به گزارش خبرنگار مهر، هرچند شکست مقابل عراق در مرحله یک‌چهارم نهایی جام ملت‌های آسیا تلخ و شاید غیرمنتظره بود اما باخت ایران مقابل این تیم عربی در بیرون مستطیل سبز هم اتفاقی ناگوارتر از شکست در ضربات پنالتی بود و ناراحتی آن باخت را بیشتر کرد.
ایران که در جریان این بازی حتی می‌توانست پیروز میدان باشد، به خاطر اشتباهات انفرادی، تیمی، قضاوت نه چندان منصفانه داور و در نهایت بدشانسی و البته بی‌دقتی در ضربات مرگبار پنالتی، فرصت صعود به جمع 4 تیم برتر جام را از دست داد و بار سفر زودهنگام به ایران را بست. بازگشتی که به خاطر قبول نشدن اعتراض ایران به استفاده تیم عراق از یک بازیکن محروم و دوپینگی از سوی AFC، تلخ‌تر از برگشتن به دلیل شکست در زمین مسابقه بود.
این شکست یادآور ضرب المثل قدیمی است که می‌گوید «آزموده را آزمودن خطاست» و فوتبال ایران در مسیر دور تسلسل خود، باز هم در یک تورنمنت مهم بین‌المللی اسیر تکرار اتفاق‌های اشتباه شد که در گذشته بارها آنها را آموخته بود...
پولادی و تکرار یک خاطره تلخ
جام ملت‌های آسیا 2004 - چین، فوتبال ایران یکی از بهترین تیم‌های خود را در این جام در اختیار داشت، تیمی که هرچند در مرحله گروهی عملکرد خوبی نداشت اما با درخشش علی کریمی و مهدی مهدوی‌کیا، در یک بازی رویایی و فراموش نشدنی، در مرحله یک‌چهارم نهایی از سد کره‌جنوبی – تیم چهارم جام جهانی 2002 – عبور کرد و به دیدار نیمه نهایی رسید.
در دیدار نیمه نهایی ایران به مصاف تیم چین، میزبان جام رفت و درحالیکه از نظر تکنیکی و تاکتیکی تیم برتر میدان بود، به خاطر اشتباه بچه‌گانه ستار زارع، تیم ملی از دقیقه 48 با 10 بازیکن به بازی ادامه داد. فشار تماشاگران و ضربه‌ای که اخراج این بازیکن به تیم ایران زد، باعث شد شاگردان آن زمان برانکو ایوانکوویچ درحالیکه فرصت پیروزی در جریان بازی مقابل چین را داشتند، در ضربات پنالتی مغلوب این تیم شده و از صعود به دیدار پایانی باز بمانند.
11 سال بعد از این اتفاق، بار دیگر یک اشتباه بچه‌گانه که از سوی مهرداد پولادی رخ داد، باعث شد تیم ملی ایران در یک بازی مهم دیگر و درحالیکه تیم برتر میدان بود، تا مرز شکست در وقت قانونی و اضافه پیش برود اما در نهایت اسیر ضربات مرگبار پنالتی شد و وداع تلخی با جام شانزدهم داشت.
البته کاری به مسائل فنی نداریم و اینکه در چنین شرایطی ورود امید ابراهیمی به زمین مسابقه می‌توانست بیشتر به سود ایران باشد اما تا چه زمانی فوتبال ایران می‌خواهد به اشتباهات فردی بازیکنان خود که ماحصل مسائل بیرون زمین مسابقه است، ببازد، معلوم نیست. آیا مسئولان نمی‌خواهند از امروز فکری برای رفع این مشکل کنند؟
از ویلیامز تا بی‌توجهی به اعتراض ایران
شکست بیرون از مستعطیل سیز، این دومین ناکامی ایران در جام شانزدهم بود. باختی که ماحصل اشتباهات گذشته مسئولان ورزش و فدراسیون فوتبال به خاطر از دست دادن کرسی‌های مهم در فیفا و AFC بود. سال‌هاست که کارشناسان ورزش و فوتبال تاکید دارند برای تضییع نشدن حق ایران در فوتبال و ورزش آسیا و جهان باید چهره‌های برتر ورزشی و مدیریتی کشورمان کرسی‌های مهم و تاثیرگذاری را در مجامع تصمیم گیری بین‌المللی بدست آوردند اما هر وقتی که مجمع انتخابی این کنفدراسیون‌ها یا بخش‌های مهم بین‌المللی برگزار می‌شود، نمایندگان ایران در کسب کرسی‌های بین‌المللی ناکام می‌شوند.
هنوز یادمان نرفته است که یک اشتباه استراتژیک باعث شد علی سعیدلو رئیس وقت سازمان تربیت بدنی ایران نتواند در نامزدی یکی از مهمترین و کلیدی‌ترین پست‌های AFC رای بیاورد تا فوتبال ایران به خاطر این اشتباه، کرسی مهمی را از دست بدهد.
