به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از خبرگزاری فرانسه، سالوایر برای رمانی با عنوان «گریه نکن» موفق به دریافت جایزه معتبر گنکور شد.
وی که قبلا روانپزشک بوده، سابقه دریافت هیچ جایزه معتبر ادبی را در کارنامه‌اش ندارد. با این حال رمان «گریه نکن» رمانی است که ترکیبی از خاطرات مادر نویسنده از جنگ داخلی اسپانیا را با خاطرات مردی دست راستی به نام جورج برنانوس روایت میکند.
خانم سالوایر موفق شد با کسب 6 رای از 9 رای گروه داوری گنکور، رمان نویس الجزایری کامل داود را که با نوشتن اولین رمانش «مرسو در برابر تحقیقات» نامزد جدی کسب این جایزه بود و دیوید فونکیوس را با رمان «شارلوت» پشت سر بگذارد. با این حال فونکیوس بلافاصله پس از اعلام نام برنده گنکور، از سوی گروه داوری جایزه رنودو به عنوان برنده این دیگر جایزه معتبر ادبی فرانسه معرفی شد.
سالوایر 66 ساله دختر پناهنده جمهوریخواه اسپانیایی است که زبان فرانسوی را در مدرسه با استفاده از کتاب‌های درسی آموخت و زبان اولش اسپانیایی بود.
او در این کتاب از تجربه مادرش مونتسه در جنگ داخلی اسپانیا گفته که یک حامی تمام و کمال انقلاب رهایی‌بخش در کاتالونیا در 15 سالگی بود. با این حال او روایت خودش از این ماجرا را نیز 75 سال پس از وقوع، به آن افزوده و آن را با ماجراهایی فرانسوی درهم آمیخته که از زبان شخصیتی به نام برنانوس یک نویسنده مشهور که یک فرد دست راستی کاتولیک است، بیان می شود.
این فرد یک رمان نویس است که هرگز در برابر زیاده روی‌های فاشیست های ژنرال فرانکو لب به اعتراض نگشوده است.
سالوایر تاکنون 21 عنوان کتاب نوشته که از برخی از آنها اقتباس‌های سینمایی شده و به 20 زبان ترجمه شده‌اند.
با این حال او به عنوان جایزه گنکور تنها یک چک 10 یورویی دریافت کرد چون ارزش گنکور به اعتباری است که برای نویسنده به بار می آورد نه به ارزش مالی آن.
همین اعتبار موجب فروش کتاب نیز می شود. سال پیش پیر لوماتره با بردن گنکور موفق شد تا تیراژ کتابش را از 30 هزار نسخه به 620 هزار نسخه برساند.
فیگارو در باره کتاب می نویسد: لیدی سالویر هرگز نیاز یا اشتیاقی به بیان خاطرات مادرش از جنگ داخلی اسپانیا نداشت تا این که روزی این مساله به امری ناگزیر و ضروری برای او بدل شد.
برای بررسی بخش آزادیخواهانه این ماجرا، شخصیتی به نام مونسته یا مادر سالویر در داستان حضور دارد و در سوی دیگر راوی داستان‌ها که فردی به نام جورج برنانوس است. او شاهد فجایع فرانکو در مالورکاست. مادرش چنان از چیزهایی که دیده هراسان شده که این قصه ها را در نور مهتاب و در گورستان‌های بزرگ به خاطر می‌آورد و مردان فرانکو را مردانی لعنتی می‌خواند که بدترین فجایع را به بار آوردند.
به منظور این که در میان ماجراهای راوی و داستان‌های مادرش چیزی از دست نرود، در حالی که از زمان وقوع این ماجراها 75 سال گذشته است، لیدی سالوایر از شماری از کتاب‌های تاریخی موجود بهره گرفته تا هر چه درست‌تر به دلایل و عوارض هر رویداد بپردازد و به تاریخ نیز وفادار بماند. این در حالی است که زمان وقوع داستان‌های این کتاب سال 1936 است.
با وجود صدایی که از راوی در کتاب به گوش می‌رسد، اما شخصیت اصلی مادر نویسنده است که مخاطب را مجذوب خودش می کند و از مسیری پر ترس و دهشت عبور میکند و به این ترتیب دختر او بهترین ادای دین را به مادری میکند که گذشته‌ای مخاطره آمیز را پشت سر گذاشته‌است و در عین حال یادآور می‌شود که به این گذشته بخندد بهتر است تا گریه کند... این کتاب در عین حال همراه است از ارجاعاتی به زبان اسپانیایی و اصطلاحات و ضرب المثل‌هایی از این زبان که نویسنده ترجیح داده آنها را به صورت اصیل خودش در کتاب به کار ببرد و به زبان فرانسوی ترجمه نکند.
این کتاب که با اقبال ویژه طاهر بن جلون از گروه داوران گنکور روبه رو شده، در عین حال ارجاعاتی به تابلوی گوئرنیکای پابلو پیکاسو نقاش بزرگ اسپانیایی دارد و گریزی به فیلم «سرزمین و آزادی» کن لوچ دارد.
کتاب «گریه نکن» در 280 صفحه از سوی انتشارات سویی و به قیمت 18.5 یورو منتشر شده است.
اولین برنده جایزه گنکور در سال 1903 ژان-آنتون ناو بود که برای کتابی با عنوان «نیروی دشمن» برنده این جایزه شد. این کتاب اولین بار در سال 2010 به زبان انگلیسی ترجمه شد.
