تصویری از پدر بودن به شیوه ژاپنی‌ها/ روانکاوی یک سرخپوست ساده

به گزارش خبرگزاری مهر، دیروز شنبه 18 ما می نمایش دو فیلم "مثل پدر، مثل پسر" و "جیمی پی" (روانکاوی یک سرخپوست ساده) در جشنواره کن توجه بیشتری را به خود جلب کردند.

مثل پدر، مثل پسر: طرح موضوعی پیچیده به شیوه‌ای نرم

 جزییات: 2013، ژاپن، 120 دقیقه، درام
 کارگردان: هیروکازو کوری-ادا

بازیگران: ماساهارو فوکویاما، میکیکو اونو

پدر بودن چه معنایی دارد؟ این سوالی است که هیروکازو کوری-ادا فیلمساز ژاپنی از خود می‌پرسد.

در خانواده‌های نرمال ژاپنی همیشه یک نقش پدرسالارانه وجود دارد. این کارگردان در یکی از اولین فیلم‌هایش "مابوروسی" در سال 1995 نیز به رابطه خانوادگی پرداخته است. در فیلم "کسی نمی داند" سال 2004 او بر ارتباط بین دوقلوها توجه کرد که داستانی واقعی از زندانی شدن چهار بچه در آپارتمانی توسط مادرشان به مدت چهار ماه بود. او سال 2012 "کاش" را کارگردانی کرد که در نقطه مقابل فیلم قبلی، به جدا شدن دو برادر توسط پدر و مادرشان توجه می کرد و اکنون در "مثل پدر، مثل پسر" این فیلمساز یک زوج طبقه متوسط ژاپنی را در مرکز توجه قرار داده است. این زوج متوجه می شوند که فرزندشان فرزند بیولوژیکی خودشان نیست و در کودکی با یک بچه دیگر عوض شده است.

کارگردان از تجربه خودش برای شکل دادن به این فیلم استفاده کرده و می گوید وقتی پنج سال پیش دخترم به دنیا آمد از خودم سوال کردم که چه زمانی واقعا یک پدر، پدر می‌شود؟ آیا تنها مشترک بودن خون می تواند یک مرد را در جایگاه پدر یک کودک قرار بدهد؟ ماجراهای این فیلمساز همیشه شاعرانه و مستندوار است. او موضوعات پیچیده را با نرمش در کنار هم قرار می‌دهد.

جیمی پی (روانکاوی یک سرخپوست ساده): یک روانکاوی که خیلی هم ساده نیست

جزییات: 2013، فرانسه، 114 دقیقه، درام
کارگردان: آرنو دپلشین

بازیگران: بنسیو دل تورو، متیو آمالریک، چینا مکی، لری پاین

"جیمی پی" (روانکاوی یک سرخپوست ساده) ساخته آرنو دپلشین از فرانسه با حضور بنیسیو دل تورو، متیو آمالریک و کنت جونز فیلم دیگری بود که دیروز اکران شد.

این فیلم درباره جیمی پیکارد یک آمریکایی از قبیله سرخپوست بلک فورت است که در اواخر جنگ جهانی دوم در فرانسه حضور داشته است. اما او دچار مشکلاتی شده و به همین دلیل شانس می آورد تا در پایان جنگ، در بیمارستان نظامی کانزاس که مخصوص بیماری های مغزی است، بستری شود. او از مشکلات مختلفی رنج می‌برد: کوری موقت، گفتار مقطع، کم شدن شنوایی و...  با وجود نبودن هیچ دلیل روانشناسانه او سرانجام یک بیمار شیزوفرنیک ارزیابی می شود.

دپلشین برای ششمین بار به جشنواره کن پا گذاشته است. این فیلم بر مبنای یک کتاب تحقیقی که در سال 1951 توسط انسان شناسی فرانسوی به نام "دورو" انجام شد، ساخته شده است. کارگردان فیلم را در آمریکا و به زبان انگلیسی ساخته و با این کار بر رویایی 20 ساله که برای ساخت این فیلم در سر داشت، جامه عمل پوشانده است. دپلشین این فیلم را در لوکیشن های مختلفی ساخته و اینها همه مکان هایی هستند که شخصیت اصلی فیلم در آنها زندگی کرده بود.

"جیمی پی" (روانکاوی یک سرخپوست ساده) از موضوعی جالب در میان آثار دپلشین برخوردار است. او گاهی به گذشته باز می‌گردد و گاهی موقعیت‌های ریشخندآمیزی خلق می‌کند. در هر حال بر مفهوم دوستی بین جورج دوورو پزشک این مرکز و جیمی پیکارد تمرکز می کند.

بنسیو دل تورو درباره این فیلم گفته می توانستم همه روز درباره رویاهایم حرف بزنم. در حقیقت آرنو دپلشین در جدیدترین فیلمش انگار قسمتی از مغز یک فرد را برش داده تا از بیماری روانی سخن بگوید.

این بیمارستان به عنوان بهترین مکان برای درمان بیماری های مغزی شناخته می شود و دکتر دورو در برخورد اول می‌گوید: می توانم خودم را معرفی کنم؟ من انسان‌شناس این بیمارستان و دوستدار سرخپوستان هستم. با این حال می توان دید که در این بیمارستان روش‌ها و دیسیپلین خاصی اعمال می شود و در نهایت چیزی شبیه مشکلات "سخنان پادشاه" و روش های "روش خطرناک" با هم جمع شده اند تا این فیلم را شکل بدهند.

این فیلم خاطرات دکتر را نیز در این موارد در کنار واقعیت و خیال در هم ترکیب کرده است. علاوه بر این فیلمنامه اطلاعات کاملی از توانایی‌ها و مشکلات مغز بیان می‌کند اما همه این تئوری‌ها برای توصیف این دو مرد و البته خود فیلم که بر محتوای تفکرات فردی استوار است، کافی نیست.

گزارش از : مازیار معتمدی