نوای «شیپور صلح» برای آنهایی که از جنگ خسته‌اند/ مجلسی‌ها در برج میلاد هذیان گفتند

به گزارش خبرنگار مهر، در این برنامه که به آهنگسازی علی قمصری، خوانندگی محمد معتمدی و همراهی گروه کر آوازی تهران به سرپرستی میلاد عمرانلو برگزار شد، شروین مهاجر نوازنده کمانچه، پاشا هنجنی نوازنده نی، پویا سرایی نوزانده سنتور، همایون نصیری نوازنده سازهای کوبه ای و علی قمصری نوازنده تار در بخش های جداگانه قطعاتی را به صورت تکنوازی و همراه با ارکستری از سازهای غربی اجرا کردند که این دیالوگ موسیقایی به مذاق تماشاگران خوش آمد.

«نغمه ای زنانه» با تکنوازی شروین مهاجر و همراهی ارکستر، « بدرود با بدرود» با شعری از محمدرضا شفیعی کدکنی، «هذیان» با تکنوازی علی قمصری وهمراهی ارکستر، «یاد دوردست» با شعری از حسین منزوی، «شیپور صلح» با تکنوازی سنتور پویا سرایی و همراهی ارکستر، «جدال شاخه و باد» با تکنوازی نی پاشا هنجنی و همراهی ارکستر، «همزاد» با شعری از هوشنگ ابتهاج، «او از جنگ خسته است» با تکنوازی علی قمصری و همراهی ارکستر و «آریایی میهن» با تکنوازی سازهای کوبه ای همایون نصیری قطعاتی بودند که در این ارکستر با همراهی گروه کر آوازی تهران به سرپرستی میلاد عمرانلو اجرا شد.

از نکات جالب توجه کنسرت «شیپور صلح» می توان به ابتدای شروع برنامه اشاره کرد که بردیا کیارس به محض ورود به صحنه و پاسخ به تشویق تماشاگران بلافاصه قبل از حضور در جایگاه خود به سمت پدرام فریوسفی کنسرت مایستر این برنامه رفت و با در آغوش گرفتن وی با او خوش و بشی کرد.

پدرام فریوسفی پس از سانحه شدید آتش سوزی که منجر به سوختگی شدید دست‌های او شد ماهها بود که در هیچ اجرای زنده رسمی حضور نداشت و این کنسرت به نوعی اولین اجرای وی در مقام نوازنده بعد از سانحه آتش سوزی منزلش بود.

این کنسرت موسیقایی که با حمایت سازمان جهان یونسکو و بنیاد فرهنگی هنری رودکی با هدف نمایش صلح خواهی مردم به جهانیان ارائه شد، تلاش کرده بود که هم در بخش با کلام با اشعاری با حال و هوای میهن دوستی و آشتی جویانه و هم در بخش بی کلام به نوعی صدای صلح دوستی مردم را به تماشاگران القا کند. این در حالی است که فارغ از توانایی های بردیا کیارس در هدایت و رهبری ارکستر این کنسرت تقریبا 90 نفره که به شدت مورد استقبال موسیقی دوستان و علاقه مندان قرار گرفت، پرهیز علی قمصری از خلاقیت های افراطی و پا فشاری وی در ایجاد بدعت های رنگارنگ همچون کنسرت های قبلی خود( البته غیر از اجرای آلبوم چه آتش ها) بود که توانست اجرای قابل قبولی را به مخاطب خود در قالب یک مدلاسیون موسیقی مرتبط و منظم با اثر ارائه کند.

آهنگسازی علی قمصری در کنسرت «شیپور صلح» که به گفته خودش نتیجه چهار سال فعالیت مداوم در استودیوها برای ضبط آن بود حداقل این نکته را نشان داد که اگر این آهنگساز جوان و با استعداد موسیقی ایرانی اگر کمی از مرکب تندروی بدعت های بعضا بی چارچوب و کم اثر روی مخاطب پیاده شود و به  قولی آهسته و پیوسته و البته قدم زنان در فضای موسیقی به فعالیت خود ادامه دهد می توان از او در آینده به عنوان هنرمندی تاثیر گذار یاد کرد. راهی که همرهان دیگر او چون سهراب پورناظری نیز به تندی در حال عبور از آن هستند و ممکن است این تندروی و عجله آنها را از دیدن تابلوهای راهنمای جاده موسیقی و توفیق در این راه پرحاشیه و پرخطر محروم کند.

