شرق: به گفته منابع خبری پیکر فرد مقتول به مکان نامعلومی منتقل شده است. مدیرکل کنسولی وزارت خارجه عصر دیروز در دیدار با سفیر استرالیا در تهران، مراتب اعتراض و ناخشنودی دولت ایران را نسبت به بدرفتاری و اعمال خشونت منجر به قتل یک ایرانی اعلام کرد. «سیدحسین میرفخار» با اشاره به اینکه «ما در گذشته نیز درخصوص نحوه انجام همکاری مشترک در جهت مدیریت روند امور مهاجران اعلام آمادگی کرده بودیم» خواستار اصلاح روش برخورد با پناهجویان بر اساس اصول انسان‌دوستانه و همچنین رسیدگی فوری درخصوص علل وقوع این حادثه و اعلام نتیجه شد. سفیر استرالیا نیز ضمن بیان مراتب تسلیت و تاسف دولت این کشور نسبت به وقوع این حادثه، تاکید کرد که تمامی نکات مطروحه از سوی مقام ایرانی را به دولت کشورش منتقل و نتیجه را اعلام خواهد کرد.
روزهای گذشته در اردوگاه «منوس» که جزو خاک کشور «پاپوا گینه‌نو» محسوب می‌شود شایع شده بود که آنها باید برای اسکان خود فکر دیگری کنند و در این کشور نیز اسکان داده نمی‌شوند. در این اردوگاه حدود هزارو٣٠٠ پناهجو اسکان داده شده‌اند که بنابر گفته منابع خبری حدود ٣٥درصد آنها ایرانی و مدت‌هاست در این اردوگاه بلاتکلیف هستند؛ اردوگاهی در جزیره‌ای دورافتاده، اندکی غذا و با کمترین امکانات. همین وضعیت نامناسب زندگی و بلاتکلیفی موجب آشوب در اردوگاه شد.
اعتراض پناهجویان در روز یکشنبه ۲۷بهمن به آتش‌زدن اردوگاه‌ها و تخریب فنس‌ها منجر شد که در پی آن چندین‌نفر زخمی شدند و ۳۵ نفر از پناهجویان نیز از آن گریختند. به گفته بازداشتیان و شاهدان در ادامه این ناآرامی‌ها روز دوشنبه 28بهمن افراد محلی و پلیس پاپوآ گینه نو وارد اردوگاه شده‌اند و به پناهجویان حمله کردند.
گفتنی است اخبار این درگیری‌های خونین تا 48ساعت پس از حادثه در رسانه‌های جهانی بازتابی نداشت. «یان رینتول» از ائتلاف عمل برای پناهجویان استرالیا، به شبکه خبری استرالیا گفت: «پلیس پاپوآ گینه‌نو و افراد محلی به شکلی سازمان یافته و وحشیانه به پناهجویان حمله کردند. این گروه از ساکنان جزیره که با قمه و دیگر ادوات به اردوگاه رفته بودند، وارد آن شده و نخست کارکنان را از آنجا بیرون برده‌اند.» به گفته رینتول پناهجویانی که بیرون از اردوگاه بودند، برای نجات جان خود بود که گریختند.
این درحالی است که به گفته «اسکات موریسون» وزیر مهاجرت استرالیا، تامین امنیت محیط خارج از اردوگاه پناهندگان با پلیس پاپوآ گینه‌نو است، او می‌گوید به او «گفته‌اند» که پلیس پاپوآ گینه‌نو وارد بازداشتگاه نشده و اقدامات پلیس تنها برای مقابله با کسانی بوده که از محدوده بازداشتگاه گذشته‌اند.
موریسون با تایید خبر کشته‌شدن یکی از پناهجویان آن را «یک تراژدی بزرگ» خواند. در سال‌های گذشته موج گسترده‌ای از مهاجرت به قصد سیدنی به راه افتاد. مهاجران اکثرا جوانانی هستند که به‌دنبال دنیایی رویایی راهی استرالیا می‌شوند. آنها برای رسیدن به «سیدنی» کوتاه‌ترین راه‌ها را برمی‌گزینند که ناگزیر راه‌هایی غیرقانونی است.
کشتی‌های شکسته و قایق‌های کهنه مالزیایی سال‌هاست میزبان پناهجویان غیرقانونی هستند. در پی مهاجرت بی‌رویه پناهجویان به استرالیا، این کشور قوانین جدیدی را وضع کرد که بر طبق آن، تمامی پناهجویان قایق‌سواری که به آن کشور می‌گریزند، به اردوگاه‌هایی خارج از خاک آن کشور منتقل می‌شوند.
«مانوس» ازجمله این اردوگاه‌هاست. همچنین قاعده خاک در پذیرش مهاجرت در استرالیا از تیرماه امسال تغییر کرد. پارلمان استرالیا به‌دنبال افزایش شدید تعداد مهاجران، از 13 آگوست سال 2012 قانون سختگیرانه‌ای را وضع کرد، بر مبنای این قانون «تمامی پناهجویان حتی اگر وارد خاک استرالیا هم شده باشند با آنان مطابق قوانین داخلی استرالیا برخورد نخواهد شد.»علاوه بر این، درخواست مهاجرت پناهجویان واردشده نیز در اداره مهاجرت استرالیا بررسی نخواهد شد بلکه درخواست پناهندگی آنها در دولت «پاپوا گینه‌نو» بررسی می‌شود. علاوه بر این، مشخص نیست درخواست پناهندگی آنها چه زمانی مورد بررسی قرار گیرد. ممکن است از یک هفته تا بیش از یک‌سال پناهجویان در بلاتکلیفی به‌سر ببرند. پناهجویان غیرقانونی در جزایر «نائورو»، «مانوس»، «کریسمس» و کمپ «کرتین» در شمال‌غربی استرالیا اسکان داده می‌شوند.
پاپوآ گینه‌نو کشوری است واقع در اقیانوس آرام و قاره اقیانوسیه، شمال استرالیا و شرق اندونزی. این کشور یکی از چندفرهنگی‌ترین کشورهای جهان است با مردمی از قبایل متفاوت که قوم «پاپوآ» بزرگ‌ترین آنهاست. زبان رسمی این کشور انگلیسی است، در عین حال بیشترین تعداد زبان‌های رایج در میان کشورهای جهان را دارد. برپایه آخرین داده‌ها در این کشور ۸۴۱ زبان گوناگون وجود دارد که هم‌اینک ۱۱ تا از آنها منقرض شده‌اند. ۹۶درصد از جمعیت شش‌میلیون‌و300هزار‌نفری پاپوآ گینه‌نو مسیحی هستند؛ در این کشور چهارهزار مسلمان نیز سکونت دارند. پاپوآ گینه‌نو همچنین کشوری فقیر و کاملا روستایی است و تنها ۱۸درصد مردم آن شهرنشین هستند. بسیاری از نقاط آن را هنوز جنگل‌های دست‌نخورده و زیستگاه قبایل ابتدایی دور از تماس با تمدن امروزی تشکیل می‌دهد. در این کشور تا قرن 19 آدمخواری به‌عنوان بخشی از آیین‌های مذهبی رواج داشته است.
نظر شما