محسن استادعلی کارگردان فیلم مستند «زنانگی» درباره چگونگی شکل گیری این فیلم به خبرنگار مهر گفت: حدودا سه سال پیش و با فاصله ای کوتاه از مستند «جایی برای زندگی» از طریق یکی دوستانم با فضای زندگی افرادی آشنا شدم که بعدا به سوژه فیلمم تبدیل شدند. آن روزها هدف اصلی ام ساخت فیلم نبود بلکه حضوری دوستانه که شاید منجر به کمک و تحولی در زندگی زنانی که با شرایط سخت گذران می‌کردند برایم ارجح تر بود.
وی ادامه داد: رفت و آمدها آغاز شد و آشنایی ها بیشتر شکل گرفت. شاید در یک دوره ۶ ماهه به این نتیجه رسیدیم که می توان شرایط زندگی این بخش از شهر را که در انبوه مشکلات دیگر گم شده اند از طریق تصویر برجسته تر کرد به همین دلیل حضورها مداوم تر و توجه و مکث در زندگی شخصیت ها نیز دقیق تر شد.
کارگردان مستند «جایی برای زندگی» با اشاره به فضایی که فیلم در آنجا شکل گرفته است، توضیح داد: به دلیل اینکه فیلم در جایی می‌گذرد که آدم‌ها در حال رفت و آمد همیشگی هستند و آنجا محل سکونت دائمی شان نیست وقتی با فردی آشنا می شدیم و حال و هوای صمیمت برای جستجو در احوالات او پا می گرفت، فرد مورد نظر یا از دسترس خارج می شد و یا به هر دلیلی به آنجا باز نمی گشت اما در نهایت طی یکسال و نیم رفت و آمد و گفت و شنود، شخصیت ها قوام گرفت، طراحی فیلمنامه به سرانجام رسید و مجوزها صادر و فیلمبرداری آغاز شد.
استادعلی یادآور شد: مستند «زنانگی» سعی دارد به بهانه نمایش زندگی چند زن به واکاوی مشکلات آنها در جنوب شهر بپردازد و با نگاهی همسو و همراه با آنها تلاش می کند تا ثبتی موازی از زندگی روزانه و تلاش دغدغه مند هر کدامشان برای بازسازی خویش و شرایط اطراف در بحرانی ترین لحظاتشان داشته باشد.
تهیه کننده مستند «خوان بی خان» ساخته هادی معصوم دوست ادامه داد: وقایع فیلم همه از دل زندگی روزانه نسوانی می آید که اگر در ظاهر هویت یک بانو را ندارند ولی در باطن مادری دلسوز، خواهری مهربان و دختری خانواده دوست هستند که دلایل متفاوت، هر کدامشان را در این مسیر قرار داده است.
استادعلی درباره رویکرد اصلی اش در ساخت این مستند عنوان کرد: از ابتدا اصل بر حفظ شانیت و منش فردی افراد بود و مسیر نیز چنین هدفی را برایمان مشخص می‌کرد پس مرزها مشخص و هدف ها یکی شد.
وی ادامه داد: اینکه یک گروه مردانه و تنها با یک دستیار خانم در فضایی که کاملا در محاصره زنان است حضور یابد از مشکلات ما بود، اما کافی است در هر فضایی با افرادی که تار و پود فیلمت را می سازند، همدل و همراه شوی تا حداکثر نتیجه ممکن حادث شود.
کارگردان مستند «زنانگی» که این روزها با نمایش در دهمین جشنواره «سینماحقیقت» مورد پسند منتقدان قرار گرفته است، یادآور شد: از ابتدا هدف از ساخت این فیلم، تنها ساخت یک مستند به معنای به سرانجام رساندن یک پروژه تولیدی به شکل معمول نبود. یکی از مهمترین اهداف، تغییر نگاه کلان جامعه به کسانی بود که به هر هزینه ای تلاش می کنند تا باشند و زیست کنند و به قامت دیگرانی که در جامعه زندگی می کنند درآیند و در غیر اینصورت در هیبت انسانی معمولی و شهروندی عادی، میرا شوند تا شاید آرام گیرند.
وی ادامه داد: در نهایت می توان گفت «زنانگی» روایت زندگی چند زن در شهر تهران است که به بهانه ای مشترک، کنار یکدیگر روزگار می گذرانند.
استادعلی در پایان گفت: همانطور که قبلا هم گفتم من به سینمای مشاهده گر علاقه دارم و این سبک را ادامه می دهم. به نوعی دوست دارم با حفظ احترام و حقوق زندگی افراد در زندگی آنها سرک بکشم.
«زنانگی» روایت زندگی چند زن در شهر تهران است که به بهانه ای مشترک، کنار یکدیگر روزگار می گذرانند.
نظر شما