دکتر حسن فتحی در مورد اینکه مسئولیت پذیری موضوعی است که از رهگذر جامعهپذیری قابل درک است، چه نهادهای در جامعهپذیری مسئولیتپذیری نقش اساسی ایفا می‌کنند؟ گفت: در وهله اول باید نقش نهادهای فرهنگی اعم از مدرسه، دانشگاه و نهادهای تابع وزارت ارشاد و مساجد و رسانهها و هر آنچه به نوعی سازنده فرهنگ هستند در مسئولیتپذیری افراد را جدی بگیریم.
وی افزود: برای مثال دعای بعضی از مادران عوام برای پسرشان این است الهی کار نکرده بخوری. در حالی که این اشتباه است و باید گفت الهی کار بکنی و بخوری.
استاد گروه فلسفه دانشگاه تبریز ادامه داد: در مرحله بعد سیاستگذاریها در تمام سطوح آن میتواند مؤثر باشد. آدم مسئولیتپذیر دیگران را مسئولیتپذیر نمیبیند باید در این موضع خودش تا حدودی تجدید نظر کند.
این محقق و پژوهشگر حوزه فلسفه اخلاق تصریح کرد: من معلم اگر مقید به مطالعه و سروقت آمدن و رفتن کلاسهای درسم باشم محصلان هم مسئولیتپذیری را میآموزند. اما اگر گذرم به ادارهای افتاد و در آنجا آسیبهایی بر من وارد شد باید ازجای دیگر یعنی از کار معلمیام بزنم تا جبران آن آسیب بشود.
فتحی اظهارداشت: بنابراین سیاستگذاریها و نهادهایی که با زندگی روزمره ما سروکار دارند تأثیر خود را خواهند گذاشت. علاوه بر اینها نقش الگوها هم در این مسئله مهم هستند.
وی در مورد اینکه میزان نهادینه شدن این اصل در میان مسئولان ما چقدر است؟ اینکه آیا مردم در نهادینه ساختن این اصل نگاهی به رفتار مقامات و مسئولان خود دارند؟ اظهارداشت: الناس علی دین ملوکهم. مردم به مسئولانشان نگاه می‌کنند. البته نباید همه چیز را منفی نشان داد وجوه منفی و مثبت هردو هست. چیزی که پسندیده نیست و گاهی توجیه ما است این است که عیبمان را با عیب مسئولان توجیه میکنیم. درحالیکه خطای دیگران خطای خودشان است و خطای ما هم خطای خودمان است. نباید عیب و خطای دیگران را پایه قوت و توجیه خودمان قرار دهیم.
فتحی درپایان یادآورشد: اگر درحوزهای که مسئولش هستم خطا کردم باید آن خطا را بپذیرم نه اینکه بگویم فلانی بدتر از من است یا در حوزه مسئولیت او خطای بزرگتری صورت میگیرد. اگر چه خطای دیگران و آسیبی که بر ما میزنند بر کار من منتقل خواهد شد. اما باید مردم را توجیه کرد که خطای دیگران خطای آنها را توجیه نمیکند.
نظر شما