کاش درخشان مثل کی‌روش فکر می‌کرد

به گزارش خبرنگار مهر، تفاوت مربی با مربی همینجاست که مشخص می شود. یک مربی وجود دارد مثل کی روش که ابزار صددرصدی می خواهد و پس از غربال صد در صدی ها را جدا می کند و حاشیه دارها و مدعی ها و ... را کنار می گذارد، یک مربی هم هست مثل حمید درخشان که به استعدادها و توان بالقوه توجه می کند و به بالفعل بودن آنها کاری ندارد!

درخشان به حرف آمده  و می گوید:«بازیکنی می خواهم در زمین چمن و نه در اینستاگرام!» این حرف درستی است در زمانی اشتباه و دیر، درخشان از روزی که پرسپولیس را تحویل گرفته بود می‌دانست که پیام استعدادی خدادادی و بالقوه دارد اما بالفعل نیست و حاشیه هایش بر متنش می چربد.

 با این حال به امید روزی که پیام عصای دستش شود او را نگه داشته و خودش هم می داند که این کار از ابتدا غلط بوده است چرا که پرسپولیس جایی نیست که شما روی استعدادهای بالقوه که شاید و بایدهای زیادی دارد حساب کنید، بلکه پرسپولیس جایی است که آزموده‌ها و کارنامه دارها باید به میدان بروند.

کی‌روش می‌توانست در مقابل تنها پلی میکر فوق العاده فوتبال ایران(جباری) سرخم کند و او را در تیم ملی نگه دارد اما چنین نکرد و نهایتا تیمی دارد بدون پلی میکر اما همه آماده و جنگجو و درنده هستند و البته بالفعل!

صادقیان از جباری که بزرگتر نیست، هست؟ او تا این لحظه تنها 314 دقیقه برای پرسپولیس بازی کرده (کمتر از چهار بازی) و البته بارها هم پرسپولیس را به هم ریخته است، آیا نباید امروز  درخشان دوباره با آمار تیمش را بچیند؟ بازیکنی که 314 دقیقه بازی کند و جای یک نفر دیگر را بگیرد به چه درد پرسپولیس می خورد؟ آیا بهتر نبود که درخشان او را نبیند و تیمش را بدون او تمرین بدهد و مثل کی روش عمل کند؟