آنچه تماشاگر همیشگی موسیقی از اجرای ارکستر بردیا کیارس و یارانش در بحبوحه برگزاری کنسرت کیتاروی ژاپنی دید اجرایی رضایت بخش از فرمی جدید بود. فرمی با ترکیب بندی موسیقی ایرانی و کلاسیک که به نوعی نمایشگر گفتگویی بین موسیقی ایرانی و غربی بود که این بار دیگر جنبه تزیینی نداشت و این موسیقی ایرانی بود که با عیار و حفظ استقلال خود همنشینی دوست داشتنی را با ارکستری از سازهای غربی تجربه کرد. این در حالی است که محمد معتمدی خواننده مستعد و خوش قریحه موسیقی ایرانی نیز در این اجرا، تجربه متفاوتی را در حوزه خوانندگی به ویژه آثار ارکسترال سپری کرد. تجربه ای که با توجه به ثقیل بودن اشعار و آکسان های متفاوتی که کار خواننده را برای خوانش موسیقایی سخت می کند به طور حتم تجربه ای متفاوت را در این کنسرت پشت سر گذاشت.

اگرچه نمی توان اتفاقات خوشایند اجراهای ارکسترال را نشات گرفته از یک برنامه ریزی درست و منسجم از پیش تعیین شده نهادهای دولتی و توجه آنها به مجموعه های غیر دولتی قلمداد کرد، اما حداقل بردیا کیارس به عنوان نوازنده و آهنگسازی جوان نشان داده که تا به امروز توانسته علاوه بر ایجاد رضایت مندی در تماشاگران غیر موسیقیدان موسیقی نگاه جامعه هنری را نیز به سوی خود معطوف کند. کما اینکه در بحبوجه تشکیل ارکستر ملی در دوران مدیریت حسین علیزاده بود که بردیا کیارس جوان توانست از میان بسیاری از بزرگان موسیقی به عنوان رهبر ارکستر ملی کار خود را آغاز کند. به هر ترتیب اجرای جدید ارکستر مجلسی تهران نشان داد که می توان با کمی نگاه متفاوت و جدید به آینده موسیقی کشور فارغ از همه معایب فنی که مورد نظر کارشناسان است و البته باید هم تصحیح شود، امیدوار بود.

پدرام فر یوسفی، امین غفاری، امین عظیمی، مهدی جوانبخت، آرمین قضاتی، سانوا عندلیبی، فوژان غریب پور، سالارزمانیان، سرمد انکشافی، رائین نورانی وطنی ( ویولن اول)، پریسا پیرزاده، آرش اسدنژاد، فرمهربیگلو، عرفان وکیلی، سارا بیرم زادگان، یگانه حسینی نیا، نگین حاتمی، کیانا آرامش ، سهیل شایسته پور، نفیسه محمودی (ویولن دوم)، کاوه تسعیری، پژمان اختیاری، دانیا جورابچی، هدی سعیدی، همایون هاشم زاده، پیمان ابولحسنی، پگاه عبدالله زاده، اشکان نظر ( ویولا)، ماکان خوی نژاد، بهرنگ معتمدی، علی آقاجانی، بصیر خاموشی، محمد غریبی، سالار غفار بجویی، هستی سپاسی (ویولنسل) پورنگ پورشیرازی، پروانه انارکی، انوشا مصطفایی، رضا دستفال، آرش ضرابی (کنترباس)، آرمین قیطاسی، افروز انصاری، ترانه پور یوسف (فلوت)، مصطفی ادیبان،حسام صدفی نژاد( ابوا)، سایوری شفیعی، علی اصغر شمس آبادی ( کلارینت) ، امیرحسین محمدیان، امیرملکی(فاگوت)، میلاد عباسی، مهسا یوسفی نژاد، نرگس تقی پور، آرش رضویان ( هورن)، علیرصا میرآقا، حسین کیانی (ترومپت)، حسین شریفی، سیامک کریم پور( ترومبون)، بابک میردادیان( توبا)، میلاد عمرانلو (تیمپانی)، یاسین کشاورز(پرکاشن)، کامران منتظری،علی مبارکی، عسل ملک زاده ( سازهای کوبه ای) گروه نوازندگان کنسرت شیپور صلح را تشکیل می دادند.

روشنک کی منش، شیواسروش، نازنین روستا، سولمازجوانبخت (سوپرانو)،یلدا نوری، تارا بخت طالع، گلناز نویدان، مهدیه صفدری (آلتو)، فرهاد خزری، سید مهدی ابطحی ، محمدرضا اروج زاده، علی مسیبی (تنور)، علیرضا شریعتی، محمد حقیقی، نوید یزدانیان، فرزاد امیدی( باس) نیز اعضای گروه کر آوازی تهران به سرپرستی میلاد عمرانلو را تشکیل می دادند. این در حالی است که کاوه کاتب مدیراجرایی، مهدی عبدالوهاب مدیر اجرایی، احسان مقدسپور،افشین معصومی مدیراجرایی کنسرت، ارد انزابی پورصدابردار، علی غضنفری مشاور ادبی نیز دیگر عوامل اجرای کنسرت بودند.