به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاري "مهر" از مشهد، در چهلمين روز شهادت ابي عبدالله الحسين(ع)، جابربن عبدالله انصاري صحابي بيرو نابينا به كربلا آمد و بر سر تربت پاك اباعبدالله و ساير شهدا به نوحه پرداخت.
با قيام مختار ثقفي به خونخواهي شهداي كربلا مجالس عزاداري گسترش يافت و در همه حال دوستداران اهل بيت مراسمي را در نهان يا آشكارا به يادبود آنان برگزار مي كند. در زمان جكومت سلسله ايراني آل بويه در بغداد مراسم عزاداري رسميت يافت.
بنا به روايت ابن كثير شامي در (احسن القصص) محزالدله احمدبن بويه در سال 352 هجري در بغداد دستور داد در دهه اول محرم دكانها را ببندند و مردم لباس عزا به تن كنند و به تعزيه سيدالشهداء بپردازند و اين رسم تا اوايل سلطنت طغرل سلجوقي در بغداد و شهرهاي ديگر ايران معمول بوده است.
سقوط حكومت خلفاي بني عباسي به دست هلاكوخان مغول فرصت بيشتري به شيعيان داد تا به سوگ كربلا بنشينيد.
از قرن نهم به اين سو مجالس عزاداري توسعه يافت و با نگارش كتاب روخنه الشهداء پايه(روضه خواني) گذاشته شد.با رسميت يافتن مذهب تشيع در زمان صفويه مجالس عزاداري با شكوه و عظمت خاصي برگزار مي شد.
زمان پيدايش تعزيه يا شبيه خواني روشن نيست. به هرحال دوران تكامل و توسعه تعزيه را زمان قاجاريه بويژه عهد ناصرالدين شاه بايد دانست. در تعزيه بيشتر جنبه هاي حزن آور قضيه رعايت گرديده و در آنها صفت شعري و بديعي به كار بسته شده است.
بازيگرها نقش آواز خود را كه با شعر نوشته شده بود از روي نسخه اي كه در دست داشتند به آواز مي خواندند و هر نقشي آواز خود را داشت. فقط مخالف خوانها از سرلشگران و افراد و امرا و اتباع با صداي بلند و بدون تحرير شعرهاي خود را با آهنگ اشتعم و پرخاش ادا مي كردند و جنگجويان طرفين، اعم از مخالف و موالف همگي با زره و كلاه خود و ابلق بودند، منتها موالفين قباي سفيد و مخالفين قباي سرخ در زير زره مي پوشيدند.
مقصود از شبيه خواني يا به اصطلاح عامه تعزيه خواني، نمايش و تجسم شهادت جانسوز حضرت سيد الشهدا و ياران و خاندان آن بزرگوار يا يكي از حوادث واقعه كربلاست.
کد خبر 167944
نظر شما