نگاه یک منتقد خارجی به «انارهای نارس»/ ایمان و امید حرف اول را می‌زند

 به گزارش خبرنگار مهر، یاداداشت این منتقد سینمایی که به تحلیل نخستین ساخته مجید رضا مصطفوی کارگردان جوان سینمای ایران پرداخته به شرح زیر است:  

زن و شوهر جوانی در حومه تهران زندگی می کنند. همسرش از پیرزنی که مبتلا به بیماری آلزایمراست مراقبت می‌کند و شوهر در آسمان خراش ها جوشکاری مي‌كند. با وجود داشتن زندگی سخت، زوج جوان با شادی زندگی می‌کنند و در آرزوی داشتن فرزندی هستند. ناگهان مرد دچار سانحه هولناکی می‌شود و زن باید از بانوی سالخورده در منزلش و از همسرش در بیمارستان نگهداری کند.

با وجود سختی های روزمره زندگی در فیلم های امروز سینمای جهان به ندرت آثاری را می بینیم که در آن ها ایمان و امید به زندگی حرف اول را بزند. این فیلم از کشوري به نام ایران آمده است. كشوري كه با  فیلم ایرانی برنده جايزه اسكار «جدایی نادر از سیمین» در عرصه سينماي بين المللي مطرح شد. بار ديگر فیلمی جدیدی از سینمای ایران با عنوان «انارهای نارس» مطرح شده كه درون مايه ای آرام و روان دارد و همچنین از داستان انساني و جهاني برخوردار است.

بهترین و مرکزی ترین تصویر اصلی در این فیلم، تصویر زن ایرانی است که با وجود مشکلات فراوان، قدرت ایمان و امید به آینده را از دست نمی دهد. مجيد مصطفوي این تصویر از زن ایرانی را حتي تاثيرگذارتر از تصاوير و ذهنيت ما نسبت به  زنان قدرتمند اروپایی ترسيم كرده است. زني که بسیار کم صحبت می‌کند و این سکوت نشانه خجالت و يا كم رويي نیست. شخصیت اصلی داستان با موانع زیادی روبرو می‌شود و سرنوشت، زندگی سختی را برایش رقم زده است.

شايد روایت شاعرانه داستان تاثیر پذیرفته از کارگردان شوروی سرگئی پاراجانف باشد. نماها و کلوز آپ های به ياد ماندني و هرگز فراموش نشدني او از زنی در چادر نقطه عطف این فیلم است، زنی که هنوز به ايثار معتقد و به صداقت متعهد است و این دو اصل تا مدت ها کارکرد خود را دارند.

فقط این که چگونه یک انسان می‌تواند با آرامش در مقابل چنین فشاری باقی بماند؟ ایمان و امید پرورش يافته در وجود شخصیت اصلی این داستان باعث بلوغ اين زن شده است که عشق و انسانیت سراسر وجودش را گرفته است.

«انارهای نارس» فیلمی ساده، شاعرانه و بسيار تكان دهنده و سنجيده است. مهم ترین موضوعی که من از دیدن این فیلم آموختم این است که امید و آرزو حتی اگر هم کم باشد بايد همیشه وجود داشته باشد چون قابل رشد خواهد بود و مهم‌تر این که برای مبارزه با مشکلات در جامعه امروزی باید عاشقانه به زندگی ادامه دهی و انسان بمانی.