حرکت اسکی در سراشیبی حاشیه/ سربازانی که قربانی جنگ شده‌اند!

به گزارش خبرنگار مهر، سیاست های اصلاحاتی رئیس فدراسیون اسکی و مخالفان سرسخت او که عموما عضو تشکیلات سیستم قبلی بودند شرایط را در این فدراسیون به گونه ای خاص کرده است. شاید این گمان نمی رفت که کار تا جایی پیش برود که رقابتهای بین المللی داخلی اسکی حالا با هر بهانه و توجیهی (چه مقصر فدراسیون باشد و چه پیست یا عوامل خارجی) برگزار نشود.

در این میان شاید بزرگترین دغدغه اسکی بازان ایرانی به ویژه آنها که ملی پوش بوده اند و تلاش زیادی برای رسیدن به صدر اسکی بازان ایرانی کرده اند رقابتهای المپیک زمستانی باشد. مسابقاتی که هر چهارسال یکبار برگزار می شود و رویای هر اسکی بازی در جهان تجربه این میدان بزرگ بین المللی است. اما اسکی ایران در فاصله دو سال به این مسابقات چه شرایطی دارد؟ چرا اسکی بازان ایرانی این چنین نگران هستند؟ فرصت های کسب سهمیه المپیک برای آنها در رقابتهای آینده به چه صورت است؟ چه انتظاری از تعداد سهمیه های ایران در المپیک زمستانی ۲۰۱۸ می رود؟ آیا روند صعودی این قضیه باز هم ادامه پیدا می کند؟

مروری بر عملکرد اسکی ایران در دوره های مختلف المپیک زمستانی
اسکی ایران برای نخستین بار در سال ۱۹۵۶ در المپیک ایتالیا با سه نماینده حضور پیدا کرد. رضا بازرگان، محمود بگلو و بنیک امیریان سه اسکی باز ایرانی بودند که رقابتهای المپیک زمستانی را تجربه می کردند. با وجود اینکه تیم ایران برای نخستین بار در چنین سطحی از مسابقات شرکت می کرد ، بعد از ژاپن قویترین تیم آسیا بود.

المپیک ۱۹۶۴ اتریش دومین دوره ای بود که با حضور اسکی بازان ایرانی پیگیری شد. کریم آقاخان، لطف الله کیاشمشکی، فیض الله بندعلی و آوانس مگردونیان چهار نماینده ایران در راین رقابتها بودند. تیم ایران با شرکت در هر ۳ رشته اسکی آلپاین به مقام پانزدهم تیمی ، در میان ۳۵ کشور شرکت کننده ، رسید.

سومین دوره حضور ایران در المپیک زمستانی به سال ۱۹۶۸ فرانسه بازمی گردد. ایران با آوانس مگردون ، فیض اله بندعلی ، لطف اله کیاشمشکی و علی ساوجی در این بازیها شرکت کرد. تیم ایران در مجموع سه رشته این رقابتها ،تیمهای بلغارستان ، رومانی ، ترکیه و یونان را پشت سر گذاشت.

ایرانی ها برای چهارمین بار در سال ۱۹۷۲ به المپیک زمستانی رفت. تیم ملی ایران مرکب از آوانس مگردون (مربی) ، لطف ا... کیاشمشکی ، فیض اله بندعلی ، علی ساوجی و قربانعلی کلهر بودند که برای شرکت در این رویداد بین المللی عازم ساپورو ژاپن شده بودند.

پنجمین حضور ایران به سال ۱۹۷۶ میلادی و المپیک اتریش بازمی گردد.   تیم بسیار جوان ایران به سرپرستی آوانس مگردون و به مربیگری فیلیپ ماتیس (مربی فرانسوی) متشکل از قربانعلی کلهر ۲۲ ساله ، محمد کلهر ۲۰ ساله ، محمدهادی کیاشمشکی ۲۰ ساله ، اکبر کلیکی ۱۹ ساله ، محمدرضا خرمی ۱۸ ساله در این بازیها شرکت کرد.

