گروه بین الملل-مریم خرمائی: انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در تاریخ ۸ نوامبر سال میلادی آینده یعنی ۲۰۱۶ برگزار خواهد شد اما درهای این رقابت حساس تقریبا از دو ماه پیش به روی نامزدهای مشتاقی که خواهان هدایت سکان قدرت کاخ سفید هستند باز شده است و ما یک به یک شاهد ورود چهره های سیاسی آمریکا به گود انتخابات ریاست جمهوری هستیم تا در فرصت نسبتا طولانی که پیش رو دارند خود را برای نبرد نهایی آماده کنند.
طولانی بودن مسیر تبلیغات ریاست جمهوری آمریکا که تقریبا دو سال به طول می انجامد از پیچیدگی های نظام انتخاباتی این کشور ناشی می شود که در فرصت مناسب به آن پرداخته خواهد شد؛ اما فی الحال تمرکز ما بیشتر بر روی دو مرحله ای بودن انتخابات و حذف همه رقبا به نفع دو نامزدی است که از توانمندی بیشتری برای مقابله با هم برخوردار هستند.
مرحله مقدماتی جنبه داخلی دارد و در آن هر یک از احزاب مطرح آمریکا به ویژه جمهوری خواه و دموکرات، سنگ اختلافات درون حزبی را وا می کنند؛ به این ترتیب که از هر جناح چند نامزد با یکدیگر به رقابت می پردازند تا در نهایت نامزد برنده را برای مواجه با برنده نهایی از حزب مخالف به میدان کارزار اصلی بفرستند.
تا به این جای امر، ۱۰ نامزد جمهوری خواه با هدف آزمودن بخت خود برای راهیابی به رقابت ریاست جمهوری سال ۲۰۱۶ پا به میدان گذاشته اند و احتمال می رود تعداد آنها به ۱۵ نفر هم برسد. در مقابل، از حزب دموکرات ۴ نفر رسما اعلام آمادگی کرده اند که ممکن است تعداد آنها نیز به ۶ نفر افزایش یابد.
در گزارش پیش رو با هدف جمع بندی وقایعی که تا به حال در صحنه انتخاباتی آمریکا روی داده است سعی می شود تا در چند بخش به صورت اجمالی ضمن پرداختن به برجسته ترین شعارهای احتمالی هر یک از احزاب به معرفی مهمترین نامزد های هر دو حزب بپردازیم و نقاط ضعف و قدرت آنها در نبرد با دیگر رقبا را به تصویر بکشیم.
در این بخش تمرکز ما بیشتر بر روی حزب دموکرات و قابلیت های «هیلاری ردهام کلینتون» نامزد اصلی جناح چپ و وزیر اسبق امور خارجه آمریکا است – چهره ای شناخته شده که خواهان تکیه زدن بر مسند قدرت آمریکا به عنوان نخستین رئیس جمهور زن در این کشور است و ادعا می کند که می تواند سنت تناوب قدرت در آمریکا را که هر هشت سال یک بار میان دو حزب جمهوری خواه و دموکرات دست به دست می شود بشکند.
پتانسیل های حزب دموکرات در رقابت ریاست جمهوری سال ۲۰۱۶ آمریکا
پیام داخلی همه نامزدهای دموکرات در انتخابات سال ۲۰۱۶ مبارزه با نابرابری درآمد و سامان دادن به وضعیت قشر متوسط جامعه آمریکا است. اما در بعد خارجی، نکته ای که هیلاری را در این برهه از زمان تا حد زیادی متمایز از کاندیداهای هر دو حزب می کند روحیه تهاجمی منحصر به فردی است که وی دارد- روحیه ای که هیلاری را از قالب سنتی مدارا که از ویژگی های حزب دموکرات است جداکرده و جاذبه ای جمهوری خواهانه به وی می دهد. از این رو انتظار می رود که هیلاری در زمینه سیاست خارجی که اصلی ترین حوزه مانور جمهوری خواهان است دست کمی از آنها نداشته باشد.
حزب دموکرات تاکنون چهار نامزد اصلی را معرفی کرده است که عبارتند از: «برنی ساندرز» سناتور سوسیال دموکرات ایالت ورمونت، «مارتین اومالی» فرماندار سابق ایالت مریلند که از چهره ای کاریزماتیک برای جذب جوانان برخوردار است، «لینکلن چافی» فرماندار پیشین ایالت رود آیلند و جمهوریخواه سابق که از مخالفین سرسخت جنگ عراق بود و در نهایت هیلاری کلینتون که سوابق شناخته شده ای دارد و می توان گفت از هم اکنون با اختلافی حدودا ۶۰ درصدی از سایر هم حزبی های خود پیش است و انتظار نمی رود که حتی اگر «جو بایدن» معاون رئیس جمهور هم پا به میدان رقابت بگذارد تغییری در این رقم حاصل شود.
پیام مشترک حزب دموکرات در انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۱۶، تلاش برای بهبود شرایط قشر متوسط جامعه، مبازه با نابرابری دستمزد، افزایش سقف حقوق، ترغیب گرایش به اتحادیه های کارگری و مبازه با بدهی ناشی از وام های دانشجویی است و تمرکز هیلاری کلینتون به عنوان مهمترین نامزد دموکرات این دوره بر روی نابرابری درآمد و سامان دادن به وضعیت قشر متوسط جامعه است.
