خاطرات یک کارگردان از اسبا‌ب‌کشی چطور دستمایه فیلم شد

به گزارش خبرنگار مهر، نشست رسانه ای فلیم سینمایی «موقت» شب گذشته 13 بهمن ماه بعد از نمایش فیلم در سالن همایش های برج میلاد برگزار شد. در این نشست علاوه بر امیر عزیزی کارگردان فیلم، حسن آقاکریمی تهیه کننده، علی تبریزی مدیر فیلمبرداری، و نازنین فراهانی بازیگر فیلم حضور داشتند. اجرای جلسه نیز بر عهده علیرضا حسن خانی بود.

در ابتدای نشست عزیزی با اشاره به اینکه فعلا در شوک دیدن اولین ساخته اش برای اولین بار روی پرده سینما است، عنوان کرد: سوژه این فیلم سه - چهار سال در ذهنم بود و علاقمند بودم که آن را بسازم.

وی در پاسخ به سوالی درباره ریتم کند فیلم توضیح داد: مدت زمان فیلم در ابتدا 90 دقیقه بود که ما آن را کوتاه تر کردیم اما از همان چند سال قبل که دغدغه ساخت این اثر در ذهنم شکل گرفت ریتم ساختاری فیلم را به همین شکلی که الان وجود دارد، می دیدم. فکر می کنم ریتم چنین فیلم هایی سلیقه ای است اما بعد از واکنش مخاطبان در جشنواره حتما بازنگری روی فیلم انجام خواهیم داد چون برای راندن فیلم زمان زیادی در اختیار نداشتیم اما معتقدم که ریتم فیلم کند نیست بلکه ماهیت آن اینطور می طلبد که سکانس ها طولانی باشد.

حسن آقاکریمی تهیه کننده فیلم نیز بیان کرد: بعد از همکاری با عزیزی تازه می فهمم یک تهیه کننده چه تجربه ای را با یک کارگردان فیلم اولی از سر می گذراند. عزیزی در ساخت فلیم برای چیزهایی که می خواست سخت پافشاری می کرد و البته من هم به عنوان تهیه‌کننده مخالفت نمی کردم. در سالن شاهد واکنش های متفاوتی بودیم ولی می شد حدس زد مخاطبان با کار ارتباط برقرار کردند.

وی با تشکر از احسان رسول اف که سرمایه تولید فیلم را تامین کرده است، گفت: یکی از هنرمندان  شناخته شده سینما با ما همراه بود و قصد داشت فیلم را به شکل دیگری تدوین کند اما چون ماهیت فیلم به هم می ریخت از این کار صرف نظر کردیم. ساختار و ویژگی فیلم تنها با این نوع تدوین می توانست شکل بگیرد.

در ادامه نازنین فراهانی درباره تجربه همکاری با یک کارگردان فیلم اولی گفت: من امسال با دو کارگردان فیلم اولی همکاری داشتم که هر دو برایم تجربه های جذابی بودند. از کار کردن با کارگردان های جوان لذت می برمچون بسیار پرانرژی و اهل مطالعه و فیلم دیدن هستند و بر عکس برخی از کارگردان های حرفه ای و قدیمی تر برای رسیدن به چیزی که می خواهند پافشاری می کنند.

وی افزود: فیلمنامه عزیزی را از سه سال قبل خوانده بودم و در طول این مدت که او روی فیلمنامه کار می کرد من در جریان کار قرار داشتم. کاراکتری که نقشش را ایفا کردم شخصیت پیچیده ای ندارد و آدمی است که در جامعه با آن روبرو هستیم. من تنها تلاش کردم شرایط آدم های قصه را به درستی درک کنم. درباره کند و کشدار بودن پلان ها نیز باید بگویم که برای خود ماهم این شیوه روایت ابتدا سخت بود اما هرچه جلوتر رفتیم با فضای ذهنی کارگردان بیشتر آشنا شدیم و بازی برایمان آسان تر شد.

این بازیگر درباره تجربه همکاری با پگاه آهنگرانی و نگار جواهریان گفت: با این دو بازیگر نه تنها مشکلی نداشتم بلکه خیلی هم ارتباط خوبی در طول کار با هم پیدا کرده بودیم. اصولا به نقش هایم به شکل ویترینی نگاه نمی کنم بلکه جان نقش برایم مهم است بنابراین برایم اهمیت نداشت که چقدر در کار دیده شوم.

علی تبریزی مدیر فیلمبرداری فیلم نیز درباره تجربه همکاری در این فیلم بیان کرد: این فیلم جزو جذاب ترین کارهایی بود که تا به حال انجام داده بودم. با وجود تک لوکیشن بودن اما فیلم پیچیدگی های خاص خودش را داشت. ویژگی جذاب فیلم برای من نوع خاص دکوپاژ امیر عزیزی بود چون فرم جدیدی را که او در دکوپاژ داشت تا به حال تجربه نکرده بودم.

در بخش دیگری از این نشست عزیزی درباره حضور مادر و خواهرش در فیلم در کنار بازیگران حرفه‌ای توضیح داد: مادر و خواهر من ساناز در این فیلم بازی می کردند و همیشه این دغدغه برایم وجود داشت که چطور بازی های فیلم را یکدست کنم. بنابراین به تهیه‌کننده پیشنهاد دادم که دفتر تولید فیلم در طبقه پایین منزل ما باشد تا مادر و خواهرم با بازیگران صمیمی و راحت بشوند. با این تمهید بازیگران و نابازیگران فیلم باهم یکدست و نزدیک شدند.

آقا کریمی نیز یادآور شد: «موقت» فیلم متفاوتی است که قصد ندارد مخاطب را فریب دهد و صادقانه با بیننده اش برخورد می کند. ابتدا قرار بود کیانوش عیاری تدوین فیلم را برعهده داشته باشد اما از آنجا که نوع نگرش عیاری با کارگردان تفاوت داشت ما ترجیح دادیم به نفع فیلم عمل کنیم و به همان روایت فیلم وفادار باشیم. با تدوین آقای عیاری «موقت» تبدیل به اثری 43 دقیقه ای می شد.

عزیزی نیز در پایان این نشست درباره شکل گیری ایده فیلم ابراز کرد: ایده فیلم از خاطرات سختی که زمان اسباب کشی در دوران نوجوانی تجربه کرده بودم می آید. چون بعد از چند سال زندگی در یک خانه ما مجبور به اسباب کشی می شدیم و برای من سخت بود که به راحتی با خاطرات یک خانه خداحافظی کنم.