علی فرامرزی هنرمند نقاش سال ۶۲ گالری «فرامرزی» را در سن ۳۲ سالگی راه اندازی کرد. او که این روزها گالری اش به حالت تعطیل درآمده است به عنوان یکی از قدیمی ترین گالری داران تهران درباره فعالیت این روزهای گالری داری به خبرنگار مهر گفت: ما دو حوزه در اقتصاد هنرهای تجسمی داریم؛ یکی از آنها حراجی ها هستند که ساز و کار خودشان را در بخش خصوصی دارند و شاید این بخش وضع خوبی داشته باشد و اتفاقا همه نگاه ها هم به این سمت است، اما ما یک اقتصاد بدنه هم در این حوزه داریم که روش مشخص شدن وضعیت آن رصد فروش و نمایش آثار در گالری‌ها است.
فرامرزی ادامه داد: در سال های اخیر فروش آثار هنری در گالری ها وضع خوبی ندارد و به دنبال آن وضعیت گالری ها تضعیف شده است.
وی در پاسخ به اینکه چرا گالری فرامرزی در دو سه سال اخیر به حالت تعطیل درآمده است، بیان کرد: بخشی از این قضیه به این بر می گردد که تعادل و تناسبی میان سرمایه و وقتی که شما به عنوان گالری‌دار برای برپایی نمایشگاه اختصاص می دهید با درآمدی که به دست می آورید وجود ندارد.
فرامرزی همچنین درباره این موضوع که با توجه به تعطیلی برخی گالری‌ها این روزها تعداد قابل توجهی گالری نیز مجوز فعالیت می گیرند و فعالیت خود را آغاز می کنند، توضیح داد: من معتقدم تنها نباید به تعداد گالری هایی که به چرخه گالری داری اضافه می شود نگاه کرد بلکه باید دید چه تعداد گالری از گردونه خارج می شوند. من امیدوارم افرادی که به این وادی وارد می شوند آنقدر مبتکر و فعال باشند که در کارشان به بن بست نخورند، اما این سوال مطرح است که آیا به دلیل رونق اقتصاد هنر است که تعداد گالری‌ها زیاد می شود یا یک بیکاری پنهانی در این میان وجود دارد.
وی ادامه داد: بیکاری پنهان یعنی اینکه یک شخصی یک فضایی در اختیار دارد که نمی داند با آن چه کار باید انجام دهد و جوانی هم در جستجوی کار است و این دو با هم هماهنگ می شوند و آن مکان تبدیل به گالری می شود. اگر بحث آماری جدی می خواهیم انجام دهیم باید ببینیم در ازای این تعداد گالری که باز می شود چه تعداد گالری واقعا فعال هستند و چه تعداد نمایشگاه در طول سال می گذارند و در نهایت فروش آنها چه میزان است. مسئولان دوست دارند مدام مجوز بدهند و به این نکته هم توجهی ندارند که اگر در یک محله کشش تاسیس دو گالری هست نباید به ۵ گالری مجوز داد چون در واقع کار همه آنها کساد می شود.
این هنرمند با اشاره به اینکه باید بررسی کرد که سالی چه تعداد اثر تجسمی خلق می شود و این تعداد چه میزان فضا برای نمایش نیاز دارد، عنوان کرد: اگر بیش از نیاز مجوز بدهیم در واقع به گالری داری ضربه می زنیم و رشد آن را تضعیف می کنیم و حتی اگر وضعیت فعلی را رصد کنید می بینید برخی گالری های فعال و خوش نام ما صدمه دیده اند.
فرامرزی با بیان اینکه بحث فروش آثار هنری در وضعیت خوبی نیست، ادامه داد: بخشی از این ضعیف بودن اقتصاد بدنه هنرهای تجسمی به فرهنگسازی میان مردم برای خرید اثر هنری بر می گردد. طبقه متوسط که اکثریت جامعه ما را تشکیل می دهد اقتصاد بدنه را به حرکت در می آورد و تداوم می بخشد که این قشر در حال حاضر آنقدر مازاد درآمد ندارد که برای خرید اثر تجسمی هزینه کند. این قشر شاید بتواند به سینما برود و برای همین اقتصاد بدنه سینما رشد خوبی داشته است اما هنوز به آن میزان نرسیده است که اثر تجسمی بخرد.
به گفته وی، دولت باید در مورد این قضیه شفاف برخورد کند و آنگاه است که می‌تواند راه حل هایی برای این موضوع پیدا کند و اگر مدام مشکلات را با آمارسازی پنهان کند در نهایت اقتصاد هنر لطمه می بیند.
مدیر گالری فرامرزی در پاسخ به اینکه آیا برپایی نمایشگاه های گروهی دلیلی پنهان برای رونق نداشتن اقتصاد هنر در گالری ها است، بیان کرد: در نمایشگاه گروهی وقتی یک یا دو اثر از هنرمند روی دیوار می رود از یک سو آن هنرمند تعداد قابل توجهی مدعو را به افتتاحیه می کشاند و همین باعث رونق افتتاحیه ها می شود و هم بالقوه امکان فروش آن نمایشگاه را بالا می برد، اما آفتی که دارد این است که میزان فروش آثار یک هنرمند در این مدل گم می شود.
وی در توضیح بیشتر اظهار کرد: وقتی هنرمندی ۱۰ نمایشگاه گروهی می گذارد شما نمی توانید رصد کنید چقدر فروش داشته است اما وقتی یک نمایشگاه انفرادی با ۱۵ اثر بگذارد رصد آن راحت خواهد بود. البته علت دیگر تمایل هنرمندان به نمایشگاه گروهی این است که امروزه به دلیل هزینه های زندگی که بالاست یک هنرمند نمی تواند ماه ها تحمل و صبوری کند و از جیبش هزینه کند تا ۱۵ اثر قابل نمایش خلق کند و یک نمایشگاه بگذارد برای همین ترجیح می دهد در سه نمایشگاه گروهی شرکت کند که از گردونه فعالیت خارج نشود.
این هنرمند نقاش در پایان گفت: بخش اقتصاد هنر دست بخش خصوصی است اما این به معنای این نیست که دولت و مسئولان نباید برای رشد آن برنامه یا مسئولیتی داشته باشند.
نظر شما