اما اسکی ایران در سال ۱۹۹۸،پس از انقلاب اسلامی برای نخستین بار با یک ورزشکار در بازیهای المپیک زمستانی شرکت کرد و او کسی نبود جز  حسن شمشکی اسکی باز رشته آلپاین که در مسابقات مارپیچ کوچک با حریفان زبده جهان از ۷۴ کشور جهان به رقابت پرداخت و پس از آن بود که اسکی ایران مسیری صعودی در المپیک را آغاز کرد. رقابتی که هر دوره سطح کمی و کیفی نسبت به دوره قبل بهتر می شد. هرچند هیچوقت اسکی ایران به نتایج دلخواهش در المپیک نرسید ولی تلاش اسکی بازان ایرانی در طی این سالها باعث شد تا اسکی ایران درجا نزند.

در سال ۲۰۰۲ (المپیک زمستانی آمریکا) تعداد اسکی بازان ایرانی به دو نماینده افزایش پیدا کرد. باقر کلهر در مارپیچ کوچک و مصطفی میرهاشمی در صحرانوردی دو اسکی باز ایرانی بودند که المپیک را تجربه می کردند. سال ۲۰۰۶ و المپیک زمستانی ایتالیا باز هم با دو نمیانده برای کشورمان همراه بود با این تاوت که نماینده آلپاین ایران جواز حضور در دو بخش این رشته را پیدا کرده بود، هم مارپیچ بزرگ و هم مارپیچ کوچک. علیداد ساوه شمشکی و مجتبی میرهاشمی دو نماینده ایران در این رقابتها بودند.

اسکی ایران برای المپیک ۲۰۱۰ کانادا جهشی فوق العاده داشت. این بار سه نماینده آلپاین و یک نماینده در صحرانوردی. بزرگترین نقطه قوت اسکی ایران در المپیک تاریخی کانادا حضور اولین بانوی ایرانی رد رقابتهای المپیک زمستانی بود. مرجان کلهر با حضور خود در المپیک ۲۰۱۰ راه را برای حضور بانوان ایرانی در ادامه نیز هموارتر کرد. پوریا ساوه شمشکی، حسین ساوه شمشکی دیگر نمایندگان آلپاین بودند که به همراه سید ستار صید در رشته صحرانوردی ترکیب تیم ۴ نفره ایران را تشکیل می دادند.

آخرین دوره رقابتهای المپیک که اسکی بازان ایرانی موفق به حضور در آن شدند نیز رقابتهای المپیک زمستانی ۲۰۱۴ سوچی روسیه بود. این بار همان ۴ سهمیه قبلی برای اسکی ایران بود به اضافه ی حضور تاریخی یک نماینده بانوی دیگر این بار در رشته صحرانوردی.

حسین ساوه شمشمکی- محمد کیادربندسری و فروغ عباسی در آلپاین و سید ستار صید و فرزانه رضا سلطانی در رشته صحرانوردی نمایندگان اسکی ایران در این مسابقات بودند.

برای المپیک ۲۰۱۸ چه کرده ایم؟/ از استعفای مربیان تا لغو برگزاری رقابتهای داخلی
ماحصل تمام تلاش های اسکی بازان در حوزه قهرمانی در المپیک بیش از هر جای دیگری نمود پیدا می کند. روند صعودی حضور اسکی بازان ایرانی در المپیک زمستانی هر چند در طی سالیان مختلف با سرعت کمی پیش می رفت اما انتظار می رود که اسکی ایران در المپیک ۲۰۱۸ حضور پررنگ تری داشته باشد.

بیشتر انتقادها طی سالیان مختلف به این بود که چرا لیست المپیکی ها و ملی پوشان اغلب تکراری است یا چرا در سفرهای بین المللی گاها مدیر تیم های ملی به همراه خانواده اش حضور دارد. صحت یا تکذیب این موضوع خارج از بحث ماست ولی به نظر می رسد اسکی ایران باید با حفظ جایگاه فعلی خود برای تغییر و بهتر شدن گام بردارد نه اینکه با تعطیلی همه چیز بخواهد از صفر شروع کند. این مثل این است که  به در فردی که دچار آسیب موضعی موهای سر شده است به جای اینکه بخش آسیب گرفته را درمان کرد،کل سر را تراشید.

