به گزارش خبرگزاری مهر، اولین نمونه تحولات موسوم به انقلاب رنگی در صربستان و سال ۲۰۰۰ انجام شد. این انقلاب در صربستان به انقلاب بولدوزر معروف شد و دلیل آن هم این بود که یکی از معترضین د ر تظاهرات طرفداران انقلاب، بولدوزر خود ر ا آتش زد و آن را به طرف ساختمان تلویزیون صربستان هدایت کرد و این ساختمان را به آتش کشید.
این انقلاب در ۵ اکتبر سال ۲۰۰۰ روی داد اما زمینه آن از مدت ها قبل فراهم شده بود. «اسلوبودان میلوسوویچ» رئیس جمهور یوگسلاوی سابق با به راه انداختن جنگ در این جمهوری، اروپا را به خشم آورده بود و حتی آمریکا را مجبور به مداخله و بمباران صربستان کرد.
او از رهبران ملی گرای صرب بود و اروپاییها این ملی گرایی را برای امروز این قاره خطرناک می دانستند. در آستانه انتخابات سال ۲۰۰۰ در این کشور، مخالفان با حمایت های مستقیم خارجی متمرکز شده و ائتلاف کردند و فردی به نام «واتسلاو کوشتونیتسا» را به عنوان نامزد خود در مقابل«میلوسوویچ» معرفی کردند. تبلیغات انتخاباتی نزدیک به ۲ ماه طول کشید که طی آن درگیری و تنش در کشور به شدت بالا گرفت.
سرانجام انتخابات در ۲۴ سپتامبر برگزار شد و در حالی که مخالفان مدعی پیروزی نامزد خود در مقابل« میلوسوویچ » بودند، کمیسیون انتخابات اعلام کرد که هیچ کدام از ۲ نامزد اصلی نتوانسته اند بیش از نیمی از آرا را کسب کنند وبه همین دلیل انتخابات به دور دوم کشیده شده است. بسیاری از رای دهندگان در مونته نگرو و کوزوو این انتخابات را تحریم کردند و به همین دلیل«میلوسوویچ» در دور دوم با اکثریت آراء اعلام پیروزی کرد.
مخالفان، نتیجه را نپذیرفتند. اعتراضهای مردم شروع شد و آن قدر ادامه یافت تا این که در ۵ اکتبر همان سال، تظاهرات کنندگان به بلگراد رسیدند و ساختمان های دولتی را تصرف کردند. پلیس، مقاومت زیادی نشان نداد و این وضعیت پایان کار دولت «میلوسوویچ» را رقم زد و مخالفان، حکومت را به دست گرفتند.
«جسیکا گرینبرگ» معتقد است دانشجویان جوانی که نقش عمده ای در ایجاد انقلاب رنگی صربستان ایفا کردند، پس از پیروزی انقلاب به دلیل از بین رفتن امیدها و آرزوهای خود در راه رسیدن به دموکراسی و ایجاد پایگاهی محکم برای ایفای نقش اجتماعی- سیاسی آنها، دچار سرخوردگی و در نتیجه بحران انگیزش سیاسی شدند؛ جایگاهی که تصور می شد پس از فروپاشی نظام سیوسیالیستی در صربستان به شکل قابل توجهی ارتقاء یابد.
با فروپاشی نظام دیکتاتوری «میلوسویچ» در صربستان، دانشجویان و جوانان این کشور دریافتند که نظام جدید نه تنها دموکراسی و آزادی های مدنی را برای آنها به ارمغان نیاورد، بلکه وضع حتی بدتر از گذشته نیز شد. فعالیتهای پر شور جوانان در وسط خیابان های شهر تبدیل به تشکیل جلسات آکادمیک در دانشگاه ها شد، آن هم جلساتی که طرفدار چندانی نداشتند.
به اعتقاد نویسنده، وضعیت تشریح شده بیشتر از آنکه نشان دهنده شکست دموکراسی در صربستان باشد، اثبات کننده وضعیت ساختار اجتماعی و چگونگی زندگی مردم در این کشور است.
کتاب حاضر، در مجموع به مثابه متنی انتقادی در باب زندگی اجتماعی در ناامیدی است که با هدف کمک به دانشجویان، محققان و دانشمندان اجتماعی در معرفی یک مثال جامع از چگونگی شکست دموکراسی در کشورهای مختلف طراحی و تنظیم شده است.
نظر شما