راضیه تجار نویسنده و مدرس داستان‌نویسی در گفتگو با خبرنگار مهر با اشاره به آثار داستانی نویسندگان جوان ایران در جشنواره‌های ادبی کشور اظهار داشت: من وقتی در تمام جشنواره‌هایی که از 25 سال گذشته حضور داشته‌ام تا به امروز مروری می‌کنم دیگر می‌توانم بگویم که جوان داستان‌نویس امروز ایران دیگر داستان و ساختارش را می‌شناسد، اما برای اینکه کار او تاثیر بیشتری در میان مخاطبش پیدا کند و مسلط‌تر وارد میدان جذب آنها شود، باید بیش از وضعیت فعلی تن به مطالعه، خوب دیدن، خوب شنیدن و دیدن آثار مناسب سینمایی بدهد.
تجار ادامه داد: داستان‌نویسان جوان باید بداند که در هر مرحله‌ای از نوشتن که باشد بی‌نیاز از یک استاد و راهنما نیست و یابد با اصول کار به صورت معلم و شاگردی آشنا شود. ریزه‌کاری‌هایی که در کلاس‌های آموزشی ارائه می‌شود، مکمل ذوق و ریزه کاری‌هایی است که یک نویسنده به آنها نیاز پیدا خواهد کرد.
وی افزود: موضوعاتی مانند حس‌برانگیزی، حقیقت‌نمایی، زاویه دید درست انتخاب کردن، فضاسازی، پرداخت داستانی و ... در یک دوره آموزشی بارها برای نویسنده جوان طرح و درباره آن بحث می‌شود و منجر می‌شود او راحت‌تر از همیشه بتواند حرف خودش را بزند. البته شاید برخی بگویند که به استاد دسترسی ندارند. به نظر من برای چنین موقعیتی خوانش داستان‌های نویسندگان مطرح دنیا می‌تواند راهگشا باشد؛ کما اینکه در زمان آغاز داستان‌نویسی خود من هم استادی برای آموزش داستان‌نویسی وجود نداشت.
عضو هیئت موسس انجمن قلم ایران ادامه داد: اندیشه و فکر، خوب دیدن و بیان کردن در داستان‌نویسی امری اکتسابی است و باید نویسنده جوان خود را برای رسیدن به آن تربیت کند. زبان داستانی هم لباس کاری است که داستان‌نویس خلق می‌کند و اتفاقاً آن هم اکتسابی است. هرکدام از این دو را که یک داستان‌نویس نداشته باشد بدون شک بخشی از کارش لنگ می‌زند.
تجار با اشاره به محدودیت‌های موجود در محتوای داستان‌های نویسندگان جوان گفت: نویسنده جوان دوست دارد به وسیله یک جشنواره خودش را مطرح کند و جشنواره‌ها هم معمولاً سمت و سو و هدف خاصی دارند و موضوع خاصی را برای خود انتخاب می‌کنند. این موضوع، نویسنده را هم مجبور می‌کند که به فکر خود سمت و سوی خاص بدهد که اصلاً مناسب نیست.
وی تاکید کرد: جشنواره و حضور در آن تا حدی برای نویسنده مناسب است، اما نباید همه فکر و ذکرش مدام به حضور در این جشنواره‌ها معطوف شود. من امروز شاهدم که نویسنده‌های جوان پس از چند بار حضور در جشنواره خودشان با سرمایه خودشان کتاب چاپ می‌کنند. این امر بسیار غلطی است. نویسنده باید اثرش را برای انتشار به دست ناشر بسپارد و مطمئن باشد که وقتی اثرش درست و اصولی نوشته شده باشد ناشر رغبت انتشار آن را پیدا می‌کند؛ وگرنه خود نویسی و خود چاپ کردن هیچ فایده‌ای ندارد.
تجار همچنین گفت: نویسنده جوان امروز ایران به نظرم عطش مضری برای چاپ کتاب دارد که در نهایت او را در آینده شرمنده می‌کند که ای کاش بیشتر صبر کرده بودم. برخی می‌گویند، بدون کتاب در مجامع ادبی ما را تحویل نمی‌گیرند. خب نگیرند. مهم نیست. باید نویسنده خودش را به جایی برساند که به او رغبت شود، نه اینکه خودش بخواهد به خودش رغبت ایجاد کند. این چه فایده‌ای دارد؟ درک می‌کنم که الان وضعیت انتشار کتاب بد است، اما چاپ نشدن بهتر از این است که کتابی چاپ کنی که دیگران دو صفحه بخوانند و به دور بیندازندش.
نظر شما