آیت الله بهجت از اولیای الهی است

به گزارش خبرنگار مهر، مراسم سومین سالگرد ارتحال حضرت آیت الله العظمی محمد تقی بهجت دوشنبه 25 اردیبهشت با حضورخانواده ایشان، دکتر چمران رئیس شورای شهر تهران و امیر خوراکیان معاون سازمان فرهنگی هنری شهر تهران، حجت الاسلام ابوترابیان و جمعی از طلاب و استادان حوزه علمیه و مقامات کشوری در تالار وزارت کشور برگزار شد.

علی معلم دامغانی رئیس فرهنگستان هنر در این مراسم با خواندن این قطعه خوشا کاروانی که شب را طی کند دم صبح اول به منزل نشیند گفت: یک وقت صحبت از آدمهای معمولی است و یک وقت صحبت از عالم برجسته‏ای است که فیوضات الهی از نوجوانی شامل حال ایشان شده، است. من از عنایات و توجه الهی به ایشان حسرت می‏خورم.

وی افزود: ما با این ریش سفید که در آسیاب هم سفید نشده هنوز راه را پیدانکرده‏ایم ولی ایشان در نوجوانی و بدون اینکه موهایشان به سفیدی بگرایید راه را پیدا کردند و به مردم هم نشان دادند که راه خواندن نماز اول وقت و ترک معصیت است. این سخن جز از یک اولیای الهی نمی‎تواند گفته شود.

در ادامه این مراسم علی معلم دامغانی یکی از سروده‎هایش را در شأن این عالم برجسته قرائت کرد.

حجت الاسلام علی بهجت پسر بزرگ آیت الله بهجت هم در این مراسم گفت: تمام کارهای خلقت هدفی دارد و هدف آن خود انسان است. انسان مراحل بسیاری از جمادی تا موجودات میکروسکوپی و نباتی و نطفه و بعد مراحل رشد جنین را طی کرد ولی همه این عوالم پیش عالم انسان چیز کوچکی است. زیرا هنوز به شگفتیها و ابعاد وجودی انسان نتوانسته‏ایم معرفت حاصل کنیم. باید راه را پیدا کرد البته ابلیس با تلبیساتش انسان‏ها را گمراه می‏کند.

وی افزود: انسان یک بی نهایت است و در یک بی نهایت باید با خدا زندگی کند درحالیکه عمر همه موجودات تمام شدنی است. چطور انسان‏ها برای سعادت دنیایی خویش تلاش و زحمات فراوانی می‎کشند، به فکر زندگی ابدی خود نیستند.

وی گفت: برای پدر می‎خواستیم یک سوئیت جداگانه با داشتن سرویس بهداشتی در طبقه دوم ساختمان که ایشان آنجا به سر می‏برد بسازیم  ولی ایشان قبول نکردند و گفتند خدا بشر را برای راحتی نیافریده است.

بهجت تصریح کرد: هیچگاه خود را مالک چیزی نمی‎دانست و نمی‎گفت خانه من، علم من و... ما درجه دکترا می‎گیریم برای اینکه پایگاه اجتماعی و یا مقاممان بالا رود و مدام به فکر ارزشهای دنیایی هستیم ولی ایشان علم و عمل و تزکیه هرسه را باهم داشت. هرچند که ایشان توصیه می‎کرد زندگی دنیویتان را بکنید اما هدفتان مع الله باشد.

وی اذعان کرد: ایشان عشقش نماز بود و می‎گفت اگر سلاطین لذت نماز خواندن را می‎چشیدند هرگز نماز را ترک نمی‎کردند خدا عزیزتر از نماز چیزی نیافریده است. ایشان هرگز به استادان خود اشکال نگرفت هرچند که تمام اشکالات شاگردانش را حتی بدون اینکه آنها بیان کنند پاسخ می‎داد. وقتش را تلف نمی‎کرد گاه در یک دقیقه به چندین کار مشغول می‎شد. با اینکه میوه‏ها و غذاهای لذیذی برای ایشان تدارک می‏دیدیم اما ایشان می‎گفتند نمی‎خورم میل ندارم و به خوردن غذای کم بسنده می‎کرد.

در این مراسم حجت الاسلام منفرد از اساتید حوزه علمیه هم از مقامات معنوی و مراتب سیر و سلوک آیت الله بهجت سخن گفت. 

وی گفت: آیت الله بهجت تمام رساله استادش حاج شیخ محمد اصفهانی را با مداد حاشیه زده بود و توصیه به عمل کردن به آن رساله می‎کردند. ایشان خودشان را شناخته بودند و از عالم طبیعت گذشته و به مراتب قلبیه و روح بالاتر رسیده بودند.

وی افزود: ایشان دائم الحضور و دائم الذکر بود و لحظه‏ای از یاد خدا غافل نمی‎شد. و منور به نور الهی بود. ایشان افکار همه را می‏دید و به تصرف در آینده و تصرف در نفوس و مقامات عالیه عرفانی رسیده بود. به برکت ذکر خداوند به این مقامات دست یافته بود و باید گفت به معنای تمام کلمه به حقیقت دین رسیده بود.