در جام شانزدهم اما نداشتن کرسی بیش از همیشه به فوتبال ایران ضربه زد. ابتدا انتخاب پر حرف و حدیث بنجامین ویلیامز داور استرالیایی برای بازی ایران و عراق که در بازی نخست ایران در جام شانزدهم مشکلاتی بین او و کی‌روش رخ داده بود.زاین داور در جریان بازی اشتباهات تاثیرگذاری داشت که اوج آنها به اخراج مهرداد پولادی باز می‌گشت. کاری به حرکت اشتباه و غیر حرفه‌ای بازیکن ایران نداریم اما ویلیامز که فراموش کرده بود چند لحظه قبل به پولادی کارت داده، کارت زرد دوباره را به وی نشان داد.
در آن صحنه اصلا پولادی به دروازه‌بان عراق برخورد نکرد و داور به راحتی از حرکت غیر ورزشی دروازه‌بان عبور کرد و کارت زرد را به بازیکن ایران داد. این احتمال وجود داشت اگر ویلیامز می‌دانست مهرداد کارت زرد دارد، برایش چنین تصمیم سختی نمی‌گرفت.
شکست دیگر ایران در آن بازی مهم، به ناکام شدن اعتراضش به بازیکن دوپینگی عراق بود. تخلف بازیکن عراق کاملا محرز بود و مستندات ایران برای تغییر نتیجه این بازی کامل اما درنهایت رای نهایی به ضرر فوتبال صادر شد. البته اینکه چنین قانونی در AFC وجود دارد و یا می‌توان در چنین تورنمنت مهمی نتیجه مسابقه را عوض کرد، سوالاتی است که هنوز جواب قطعی به آن داده نشده است ولی اگر توان اجرایی فوتبال ایران قوی‌تر بود، می‌توانست حداقل شرایط بهتری را قبل، در زمان و بعد از بازی برای تیم ملی رقم بزند.
یادمان نرود قرار بود پیش از بازی ایران و عراق و به خاطر مرگ پادشاه عربستان یک دقیقه سکوت انجام شود اما به خاطر حضور محمدرضا کسرایی در تیم اجرایی برگزاری این بازی که یکی از ناظران رقابتهای جام ملت‌های آسیا بود، این اتفاق رخ نداد.
آینده‌نگری از امروز، جلوگیری از حسرت فردا
کارلوس کی‌روش خوب بود یا بد؛ قطعا همه کارشناسان و اهالی فوتبال ایران در این خصوص اظهار نظرهای متفاوتی خواهند داشت اما تصمیم گیرندگان باید هر چه زودتر در این خصوص به اجماع نظر برسند.
اگر می‌خواهند کی‌روش و تیم ملی حضور موفقی در جام جهانی داشته باشد، از امروز باید وضعیت سرمربی تیم ملی مشخص شده و برنامه‌ریزی‌ها آغاز شود اما اگر قصد انتخاب سرمربی جدید را دارند، نباید بازهم زمان را به راحتی از دست داد.
کی‌روش پس از صعود تیم ملی به جام جهانی و بعد از بازگشت تیمش از برزیل، اعلام کرد باید هرچه زودتر وضعیت مشخص شده تا تیم ملی به خوبی برای آن رقابتها آماده شود. این مربی امروز باز هم این صحبت را تکرار کرده که "برنامه‌های آینده تیم ملی مهمتر از او هستند" که این یعنی یا با این مربی و یا بدون او، تیم ملی برای رسیدن به جام جهانی 2018 روسیه نیاز دارد از همین امروز برنامه‌ریزی کرده و مانند جام ملت‌ها، زمان‌های مناسب برای آماده‌سازی تیم را به راحتی از دست ندهد.
متاسفانه در فوتبال ایران یک رسم بد و غیر منطقی وجود دارد که زمان به راحتی از دست می‌رود، همانند تیم امید در بازی‌های آسیایی اینچئون و تیم بزرگسالان در مسیر حضور در جام ملت‌ها که اسیر این مشکلات شدند تا به بازی‌های مرحله گروهی به عنوان دیدارهای تدارکاتی و آماده‌سازی نگاه کنند.
باز هم ضرب المثل قدیمی است «آزموده را آزمودن خطاست» را تکرار می‌کنیم تا شاید مدیران و تصمیم گیرندگان وقت ورزش و فدراسیون فوتبال، از همین امروز به فکر آینده فوتبال ایران باشند تا در سال‌های بعدی کمتر شاهد شکست‌های داخل و خارج از زمین مسابقه تیم‌های مختلف ملی کشورمان باشیم.
نظر شما