«دنیای تصویر» سراغ هیولاهای سینما رفت

به گزارش خبرنگار مهر، ماهنامه «دنیای تصویر» در شماره ۲۴۹ خود سراغ هیولاهای سینمای جهان رفته است. علی معلم مدیرمسئول و سردبیر این ماهنامه در یادداشت خود با اشاره به دیوهای درون و دیوهای بیرون آورده است: «از تاریکی ها می آیند، از ناشناخته ها، از امیال درون، از هراس بی اخلاقی، از کنجکاوی های ما از خرافه ها، از دستکاری در طبیعت، از فضای بیرون از زمین، از فراموشی خدا، از همدستی با پلیدی ها، از غفلت، از بازی های کودکی تا ترس های کهنسالی.» 

وی سینمای وحشت را یکی از گونه های جذاب و تامل برانگیز سینما دانسته است و این ویژه نامه «دنیای تصویر» را به «همه آنهایی که ترس های خود را با شناخت رفع می کنند و از شناخت نیمه تاریک وجودشان به تزکیه می رسند» تقدیم کرده است.

در این ویژه نامه همه هیولاهای دنیای کودکی و بزرگسالی از دایناسورها که اولین و طبیعی ترین سوژه های فیلم های وحشت بوده اند گرفته تا گرگ های انسانی و اشباح و زامبی ها به تصویر و واکاوی کشیده شده اند.

«کینگ کنگ» ساخته مریان کوپر و ارنست شودسک، «گودزیلا» ساخته رولند امریش، «پارک ژوراسیک» ساخته استیون اسپیلبرگ، «مرد گرگی» جورج وگنر، «دراکولای برام استوکر» ساخته فرانسیس فوردکاپولا از جمله فیلم هایی هستند که سراغ هیولاهای مختلفی در سینمای وحشت رفته اند. 

بخش عمده ای از مطالب ماهنامه درباره سینمای وحشت به انتخاب و قلم جان لندیس کارگردان و هنرپیشه آمریکایی نوشته شده است که او را بیشتر با فیلم های کمدی و ترسناکش می شناسند. همچنین سعید خاموش ترجمه این مطالب را برعهده داشته است.

در صفحه ای از ماهنامه بالای یکی از عکس ها که جان لندیس را به همراه مایکل جکسون در پشت صحنه ویدئو کلیپ «تریلر» نشان می دهد درباره زامبی ها نوشته شده است که «کل مفهوم زامبی از عشق و علاقه و تمایل شدید ما به ماندن در ارتباط با عزیزی که مرده، سرچشمه می گیرد. مرگ، نهایت ناشناخته هاست و این بدان معناست که انسان نیاز داشته هرگونه دلیل و منطقی بتراشد تا نشان دهد که مردگان واقعا مرده نیستند.»

در صفحات بعدی این ماهنامه اما هیولاهایی به تصویر کشیده می شوند که ظاهر آنها می تواند بسیار ساده تر از یک انسان عادی باشد. در یکی از تصاویر آنتونی هاپکینز در نمایی از فیلم «سکوت بره ها» به کارگردانی جاناتان دمی نمایش داده شده است. 

در این فیلم ها انسان ها نقش بارزتری دارند و آنطور که توبی هوپر و جان کارپنتر دو تن از فیلمسازان سینمای وحشت می گویند چیزی به نام هیولا وجود ندارد. این هیولا نیست که آنها را می ترساند بلکه خود مردم هستند که آنها را می ترسانند.

شاید تعداد زیادی از فیلم های هارور سینما به خون آشامان و ومپایرها اختصاص یافته باشد که ماهنامه «دنیای تصویر» نیز تصاویری از فیلم های مطرح این نوع سینما را همراه با معرفی آنها آورده است. همچنین گفتگویی از جان لندیس با کریستوفر لی بازیگر فیلم های هارور منتشر شده است که اتفاقا وی در این گفتگو گفته است از واژه «هارور» خوشش نمی آید بلکه «فانتزی» را ترجیح می دهد. 

وی بیان کرده است که هرگز به فیلم هایش به عنوان فیلم های هارور نگاه نکرده است بلکه شخصیت هایی که بازی کرده است کارهایی انجام می دهند که دست خودشان نیست.

همچین در بخش دیگری گفتگویی با گیلرمو دل‌تورو انجام شده است. وی در این گفتگو که باز هم توسط جان لندیس صورت گرفته در پاسخ به سوالی درباره اینکه چرا مردم فیلم های ترسناک را دوست دارند بیان کرده است: فکر می کنم این به طبیعت ما به عنوان موجوداتی افسانه ساز باز می گردد تا داستان هایی از بخش های تاریک هستی و موجوداتی که در آنها زندگی می کنند، تعریف کنیم. نخستین قصه گوها وقتی دور اتش گرد می آمدند، سعی داشتند از دل این دنیا معنایی بیرون بکشند. نیاز داشتند جن ها و فرشته ها و دیوها و دلبرهایی بسازند. ترس می تواند تجربه پرقدرتی باشد که ما دنبالش می گردیم و حالت شهربازی رفتن را دارد.