‎کاران بیاموزند که وقتی خواستی دعا کنی، اول از خدا بخواه که از سر تقصیراتت بگذرد‎،بعد بقیه دعاهایت را مطرح کن. این وجه با آن مطالبی که در گذشته گفتیم هم تطبیق می‎کند؛ به خصوص با آن عبارتی که در دعای کمیل از علی(ع) بود که داشت: «اللَّهُمَّ اغفِر لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تَحبِسُ الدُّعَاءَ». یعنی خدایا، آن گناه‎هایی که موجب حبس دعا می‎شود را ببخش!

ما سابقاً «موانع اجابت دعا» را بحث کردیم و گفتیم که اولین مانع، گناه است. گناه موجب می‎شود که دعا مستجاب نشود. دیدید که در دعای کمیل هم همین را داشت: «اللَّهُمَّ اغفِر لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تَحبِسُ الدُّعَاءَ». حبس دعا یعنی این که دعا از این دو لب‎بالاتر نمی‎رود. اهل معرفت که این را در یک قالب معرفتی می‎ریزند، می‎گویند که این از حُجُب ظلمانی است. ما گفتیم «مانع»، آن‏ها می‎گویند «حجاب». گناه موجب می‎شود که دعا مستجاب نشود و مانع و حجاب است؛ حجابش هم حجاب ظلمانی است. این یک توجیه بود.

وجه دوم؛ التذاذ معنوی

وجه دوم: گفته‏اند جهت آموزشی مطرح نیست؛ یعنی حضرات معصومین نمی‏خواستند به گناه‎کاران دعا کردن را بیاموزند، بلکه خودِ کُرنش نسبت به معبود، خود این تضرع و اظهار عجز کردن به معبود، لذت‏بخش است و لذّت معنوی دارد. دعا اظهار کُرنش و عجز و تضرع نسبت به معبود است. اولیای خدا دنبال التذاذات نفسانی که نیستند؛ این‏ها دنبال التذاذات معنوی بودند. لذا می‎خواستند از این لذت بی‎بهره نمانند و این لذت معنوی را هم بچشند.

لذا این‏ها در همین قوالب اظهار عجز، تضرع، کُرنش، ضعف و نقص کرده‏اند. پس این دعاها و طلب غفران‏ها از طرف انبیا و اولیای معصوم الهی، تنها به جهت تعلیم و آموزش گناه‎کاران نبوده است؛ بلکه خودشان هم می‎خواستند یک لذت معنوی ببرند؛ می‎خواستند اظهار نقص و کمبود نسبت به معبود کنند و این یک لذت معنوی دارد. این‏ها می‏خواستند از این لذت معنوی بی‎بهره نمانند. این وجه دوم بود.

وجه سوم؛ رفع حجب نورانی

وجه سوم: توجه اولیای خدا که دارای مقامات معنوی هستند به اعمال صالح و همان مقامات عالی معنوی مثل توکل، رضا و تسلیم، خودِ این توجه یک حجاب است؛ البته این حجاب، از حُجُب ظلمانیه نیست، بلکه از حُجُب نوریّه است. همین توجه برای اولیای خدا سیئه محسوب می‏شود. لذا گاهی در این قالب می‎ریزند که: «حَسَنَاتُ الْأَبْرَارِ سَیِّئَاتُ الْمُقَرَّبِین»(بحارالأنوار، ج25، ص205) حسنات ابرار، برای مقربین سیئه است.

توجه به این حسنه، حجاب است. التفات مقربین، چه به اعمال صالح و چه به مقامات معنویه، برای آن‏ها سیئه است و استغفار آن‏ها به خاطر توجهات آن‏ها به حُجُب نوریه است. این وجه سوم بود. وجه چهارمی هم از استادم( امام خمینی رضوان‎الله‎تعالی‎علیه) که جلسه آینده می‎گویم.

-----------------------------------------------

پایگاه اطلاع‏رسانی حضرت آیت‏الله مجتبی تهرانی