گفتگوی مهر با سرمربی تیم ملی ایران که بنزین فروشی می‌کند!

به گزارش خبرنگار مهر از زاهدان، با وجود استعدادهای درخشان در رشته ورزشی کریکت در سیستان و بلوچستان و در اختیار داشتن سکوهای نخست تا سوم قهرمانی کشور و همچنین حضور بیش از 17 بازیکن در تیم ملی اما مربی تیم ملی نوجوانان کریکت را بر آن داشته است تا با فروش بطری‌های بنزین در کنار خیابان چرخ زندگی‌اش را بچرخاند.

محمد یوسف رییسی ﻣﺮﺑﯽ ﺗﯿﻢ ﻣﻠﯽ نوجوانان ﮐﺮﯾﮑﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭﯼ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ و ساکن شهرستان نیکشهر در جنوب سیستان و بلوچستان که تا دیروز با پیراهن تیم ملی بر روی صندلی‌های کنفدراسیون کریکت تکیه می‌زد اکنون نشسته بر صندلی ای مندرس در گوشه‌ای از خیابان اصلی نیکشهر با بطری‌های پر شده از بنزین در گفتگو با مهر اظهار می کند: این جایگاه یک مربی تیم ملی است.

افتخاراتی که آب و نان  نمی شود

ﻣﺤﻤﺪ ﯾﻮﺳﻒ ﺭﯾﯿﺴﯽ ﻋﻀﻮ ﮐﻤﯿﺘﻪ ﻓﻨﯽ ﮐﺮﯾﮑﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭﯼ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ که کاپیتانی تیم ملی کریکت بزرگسالان کشور را نیز در کارنامه افتخارات خود دارد در گفتگو با مهر ابراز داشت: ﺳﺮﻣﺮﺑﯽ ﺗﯿﻢ‌ﻫﺎﯼ ﻣﻨﺘﺨﺐ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۸۶، ﺳﺮﻣﺮﺑﯽ ﺗﯿﻢ ﻣﻠﯽ کریکت ﺯﯾﺮ ۱۷ ﺳﺎﻝ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺗﯿﻢ ﻣﻠﯽ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﺎل‌های ۲۰۰۸ ﻭ ۲۰۰۹ ، ﺍﺧﺬ ﻣﺪﺭﮎ ﺩﺍﻭﺭﯼ ﮐﺮﯾﮑﺖ ﺩﺭﺟﻪ یک ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۲۰۱۱ از ﮐﺸﻮﺭ ﺳریلانکا و کاپیتانی تیم ملی بزرگسالان کشور از جمله افتخاراتی است که برای من باعث عزت شد اما آب و نان نشد.

وی افزود: ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ به عنوان ﮐﻤﮏ ﻣﺮﺑﯽ ﺍﺭﺩﻭﻫﺎﯼ ﺗﯿﻢ ﻣﻠﯽ ﮐﺮﯾﮑﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭﯼ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۹۱، انتخاب به عنوان ﺳﺮ ﺩﺍﻭﺭ ﻣﺴﺎﺑﻘﺎﺕ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽ ﺑﺎﻧﻮﺍﻥ ﮐﺸﻮﺭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۸۷، ﮐﻤﮏ ﻣﺪﺭﺱ ﺩﻭﺭﻩ‌ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺑﯿﮕﺮﯼ ﺁﺳﯿﺎ با حضور ﻣﺪﺭﺱ ﺑﯿﻦ‌ﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﺳﮑﻨﺪﺭ ﺩﺭ ﺳﻪ ﺩﻭﺭﻩ ﻣﺘﻮﺍﻟﯽ، ﻣﺴئو لیت ﮐﻤﯿﺘﻪ ﮐﺮﯾﮑﺖ و ﻋﻀﻮیت در ﮐﻤﯿﺘﻪ ﻓﻨﯽ بازیکنان ﺯﯾﺮ ۱۹ ﺳﺎﻝ از جمله دستاورد هایی است که تا کنون کسب کرده‌ام  اما با وجوداین همه موفقیت در این رشته برای تامین مخارج خانواده 8 نفره خود ناموفق بودم.

نان آور خانواده
محمد یوسف که دارای یک برادر و سه خواهر است از زمانی که پدرش دارفانی را به درود گفت به عنوان نان آور خانواده آستین‌هایش را بالا زده است.

وی در این رابطه به مهر گفت: خواهرم نیز به دلیل فوت همسرش در حال حاضر با سه بچه به دلیل نداشتن سرپناه با ما زندگی می‌کند و لذا این خانواده برای ادامه حیات نان می خواهد.

وی در پاسخ به این سوال که چرا شغل بنزین فروشی را انتخاب کرده‌ای نیز بیان داشت: پیش از این یک وانت تویوتوتا مدل 84 داشتم که با حمل بار از آن نان در می‌آوردم پس از آن با زحمات بسیار یک مغازه مصالح فروشی باز کردم که چرخش به درستی نچرخید و اداره مالیات هم با طلب  11 میلیون تومان مالیات بر درآمد موجب شد تا در آن برای همیشه بسته شود.

وی ادامه داد: مغازه  که بسته شد دیگر راهی با دست خالی برای تامین نان خانواده نداشتم لذا تصمیم گرفتم در مقابل همین مغازه چند گالن بنزین تهیه کنم و به این شغل روی بیاورم.

