جمال‌الدین اکرمی قصه‌نویس در گفتگو با خبرنگار مهر، درباره کتاب‌های در دست انتشار خود، از انتشار کتاب «میلکا و غول خرمن» خبر داد و گفت: در این کتاب چهار قصه درباره فرهنگ سمنان و با گویش سمنانی آمده است. در ابتدای هر کدام از این قصه‌ها، ترانه‌ای آمده و در ادامه، قصه‌ای روایت شده که در ارتباط با آن ترانه است.
نویسنده کتاب «بازگشت پرفسور زالزالک»، معتقد است: آموزش و پرورش باید به زبان و فرهنگ بومی اهمیت دهد چرا که تا سیستمی به فرهنگ بومی توجه نکند، از کنار زبان و فرهنگ غیربومی نیز بی‌تفاوت می‌گذرد و آموزش و پرورش می‌تواند کتاب فارسی را به زبان و گویش محلی هر منطقه بنویسد و منتشر کند تا هم به زبان‌ها و قومیت‌های مختلف احترام بگذارد هم از فراموش شدن فرهنگ‌های محلی جلوگیری کند.
اکرمی همچنین گفت: همه گویشها در حال تبدیل شدن به گویش تهرانی هستند و این رویه خوبی نیست. امروز، بسیاری از گویشها در حال کمرنگ شدن است. من خیلی افسوس می‌خورم وقتی به شهر خود، سمنان می‌روم و می‌بینم کمتر کسی از نسل نوجوان و جوان سمنانی سخن می‌گوید. همه دارند گویش تهرانی را تقلید می‌کنند.
این نویسنده و پژوهشگر ادبیات و تصویرگری کودک و نوجوان، دوری و نزدیکی از مرکز را در حفظ زبان‌ها و گویشهای محلی موثر دانست و افزود: اگز زبان کردی و ترکی و بلوچی باقی مانده‌اند، به خاطر دور بودن از مرکز است. شهرهایی که به تهران نزدیک‌ترند، زبان و گویش‍شان، بیشتر دستخوش تغییر قرار می‌گیرد.
وی ادامه داد: کانون پرورش فکری کودکان و نوجوان، مجموعه «مرز پرگهر» را منتشر کرد و به زبان و گویشها و افسانه‌های محلی پرداخت اما این مجموعه، یادبودی بود برای چیزی که دارد از بین می‌رود. کار کانون با ارزش است اما با انتشار چند کتاب نمی‌توان آنچه در حال کمرنگ شدن و نابودی است را نجات داد.
نظر شما