هر اسکی باز برای اینکه بتواند دررقابتهای المپیک حضور داشته باشد باید دارای یک امتیاز چهانی FIS POINT حداقلی باشد. امتیازی که با حضور در رقابتهای بین المللی اسکی که زیر نظر نماینده فدراسیون جهانی برگزار می شود به دست می آید. حالا این سوال پیش می آید که آیا رقابتهای بین المللی داخلی هم می تواند برای اسکی بازان امتیاز جهانی بدست آورد؟

در اسکی اصطلاحی تحت عنوان پوئن گرفتن از حریف مطرح می شود. حتی حضور در یک رقابت بین المللی سطح بالا بدون کسب نتیجه هم می تواند به پوئن و امتیاز جهانی اسکی بازان اضافه کند چرا که آنها از اسکی بازان سطح بالای دنیا که در رنکینگ فدراسیون جهانی دارای جایگاه مطلوبی هستند پوئن گرفته اند. اینجاست که فلسفه دعوت از اسکی بازان خارجی به مسابقات داخلی معلوم می شود. خیلی هم لازم نیست این اسکی بازان سطح ماورایی داشته باشند یا از قهرمانان جهان باشند بلکه همین که امتیاز جهانی آنها از اسکی بازان داخلی بیشتر باشد باعث امتیاز دادن به اسکی بازان کشورمان می شوند.

در گذشته حتی در برخی موارد با جذب اسپانسر و هزینه کردن مبالغی سعی می شد تا اسکی بازان خارجی را به رقابتهای داخلی ایران آورد. این به مراتب با صرفه تر از این بود که اسکی بازان با هزینه های گزاف در رقابتهای بین المللی حضور پیدا کنند. البته بحث حضور در رقابتهای آسیایی و قهرمانی جهان (که هر دو سال یکبار برگزار می شود) متفاوت است. اسکی ایران حتی با حضور در این رویدادها از کمک های مالی نسبتا مطلوب فدراسیون جهانی برخوردار می شود و در کنار بدست آوردن امتیاز جهانی، آمادگی و تجریه نمایندگان خود را نیز تا حد قابل قبولی بالا می برد.

حالا از دو منظر می توان بررسی کرد که اسکی بازان ایران تا به اینجای کار(حدود نیمه کار) برای کسب سهمیه المپیک ۲۰۱۸ چه کرده اند.منظر اول رقابتهای بین المللی داخلی است و منظر دوم رویدادهای بین المللی خارجی.

متاسفانه از ماه ها قبل زمزه عدم برگزاری رقابتهای داخلی به گوش می رسید. عده ای از مخالفان طالبی رئیس فدراسیون اسکی که دست به تغییرات گسترده ای زد در راس افرادی بودند که این تلقین را به باور رساندند که فدراسیون توانایی برگزاری رقابتهای داخلی را ندارد. در حالی که در ظاهر همه چیز برای برگزاری رقابتهای اسکی آماده بود به ناگهان رقابتها برگزار نمی شد. حتی در یکی از مسابقات ورزشکاران بر روی خط شروع رقابت از آغاز آن امتناع کردند. اما ماجرا چه بود؟ آیا کسی آنها را تهدید به عدم شرکت در رقابتها کرده بود؟

ورزشکاران قربانیان اصلی حواشی اخیر اسکی
از گوشه و کنار شنیده می شد که برخی به اسکی بازان می گفتند طالبی تا چند روز دیگر از راس فدراسیون کنار گذاشته می شود و آن وقت ما می مانیم و شما. این تنها بخشی از ماجرا بود. برخی نیز عقیده دیگری دارند و این مسائل را به کلی رد می کنند. نمونه آن علیداد ساوه شمشکی سرمربی سابق تیم ملی اسکی است. او در گفتگو با خبرنگار مهر در خصوص لغو رقابتهای اسکی داخلی گفت: همه چیز برای برگزاری رقابها آماده بود.همه امکانات توسط مسئولان پیست فراهم شده بود اما این فدراسیون بود که نتوانست رقابتها را آغاز کند. فدراسیون ضعف خودش در برگزاری رقابتها را بر عهده پیست دیزین انداخت.

وی افزود: فدراسیون افرادی را برای برگزاری مسابقات به پیست دیزین آورده بود که من آنها را در ۳۰ سال اسکی ، ندیده ام. خوب معلوم است که آنها نتوانند رقابتهای اسکی را برگزار کنند.