از کوچه‌های خاکی تا اردوی تیم ملی
رییسی متولد 1354 و دانش آموخته زبان انگلیسی از دانشگاه آزاد اسلامی واحد نیکشهر است و ورزش کریکت را از سن 12 سالگی آغاز کرده است وی در خصوص علت روی آوردن به این رشته به مهر گفت: در سال های گذشته به دلیل اینکه بیشتر تعمیرکاران و افراد ساکن در منطقه نیکشهر را افراد تبعه پاکستان تشکیل می‌دادند لذا این افراد عصر ها در زمین های حاشیه شهر مبادرت به بازی کریکت می کردند.

وی ابراز داشت: کریکت را از همین زمین ها ی خاکی و از پاکستانی ها یاد گرفتم تا سال 2006 که مسابقات انتخابی در چابهار برگزار شد و من موفق شدم از این رقابت ها  به اردوی تیم ملی و بازی های آسیایی در مالزی راه پیدا کنم.

یوسف ادامه داد: در 1391 به عنوان کمک مربی تیم ملی جناب آقای محمود رشید درآمدم و در سال 2009 به کاپیتانی تیم ملی مفتخر شدم و 3 دوره هم به عنوان کمک مدرس با اقبال سکندر مدیر توسعه کریکت در آسیا همکاری داشتم اما تمام این دوندگی ها به جز یک ابلاغ ساده درآمد و یا سودی برایم به همراه نداشت و تنها عشق به بچه ها من را به ادامه کار امیدوار نگاه می داشت.

نامه‌هایی که جواب نداشت
محمد یوسف در پاسخ به سوال ما مبنی بر اینکه چرا در کسوت مربیگری کاری برای خود دست و پا نکرده است ادامه داد: بارها از مسئولان فدراسیون خواستم تا کلاس آموزشی در شهرستان ‌ها برای من بگذارند تا بتوانم بازیکن تربیت کنم اما از سال 2004 تا کنون این درخواست‌ها و قول‌های مسئولان بی جواب مانده است.

وی از فرمانداران و مسئولان استانی هم دلخوشی ندارد و به همین منظور گفت: با وجود اینکه سه فرماندار در شهرستان نیکشهر منصوب شده و جای خود را به دیگری داده است اما هیچ یک از نامه های من برای دعوت به کار  و یا تلاش برای وضعیت بهبود این رشته در جنوب شرقی ترین نقطه کشور داده نشده است.

وی اذعان داشت: حتی در سفرهای خارجی که با مدیرکل ورزش و جوانان سیستان و بلوچستان داشتم بارها از ایشان درخواست کردم تا بنده را برای تربیت جوانان و علاقمندان مستعد این مرز و بوم به کار بگیرند اما به این خواسته نیز جامه عمل پوشانده نشد.

یوسف گفت: من مربی ام  و عاشق بازی کریکت و همه می‌دانند که در این استان استعداد های درخشانی وجود دارد اما متاسفانه کمترین توجهی به این پتانسیل ها نمی شود و وضعیت کار من خود گواه وضعیت بازیکنان و اینده آنها در این رشته ورزشی است.

پس رفت به جای پیشرفت
وی با بیان اینکه جمهوری اسلامی ایران و کشور افغانستان هر دو با هم و در سال 2003 به عضویت کنفدراسیون کریکت آسیا در آمده‌اند افزود: متاسفانه بی‌توجهی و عدم سرمایه گذاری در این رشته موجب شده است تا جمهوری اسلامی ایران بر خلاف کشور افغانستان به جای پیشرفت هر روز از توفیقاتش کاسته شود.

وی گفت: متاسفانه ما در زمین‌های خاکی و سیمانی کریکت بازی می کنیم و لذا سرعت توپ و چرخش آن در زمین استاندار به هیچ وجه قابل قیاس با نحوه بازی ما نیست و نداشتن زمین استاندارد در استان و کشور به این ورزش لطمه زیادی وارد کرده است.

وی گفت: با وجود محرومیت‌های این چنینی اما در رده سنی زیر 16 سال ما توانستیم نائب قهرمان آسیا شویم و این نشان از وجود پتانسیل بالا در این رشته و در کشور دارد.

رییسی افزود: در حال حاضر سه تیم کریکت  و 100 ورزشکار در شهرستان نیکشهر فعالیت دارند که پس از 12 سال خون دل خوردن توانستیم زمینی را برای جمع کردن این بچه ها آماده سازی کنیم.

وی ابراز داشت: برای خودم هیچ درخواستی از مسئولان ندارم و حتی انتظار یک ریال کمک هم ندارم همانطور که تاکنون برای تیم ملی خدمت کردم و یک ریال دریافت نکردم اما بی توجهی به نسل جوان و استعداد‌هایی که به دلیل نبود امکانات هدر می رود گناهی است که بر گردن مسئولان و متولیان است.

وی گفت: عشق من معلمی است و حالا که امکانات و توان کشور اجازه نمی‌دهد و لازم نمی‌داند بازیکن تربیت کنم در همین گوشه خیابان بنزین در باک خودروهای هموطنانم می‌ریزم تا آنها از رسیدن به مقصد باز نمانند.
..............................
گفتگو : بابک رحیمیان