فریدون صدیقی که زمانی به نوشتن نقد فیلم و مقالات سینمایی مشغول بوده است و شاگردان زیادی در حوزه رسانه و مطبوعات دارد درباره حضورش در کاخ جشنواره فیلم فجر در دوره سی و سوم آن به خبرنگار مهر گفت: بیشترین دلیلم برای حضور در برج میلاد این بود که دوستان مطبوعاتی و هم نسل های خود و حتی شاگردانم را ببینم.
وی درباره این سوال که آیا مشغولیت های روزنامه نگاری اجازه می دهد فیلم ببیند یا خیر؟ بیان کرد: بله من هر روز فیلم هایی را تهیه می کنم و سعی می کنم از فیلم های روز سینمای ایران باخبر باشم و به تعبیر آقای هوشنگ گلمکانی معتقد هستم آن میلیاردها انسانی که قبل از تولد سینما زندگی می کرده اند لذت لازم را از زندگی نبرده اند. بنابراین باید به سینما رفت و فیلم دید و به همین دلیل من هم به جشنواره فیلم فجر آمده ام.
صدیقی تاکید کرد: البته دلیل دیگری هم داشتم و آن این بود که آیین جشنواره فیلم فجر رفتن را به جای بیاورم چون این آیین احترام گذاشتن به سینماست و من به سینما احترام می گذارم.
این روزنامه نگار درباره نقش سینما در جامعه امروز بیان کرد: سینما یک مدیوم و رسانه اثرگذار، مهم و قابل احترام است و همان مقدار که خودش از زندگی متاثر است زندگی را روایت می کند و من به احترام دیدن خودم به سینما می آیم چون بخشی از خود را که به دنبال آن می گردم در سینما پیدا می کنم که مثال ساده آن فیلم «جدایی نادر از سیمین» است.
این مدرس و روزنامه نگار پیشکسوت در پایان در پاسخ به این پرسش که چه بخشی از جامعه واقعی در سینما دیده می شود؟ گفت: آن بخش هایی از زندگی مردم که پرداختن به آنها مقدور است در سینما دیده می شود و بخش هایی را هم نمی توان پرداخت همچنان که در مطبوعات نمی توان به بعضی از مسایل پرداخت.
نظر شما