به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از پایگاه مركز اسناد انقلاب اسلامی، موشك «سجیل» همانند موشك قدر (مدل پیشرفته و ارتقا یافته شهاب۳) در نیمه دوم دهه ۸۰ شمسی رونمایی شد و برخی این موشك را برترین موشك بالستیك ایرانی می‌دانند.
این موشك تحت پروژه مشهوری به نام عاشورا ساخته شد و اولین موشك دوربُرد سوخت جامد ایران است. این موشك به سرعت آماده پرتاب می شود. این ویژگی باعث كاهش احتمال حمله به پرتابگر و موشك آماده به پرتاب قبل از شلیك می‌شود.
همچنین به دلیل شتاب بسیار بالای سجیل، امكان ردگیری آن در فازهای اولیه پرتاب بسیار كم و عملآً شانس دشمن برای انهدام این موشك در طی پرواز را ناچیز میكند چرا كه این موشك بالستیك عمل كرده و سرعت بالایش نیز عامل مهمی در عدم توانایی سامانه های پدافند هوایی بالستیك‌زن، در انهدام موشك شده است.
بُرد سجیل ۲۰۰۰ كیلومتر عنوان شده و تاكنون در ۲ نمونه سجیل ۱ و ۲ معرفی شده است و دارای وزن ۲۳۵۴۰ كیلوگرم است. در واقع این موشك سنگین ترین موشك ایرانی نام گرفته است.
این موشك از دو موتور بهره برده و به اصطلاح دو مرحله‌ای و بالستیك عمل می كند. موشك‌های بالستیك از لانچرهای ثابت و متحرك پرتاب می‌شوند و طرز كارشان نیز بدین شكل است كه به صورت عمودی و یا زاویه دار (بسته به برد و كار كرد) پرتاب شده و از جو زمین خارج می‌شوند.
پس از خروج موشك از جو زمین، موشك حالت افقی به خود گرفته و در خارج از جو شروع به حركت میكند و به محض رسیدن به بالای سر هدف، موشك مجددا وارد جو شده و با استفاده از جاذبه زمین و با سرعت بسیار بالا، روی هدف خودش سقوط میكند.
موشك‌های بالستیك از انوع مختلفی از هدایت‌ها بهره می‌گیرند و قابلیت پرتاب با استفاده از سوخت‌های متنوعی از جمله سوخت مایع، جامد و جامدمركب را دارا هستند.
سوخت مایع در مورد موشك‌های بالستیك كمتر مورد استفاده قرار می‌گیرد و بیشتر برای پرتاب موشك‌های حامل ماهواده استفاده می‌شود. اما «سوخت‌های جامد» و «سوخت‌های جامد مركب» كه برخلاف سوخت‌های جامد در آنها، ماده سوختی و اكسید كننده مخلوط شده و سوخت به صورت بلورهایی درآمده و فرآیند احتراق را ادامه می‌دهد، امروزه مرسوم‌ترین سوخت ها هستند، البته هنوز هم بسیاری از كشورها در تولید موشك‌های بالستیك، همچنان از سوخت‌های مایع استفاده می‌كنند.
یكی از مهمترین مزایای استفاده از سوخت‌های جامد به نسبت سوخت‌های مایع، ماندگاری این سوخت‌هاست. سوخت‌های مایع ماندگاری بسیار كمی داشته و باید بعد از مدتی حتما سوخت موشك تعویض شود اما سوخت‌های جامد چیزی در حدود ۹ سال ماندگاری دارند.
سرعت بازگشت موشك بالستیك سجیل به جو زمین و سقوط روی هدف، حدود ۱۳ ماخ (حدود۴۳۰۰ متر بر ثانیه) است كه این خود، انهدام موشك را برای تمام سامانه‌های دفاع هوایی موجود «ناممكن» می كند.
فناوری سوخت جامد مركب كه در این موشك استفاده شده نیز علاوه بر ویژگی‌های رانشی مطلوب، عمر انبارداری بالایی را نیز برای آن به دنبال دارد.
سامانه های هدف‌گیری، ناوبری و هدایت سجیل دقت بسیار بالایی را برای آن به ارمغان آورده‌اند كه برای این موشك ارزش عملیاتی زیادی را ایجاد كرده است.
موشك سجیل ۲ نیز از سوخت جامد استفاده میكند همچنین این موشك از سرعت و دقت بیشتری در برخورد با هدف بهره برده و از عملكرد منحصر به فردی در سیستم ناوبری به نسبت دیگر موشك‌های زمین به زمین ایران برخوردار است.
موشك‌های سوخت مایع با توجه به نیاز به شارژ شدن سوخت در مخازن پیش از پرتاب، زمان آماده‌سازی زیادی دارند. در این حالت امكان شناسایی موشك پیش از پرتاب وجود دارد. برای رفع این مشكل از سالها پیش سیلوهای زیرزمینی برای پرتاب موشك‌های بالستیك در نقاط مختلف كشور ساخته شده كه می‌توان موشك شارژ شده و آماده شلیك را تا چند ماه در آنها نگاه داشت.
بسیاری، موشك بالستیك و دوربرد سجیل را جزو اولین گزینه‌های ایران برای پاسخ‌گویی به هر گونه تجاوز رژیم صهیونیستی به كشورمان می دانند، موضوعی كه این موشك را بیش از پیش مورد توجه جهانیان قرار داده است.
نظر شما