به گزارش خبرنگار مهر، مراسم گرامیداشت خلیل عمرانی و اصغر حاج‌حیدری (خاسته) دوشنبه‌شب 16 بهمن با حضور شاعرانی چون یوسفعلی میرشکاک، رضا اسماعیلی، سعید بیابانکی، خسرو آقایاری، علی‌محمد مودب، فاطمه طارمی، عباس کلهر و مسئولانی چون محسن مومنی شریف رئیس حوزه هنری، امیرحسین فردی مدیر مرکز آفرینش‌های ادبی حوزه هنری، مجتبی رحماندوست نماینده مجلس ،اعضای خانواده و علاقه‌مندان این دو شاعر در تالار مهر حوزه هنری برگزار شد.
این برنامه توسط سعید بیابانکی اجرا شد و به عنوان اولین شعرخوان از رضا اسماعیلی دعوت کرد تا برای حاضران به خوانش شعر بپردازد. اسماعیلی گفت: آقای بیابانکی در ابتدای سخنانش گفت ما این دو شاعر را از دست داده‌ایم. ولی من این دو را از دست‌رفته نمی‌دانم. من می‌خواهم از زاویه دیگری به موضوع نگاه کنم و بگویم که بعد از دست دادنشان، ما تازه آن‌ها را به دست آورده‌ایم. چون شاعران به دلیل مشغله‌هایی که دارند گاهی در حاشیه قرار می‌گیرند. مصداق این موضوع هم خلیل بزرگوار و مرحوم خاسته بودند.
وی افزود: خلیل توانمندی‌های ادبی زیادی داشت ولی مشغله و گرفتاری‌هایش مانع از این می‌شد که فکرش را روی سرودن اشعار متمرکز کند و اکثر اوقات هم فرصت چاپ اشعاری را که می‌سرود، پیدا نمی‌کرد. یک بار که علیرضا قزوه چند شعر او را خواند به من گفت خلیل عمرانی عجب شاعر توانمندی است! من این جمله را به گوش خلیل رساندم و گفتم از شعرهایت خیلی خوششان آمده و قزوه گفت که تازه تو را کشف کرده است. خلیل خنده‌ای کرد و گفت آقای قزوه تازه من را کشف کرده است؟
این شاعر در ادامه گفت: درباره اصغر حاج حیدری هم باید بگویم که سعید بیابانکی می‌گفت یکی از کسانی که دست من را گرفت و پا به پا برد، خاسته بود. به نظر من این بیت برای توصیف خاسته خیلی خوب بود که «نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت/ به غمزه مساله‌آموز صد مدرس شد» من به شخصه از نزدیک شاهد کارهایش و سوز و گدازش برای کنگره میلاد آفتاب بودم. از آن‌جایی که شاعران اکثر وضع مالی خوبی ندارند، یک بار که مرحوم خاسته می‌خواست از من برای شرکت در کنگره دعوت کند، گفت: آقای اسماعیلی می‌خواهی برایت بلیط نگیریم، پولش را بدهیم خودت با اتوبوس بیایی؟
اسماعیلی در پایان سخنانش گفت: من به خاسته، یغمای نیشابوری ثانی می‌گویم که شاید سواد زیادی نداشت ولی با شعرهایش در دل و جان مردم جا داشت.
اسماعیلی در ادامه به خوانش چند رباعی که درباره خلیل عمرانی و خاسته سروده بود، پرداخت.
خسرو آقایاری، شاعر دیگر حاضر در این برنامه گفت: با خلیل عمرانی 25 سال سابقه کار و دوستی داشتم. با مرحوم خاسته هم در دو نوبت که کنگره میلاد آفتاب برگزار شد، و دیگر در کنگره شعر عاشورایی شیراز دیدار داشتم. وی در ادامه به بیان سخنانی درباره مفاهیم قرآنی، حیات پیامبر و تسریع در ظهور امام زمان(عج) با کار فرهنگی پرداخت.
عباسعلی مهدی، شاعر دیگری بود که در این مراسم به شعرخوانی پرداخت.
فاطمه طارمی از شاگردان خلیل عمرانی دیگر شاعری بود که در این مراسم به شعرخوانی پرداخت. وی قبل از خواندن شعری که برای عمرانی سروده بود، گفت: جایی که با آقای عمرانی آشنا شدم، در یک خانه فرهنگ رنگ و رو رفته بود. یک عده جوان آن روز در آن خانه فرهنگ بودند که امروز خودشان عده‌ای جوان دیگر را تربیت می‌کنند. عمرانی کسی بود که آن‌قدر بزرگ بود که نامش از قاب‌ها بیرون می‌زد ولی خودش همیشه در حاشیه می‌ایستاد و به میانه قاب نمی‌آد. اعتقادش هم این بود که با کارش، انسان تربیت کند.
بیابانکی هم بعد از شعرخوانی طارمی قسمتی از مقدمه کتاب «نِمکدون» سروده اصغر حاج‌حیدری را به قلم یوسفعلی میرشکاک خواند و گفت: این کتاب را انتشارات فصل پنجم چاپ کرد که ظرف دو هفته در اصفهان نایاب شد. البته همه نسخه‌ها را ملت یعنی مردم خریدند و علت تمام شدن نسخه‌هایش این‌گونه خریدهای دولتی و کتابخانه‌ای نبود.
نظر شما