عوامل مصرف گرایی؛ از تجمل گرایی تا شکم پرستی

کسی که درآمد داشته و راه مصرف صحیح را یاد بگیرد بهترین فاتح قله‎های پیشرفت در بهترین جایگاه آخرت را با خود به همراه دارد: پیامبر اکرم(ص) ثروت و مال دنیا را بهترین یار و یاور انسان برای رشد و تعالی و نیل به تقوای الهی شمرده است.

بدون تردید عوامل مختلفی انسان را به مصرف‎گرایی سوق می‎دهد که به ریخت و پاش و به ناچار به حیف و میل اموال و تضیع حقوق دیگران می‎انجامد و سبب بسیاری از سوء استفاده‏ها می‎شود. اسلام حب و محبت به دنیا و مال اندوزی را ریشه تمام مشکلات و خطاهای انسان دانسته به همین دلیل است که در جلوگیری از بیماری مصرف‎گرایی و اسراف باید به ریشه‎های آن توجه کرد تا به درمان اساسی آن پرداخت.

عوامل مصرف‎گرایی می‎تواند تجمل‎گرایی، شکم پرستی و پرخوری، رفاه طلبی که به شرح مختصر آن می‎پردازیم.

تجمل گرایی

یکی از عوامل مصرف‎گرایی روحیه تجمل‎گرایی است؛ کسانی که اینگونه زندگی کرده و رشد نموده‏اند به این روش زندگی خو گرفته‏اند و دارای تکبر و غرور و مدام در پی خود نمایی هستند و ارزش انسان بودن را در لباس، مسکن، ماشین و ... می‎دانند و خود را برتر از دیگران می‎دانند و برای ارضای این نیازها همیشه و در همه حال دوست دارند برترین و گران‎ترین لباس‎ها و خانه‏ها و.... را داشته باشند تا بتوانند فخر فروشی کنند.

رفاه طلبی و تن پروری

بیماری بزرگی که باید درمان شود روحیه رفاه‏طلبی و تن به کار ندادن است و بعضی‎ها دوست دارند فقط مصرف کننده باشند و حاضر نیستند در تولید نقش داشته باشند چون برایشان دشوار است که تن به کار و زحمت دهند و همیشه و در همه حال به دنبال کارهای راحت و پردرآمد هستند که همیشه این اتفاق برایشان به وجود نمی‎آید و اگر پیشنهاد کاری به آنها داده شود که پایگاه اجتماعی به ظاهر پایین داشته باشد قبول نمی‎کنند و با این کار تا آخر عمر سربار خانواده و جامعه خود خواهند بود؛ یعنی هزینه سنگین این افراد در جامعه و خانواده فقط بردوش اندکی خواهد بود و اگر با دید منطقی به این قضیه بنگریم فاجعه آمیز خواهد بود.

شکم پرستی

پرخوری ریشه بسیاری از بیماری‎ها و عامل کوتاهی عمر است و یکی از مصادیق روشن اسراف پرخوری است؛ فرد پرخور به انواع بیماری‎ها دچار می‌گردد و به ناچار برای درمان و مصرف مبالغ سنگینی را برای خانواده و جامعه خود همراه دارد و در فرهنگ دینی از آن نکوهش شده است و پرخوری یکی از اسباب مصرف‎گرایی است.

حضرت علی(ع)می‎فرماید: چیزی نزد خداوند مبغوض‏تر از شکم پر نیست؛ پرخوری و افراط در شکم‏پرستی غریزه جنسی را به طور سریع رشد می‎دهد و انسان را به گونه غیر طبیعی به طرف فساد جنسی می‎کشاند.

قرآن شهوت در خوردن را شیوه حیوان و کفار می‎داند. سوره محمد آیه 12 خداوند می‎فرماید: کسانی که کافر شدند بهره می‎جویند و می‎خورند همان گونه که چارپایان می خورند و سرانجام جایگاهشان آتش است.

البته آنچه بیان شد پرخوری و شکم‎پرستی بود، ولی اگر کسی به اندازه نیاز و بدون اسراف و تجمل‎گرایی بخورد و به دیگران هم بخوراند پسندیده است.