مردم عسلویه اصالت خود را حفظ کرده اند

به گزارش خبرنگار مهر، تحقیق و جستجو در فرهنگ روستا ، وارد شدن در اعماق وجودی روستا، ازدیر باز از طرف علاقمندان به این محیط صورت گرفته است.

در روستا صحبت از صفا، صمیمیت ، محبت، پاکی، صداقت، یکدلی و یک رنگی است. مردمی را می توان دید که چگونه در برابر سختیها و مشکلات استقامت کرده اند و خم به ابرو نیاوردند بدین صورت آشنا شدن با طرز زندگی و آداب و سنت، نحوه معیشت گذشتگان، فرهنگ ازدواج، اصلات و تمدن، جنبه‌های اجتماعی و فرهنگی آن ها و نوع ساختار سیاسی روستاها چیزی است که در گذشته نسبت به حال تغییر کرده و کم کم رو به فراموشی سپرده می شود، که هر قدر غبار زمان بر روی چهره روستای نشیند، ثبت و نگه‌داری از میراث و زنده کردن، با قلم توانایی مشتاقان به فرهنگ وسنت می‌توان آنها را همیشه در یاد و خاطر حفظ کرد.
زندگی و عشق با مردم خوش است               هر که از مردم گریزد ناخوش است

تاریخ دفتر خاطرات یک ملت و یا منطقه و حاصل فداکاری‌ها، غم‌ها و شادی‌های مردم یک مرز و بوم است. تاریخ حقیقی، شخصیت یک قوم و آینه‌ای است که چهره گذشته را در برابر دیدگان آینده به تصویر می‌کشد.

زنجیره‌های به هم پیوسته‌ای است که قرون پیش را به حال وصل کرده، حقله نخست آن زمان کوبیده شده و حلقه آخرین آن اکنون در دست ما و هر عصر و زمانی به یکی از حلقه‌های آن پیوند داده شده است.  همه دستاوردهای علمی زمان حال به گونه‌ای با گذشته پیوند داشته و نوآوری‌های امروز نتیجه کنجکاوی‌های علمی آنان است.

فرهنگ شامل سخن، هنر، آداب و رسوم، اعتقادات، داستان‌ها و... است که ما از دیگران، از بزرگان و به خصوص از گذشته می‌آموزیم و به دیگران منتقل می کنیم.

از آنجا که فرهنگ، مسیرت بخش و وحدت آفرین است، همه اقوام، گروه‌ها و ملل در  حفظ، نگهداری و انتقال فرهنگ خود کوشیده‌اند و به صورت کتبی یا شفاهی، این فرهنگ را در قالب کتاب، نقاشی، سروده و.... به نسل بعد از خود منتقل کرده‌اند.

در دوران بسیار دور ریش سفیدان منطقه عسلویه در موقعیت مناسب، تجربیات، خاطرات و آموخته‌های خود را هدف سرگرمی و گاه به نیت تعلیم و تربیت دیگران بازگو کرده اند، یا به صورت مادرزادی در انواع مراسم به نسل آتی منتقل می‌شد.

در این بین جنوب ایران (منطقه عسلویه) اقیانوسی است که جهان امروز در دست امواج بیکرانش آرام گرفته و رسالت تاریخ، پیوند دهنده این دو رشته حال و گذشته است.

درخت تناوری است که ریشه در زمان دارد و هر بار که شاخه‌ای از آن در مقطعی از زمان خم یا شکسته شده جوانه‌های جدیدی به جایش روییده وقد برافراشته وکوتاه سخن آن که، تاریخ اتاقی است پر از خاطره که دو دریچه دارد. دریچه اول به طرف گذشته و دریچه دوم به طرف آینده باز می‌شود.

لباس، پرچم هر ملت است که بر سر خانه انسان نصب می‌شود که تبعیت او از گروه‌های خویش مشخص می کند. فلسفه لباس، فلسفه بزرگی که در دورانهای مختلف درباره آن بحث‌های متعددی انجام شده است.

تن یک بشر برای قائل شدن به مقام بزرگ خویش آن را به لباس دعوت می کند. حال هرچه لباس شامختر باشد وقارت و بزرگی انسان را نشان می دهد. شخصیتهای را می توان برحسب لباس پوشیدن آنها  مشخص کرد.

جهان بشری قوانین خاص برای انسانها معرفی کرده که باید به آن عمل شود. حال انسان با انسانیتی که در قالب وجدان و احساس او قرار داده در قبال همنوعان اجتماعات قبیله‌ای و منطقه‌ای، آداب و رسوم منحصر به فرد قبیله در زندگی مردمان جریان دارد. وجود آداب و رسوم درست باعث اتحاد و هماهنگی افراد یک منطقه می‌شود.

تابعیت افراد قبیله از اداب و رسوم نمادهای رفتاری ظاهری دارد که شخص آن را با تمام وجود قبول کرده است که با پایبندی افراد به رسوم، ضامن بقا فرهنگ یک منطقه است و هیچ شخصی نمی‌تواند در قبال یک فرهنگ غنی یک منطقه انسان‌ها را محکوم کند؛ بجز در قبال فرهنگ‌های نادرست.

حال اگر سفری به منطقه عسلویه داشته باشیم و وارد فرهنگ بومی آنها شویم می‌بینیم که مردمی هستند که برای بقای فرهنگ و رسوم خود همیشه  و در گذر زمان در تلاش برای حفظ اصالتها و عراقتهای خویش هستند.

در این میان زنان منطقه عسلویه با وجود رسم خاص در لباس و زندگی سنتی، حقوق خود را حفظ کرده و از حقوق یک انسان عادی و بویژه حقوق زنان برخورده کرده است.

فلسفه حجاب در عسلویه از زیبای خاصی برخوردار است و می توان درون مایه آن را به اصل حقوق وحدود زن مشابه کرد.

دراعه

لباسی بلند از یک طاقه دوخته می شود که تمامی بدن زن از گردن تا انگشت پا و مچ دست می‌پوشاند و همانند مانتو بلنداست. دراعه نام محلی لباس زن است. به اندازه لباس زن یک طاقه یا فجه گفته می شود . انواع رنگ وگل زری دوزی برروی دست وسینه پارچه دوخته می شود.

ملفع

ملفع واژه عربی محلی به حجاب یا روسری گفته می شود اما دو نوع ملفع در منطقه وجود دارد. یکی شال بلند که از بالای سرزن تا نصف بدن آن را می پوشاند و با نوع رنگ لباس پوشیده می‌شود که خاص لباس خانه است، لذا برای بیرون استفاده نمی‌شود.

نوع دیگر ملفع ، ملفع با عبا است که سیاه است که با نخ سیاه نیز گل دوزی شده است.

عبا

عبا واژه عربی است که زنان منطقه برای بیرون رفتن آن را روی لباس خود می پوشند .عبا فقط از پارچه سیاه دوخته می شود وبا قیمتی بالا در بازار عرضه می شود.

........................................

علی هلالی