پیام های اقتصادی وی به ویژه بر روی قشر مؤنث متمرکز خواهد بود و شامل افزایش حداقل حقوق، حق عایله مندی و پوشش مخارج درمانی، آموزش پیش دبستانی و هزینه نگهداری از کودکان است.
به نظر نمی آید که هیلاری در انتخابات مقدماتی – که بین اعضای حزب دموکرات برای تعیین نامزد نهایی صورت می گیرد- مشکلی داشته باشد اما در انتخابات نهایی وی باید بر روی جذب حمایت آراء جوانان و سیاه پوستان که در دو انتخابات پیشین عمدتا به «باراک اوباما» رای دادند تمرکز کند.
علاوه بر این، وی باید به دنبال جلب حمایت زنان سفید پوست طبقه کارگر و همینطور زنان تحصیل کرده ساکن در حومه شهرهای بزرگ هم باشد. هیلاری به احتمال زیاد با جلب آراء مردان سفید پوست طبقه کارگر مشکل خواهد داشت چرا که آنها به تدریج از حزب دموکرات فاصله گرفته اند هرچند تعدادی از آنها به دلیل علاقه به «بیل کلینتون» ممکن است به هیلاری به عنوان همسر وی رای دهند.
جلب حمایت جامعه هیسپانیک یا لاتین تبار هم از اهمیت ویژه ای برای هیلاری برخوردار است. آنها در انتخابات مقدماتی سال ۲۰۰۸ به طور چشمگیری هیلاری را به باراک اوباما ترجیح دادند اما فی الحال با توجه به تعلیق لایحه تسهیل مهاجرت و حق شهروندی، هیلاری باید برای راضی کردن آنها در ایالت های کلیدی مثل کلورادو و فلوریدا زحمت بیشتری بکشد.
برتری که هیلاری نسبت به جمهوری خواهان دارد توانایی وی به جذب جامعه زنان به ویژه زنان قشر کارگر است. علاوه بر این، با توجه به ضعف جمهوری خواهان در برآورده کردن نیازهای اجتماعی مردم، موضوعاتی مثل مهاجرت و آموزش می تواند رای دهندگان مستقل (آنهایی که گرایش سیاسی به هیچ یک از دو حزب جمهوری خواه و دموکرات) را ندارند به طرفداری از وی ترغیب کند. با همه این اوصاف، آنچه که بیش از همه مایه ضعف حزب جمهوری خواه در رقابت با هیلاری است را می توان در تغییرات جمعیت شناسی در بسیاری از ایالت های کلیدی آمریکا جستجو کرد.
نکته ای که هیلاری را در این برهه از زمان تا حد زیادی متمایز از کاندیداهای هر دو حزب می کند روحیه تهاجمی منحصر به فردی است که وی دارد- روحیه ای که هیلاری را از قالب سنتی مدارا که از ویژگی های حزب دموکرات است جداکرده و جاذبه ای جمهوری خواهانه به وی می دهد. از این رو انتظار می رود که هیلاری در زمینه سیاست خارجی که اصلی ترین حوزه مانور جمهوری خواهان است دست کمی از آنها نداشته باشد.
از هم اکنون خیلی ها منتظرند تا ببینند هیلاری در مقام کاندیدای ریاست جمهوری آمریکا تا چه اندازه با هیلاری که زمانی سمت وزیر امور خارجه دولت اوباما را داشت متفاوت است و پاسخ وی به سؤالاتی نظیر احتمال دخالت نظامی در سوریه، اعزام نیروی زمینی به عراق، ارسال سلاح تهاجمی به اوکراین و تحکیم قوای آمریکا در دریای چین شرقی چه خواهد بود؟
باید گفت که گمانه زنی ها به این سمت و سو پیش می رود که هیلاری در حل چالش های آتی سیاست خارجی آمریکا به مراتب از اوباما جنگ طلب تر است. وی دموکراتی است با خلق و خوی جمهوری خواهان. البته ناگفته نماند که حادثه حمله به سفارت آمریکا در لیبی و افشای سهل انگاری وی در ارسال مکاتبات دولتی از طریق ایمیل شخصی از جمله نکاتی است که حزب جمهوری خواه برای زیر سؤال بردن رویکرد هیلاری در سیاست خارجی به آنها استناد می کند.
البته این هم چالشی نیست که نتوان آن را مدیریت کرد به ویژه در مورد دوم چراکه از قرار تصمیم هیلاری به انتشار مکاتبات خود بار تبلیغاتی مثبتی را برای وی به همراه داشته است.
در مقابل، مشکلی که هیلاری در این انتخابات پیش رو دارد بیشتر از رویکردهای درونی حزب دموکرات ناشی می شود. آیا هیلاری می تواند بر مشکلات مدیریتی و راهبردی کمپین خود غلبه کند تا مبادا مشکلات سال ۲۰۰۸ مجددا تکرار شود؟ آیا هیلاری که حالا یک زن سالخورده است می تواند حمایت مخاطبین جوانی را که اوباما دلشان را با خوش مشربی برد، جلب کند؟ آیا هیلاری می تواند از حصار گذشته رها شود و آینده را برای مردم آمریکا ترسیم کند؟
نظر شما