برگزاری رقابت‌های اسکی در طی سالیان گذشته اصولا با یک تیم واحد شکل می گرفت. حتی تایم گیری رقابتها فنونی دارد که تعداد اندک شماری از جامعه اسکی با آن آشنا هستند. به نظر می رسد رئیس فدراسیون اسکی با حذف یکباره تیم قبلی هنوز جایگزین مناسبی با تخصص آنها نیافته است. خیلی ها هم از بیم آنکه مورد خشم مسئولان قبلی اسکی قرار گیرند از همکاری با طالبی امتناع می کنند. در این میان تنها افرادی که متضرر می شوند اسکی بازان هستند.

اسکی بازان همان سربازان بی خبر از همه جا هستند که درگیر یک جنگ بزرگ شده اند. حتی آنها که اغلب سعی می کردند در بازی های رسانه ای شرکت نکنند و خود را بی طرف نشان دهند حالا به شرایطی رسیده اند که معتقند مرگ یکبار و شیون یکبار. عملا آنها چیزی برای از دست دادن ندارند. آنها با فدراسیون فعلی و مسولان قبلی طرفند .دو طرفی که این روزها هیچکدام به فکر این ورزشکاران نیستند.

اگر از رقابتهای داخلی اسکی عبور کنیم و بی خیال آن شویم می ماند مسابقات بین المللی. نیاز اولیه برای حضور در یک رقابت بین المللی داشتن تیم ملی است. چیزی که فعلا تا اطلاع ثانوی تعطیل است.اما اسکی بازان که تقریبا تمام آنها بومی هستند دست از تمرین بر نمی دارند.

تیم ملی شخصی با سرمربی مستعفی!
علیداد ساوه شمشکی مربی محبوب تیم ملی است. اینکه او چگونه تمرین می دهد و دارای چه بار فنی است را نمی دانیم اما تا اینجا می دانیم که تمام ملی پوشان آلپاین به صراحت اعلام می کنند که بهتر از علیداد نداریم.

ساوه شمشکی پس از لغو اعزام تیم به رقابتهای قهرمانی جهان آمریکا در آستانه اعزام تقریبا به یک منتقد تبدیل شد و مدتی بعد با جمعی از مربیان و ورزشکاران اسکی در اعتراض به سیاست های فدراسیون از سمت خود استعفا داد. در روزهایی که اردوی تیم ملی تعطیل است او به گفته ی خودش ۴ ماه از محل کارش( شرکت تجهیز و توسعه) مرخصی گرفته و همراه با اسکی بازان شمشک و دربندسر به تمرین می پردازد.

در این جا این سوال مطرح می شود که مخالفت فدراسیون اسکی با ورزش و اعزام خانوادگی قبول و ما هم آن را تایید می کنیم اما آیا عدم برگزاری تمرینات تیم ملی و عدم حمایت فدراسیون از اسکی بازان برتر کشور جزو اهداف رئیس فدراسیون اسکی است؟

طالبی نقطه پایانی بر برخی اشتباهات و انحصار طلبی ها در اسکی بود اما آیا مشاوران وی به او متذکر نمی شوند که ورزشکاران نباید قربانی سیاست های یک فدراسیون شوند؟

رقابتهای المپیک دو سال دیگر برگزار خواهد شد و اسکی ایران هنوز قدمی برای آن برنداشته است. برگزاری اردوی شخصی هم راه به جایی نخواهد برد. بدون شک طالبی هم نمی خواهد اسکی بازان آسیبی ببینند. او که درهای تیم ملی را به روی همه اسکی بازان کشور بازکرده بود حالا چرا بادی این در را به روی همه ببندد؟

مخالفان طالبی هم که تا کنون بیکار ننشسته اند نیز باید بدانند هر قدمی که برای تخریب رئیس فدراسیون برمی دارند دودش غیر مستقیم به چسم ورزشکاران می رود. به نظر می رسد وزارت ورزش و جوانان آن طور که باید در حل بحران اسکی پا پیش نگذاشته است.این روزها مسئولان بیشتر به تماشاگران جنگی تبدیل شده اند که اسکی بازان سربازان و قربانیان اصلی آن هستند.