دنیا باید داستان زندگی این سه دختر سوری را ببیند/ بارها گریه کردم

به گزارش خبرنگار مهر، مستند «A۱۵۷»  روایتی از سه دختر نوجوان سوری است که بعد از حمله داعش، اسیر و مورد تجاوز برخی افراد این گروه تروریستی قرار گرفتند و اکنون آنها بعد از آزادی از چنگ داعش در اردوگاهی ۱۷ هزار نفری در مرز سوریه و عراق زندگی می کنند.

این محصول مرکز مستند حوزه هنری که در نهمین جشنواره «سینماحقیقت» نیز حضور دارد، توسط بهروز نورانی پور تولید شده و تدوینگر آن کامران جاهدی است. جاهدی در مورد چگونگی همکاری با نورانی پور و تدوین «A۱۵۷» به خبرنگار مهر گفت: دوستی من و نورانی پور قدمتی ۱۰ ساله دارد اما مدتی طولانی از هم بی خبر بودیم تا اینکه امسال تماس گرفت و من را برای همکاری دعوت کرد.

جاهدی ادامه داد: در یکی از ملاقات هایمان راش ها را دیدم و در همان جلسه اول مجذوب متریال شدم چراکه از ابتدای جنگ سوریه و پیدایش پدیده داعش به شدت دغدغه این کار را داشتم و «A۱۵۷» فرصتی ایجاد کرد تا با اشتیاق وارد پروژه شوم و تدوین کار را بپذیرم.

تدوینگر مستند «A۱۵۷» در مورد سختی های این پروژه گفت: اساسا تدوین در فیلم مستند بسیار متفاوت با فیلم داستانی است و این موضوع دشواری های خاص خودش را دارد.  در  مستند سناریوی مشخصی وجود ندارد و شکل گیری درام ذهنی خلاق را می طلبد.

وی افزود: در مستند گاهی ممکن است اتفاقاتی برای سوژه رخ دهد که تدوین نهایی را به هم بریزد، همان اتفاقی که در «A۱۵۷»  برای ما رخ داد و حادثه ای که برای سولاف پیش آمد پایان بندی ما را به کلی تغییر داد و اگر خوشایند نبود اما برای مستند یک پایان بندی کوبنده ایجاد کرد.

جاهدی با اشاره به اینکه تدوین «A۱۵۷» نزدیک به ۲ ماه طول کشید، افزود: ما با فیلم زندگی کردیم و ۲ ماه به صورت شبانه روزی درگیر پروژه بودیم و شب های بسیاری را در محل کار می خوابیدیم.

جاهدی در مورد تاثیری که مستند روی او گذاشته است، گفت: من هر بار فیلم را می بینم متاثر می شوم و بدون اغراق هر بار گریه می کنم.  از روزی که اولین بیننده فیلم بوده ام تا الان که بارها فیلم را دیده ام، هر بار با خودم می گویم ای کاش بتوانیم برای سوژه های فیلم کاری کنیم.

تدوینگر «A۱۵۷» در مورد تاثیر دیده شدن این فیلم گفت: اگر برخی سیاستمداران یا فعالان حقوق بشر این فیلم را ببینند شاید بتوانند کمک کنند که آثار این جنگ از بین برود و همه آسیب دیدگان به کاشانه خود برگردند.

جاهدی در مورد وضعیت آوارگان جنگی در سوریه ادامه داد: اکنون در این زمستان سرد که در خانه های خود نشسته ایم باید فراموش نکنیم که چندین کیلومتر آن سوی مرزها آوارگان عراقی و سوری در چادرهای سرد زندگی می کنند و درگیر این سرما هستند.

وی افزود: روکن و هیلن سوژه های ما در فیلم هم علاوه بر تحمل سرما درگیر تر و خشک کردن نوزادانشان هستند که آنها را نیز نباید از یاد برد در حالی که می دانیم زیر هر چادر ممکن است اتفاقات تلخ تری افتاده باشد که این فیلم شاید یک بخش کوچکی از مسایل آن اردوگاه را بیان کند.

وی افزود: باید به این دختران کمک کرد تا ادامه زندگی شان را در آسایش سپری کنند. این تنها چیزی است که من را در این پروژه آرام می کند در غیر این صورت دنبال جایزه و تقدیر نیستم.

جاهدی در پایان بهترین راه دیده شدن اثر برای کمک به جنگ زدگان سوری را حضور در جشنواره ها و پخش خوب آن دانست و گفت: جشنواره های خارجی نیز می توانند در دیده شدن «A۱۵۷» موثر باشند.