نقاط ضعف نیروی دریایی امریکا/ لزوم همکاری با متحدین

خبرگزاری مهر- گروه بین الملل:  پایگاه تحلیلی نشنال اینترست اخیرا مقاله ای با قلم «نیکلاس گوسدف» استاد کالج جنگی نیروی دریایی امریکا منتشر نموده که در آن نویسنده نقاط ضعف نیروی دریایی ایالات متحده امریکا را بیان کرده که در ادامه آمده است.

از زمانی که امریکا به عنوان یک قدرت بزرگ در صحنه بین الملل ظاهر شد، نیروی دریایی آن همواره با یک پارادوکس هندسی دریایی مواجه بوده است: تعداد کم کشتی ها جهت پوشش دادن فضای دریایی گسترده. از این رو بخش مرکزی برنامه ریزی استراتژیک نیروی دریایی امریکا همواره با چالش مواجه بوده است؛ به همین علت کشتی های امریکایی بیشتر در مناطقی مستقر شده اند که خطر شدیدا احساس شده و منافع امنیتی آن مورد تهدید واقع شده است.

  برنامه ریزان استراتژیک نیروی دریایی امریکا در طی دهه های گذشته جهت حل این مسئله بغرنج پاسخ های متفاوتی ارائه داده اند. در دهه گذشته رویکرد دریایی امریکا بر سیاست قمار استراتژیک و به اشتراک گذاری مسئولیت مبتنی بود. در سیاست قمار استراتژیک فرض می شود بخش های کلیدی جهان از جمله اروپا به ثبات نسبی رسیده و در مسیر صلح قرار گرفته اند، بنابراین استقرار کشتی های امریکایی در مناطقی از جهان بیهوده است. به اشتراک گذاری مسئولیت نیز بر این اساس مبتنی است که مسئولیت حفظ صلح و امنیت بین المللی به عهده متحدین و شرکای ایالات متحده امریکا نیز باشد.

رویدادهای سالهای اخیر نشان داده است که سیاست قمار استراتژیک دیگر قابل اجرا نیست زیرا چالش های امنیتی سنتی و غیر سنتی در سراسر جهان وجود دارد که خواب را از چشمان دولتمردان امریکایی ربوده است. بنابراین ایالات متحده امریکا با یک انتخاب ناخوشایند مواجه شده است: متفرق کردن نیرو و کشتی های دریایی در سراسر جهان. وجود کشتی های محدود و درعین حال فضای دریایی گسترده در صحنه جهانی باعث شده توانایی نیروی دریایی امریکا تقسیم شده و متمرکز کردن نیروی دریایی بر یک منطقه (مثلا دریای چین جنوبی) بسیار سخت باشد.

نویسنده در ادامه این تحلیل مدعی است که واقعیت این است که جهان در قرن بیست و یک تبدیل به مکانی خطرناک شده که در آن دیگر کشورها مانند کره شمالی درصدد تقویت بخش دفاعی خود هستند. بنابراین منافع امنیتی امریکا در سراسر جهان مورد تهدید قرار گرفته و نیروی دریایی آن علی رغم قدرت زیاد با چالش های گوناگونی مواجه شده است.

 «آدام جان ریچاردسون» رئیس عملیات نیروی دریایی امریکا در این ارتباط می گوید: افزایش تعداد سیستم های دریایی امریکا جهت مقابله با بی ثباتی جهانی ضروری بوده اما ناکافی است.

از این رو بهترین راه حل این است که نیروی دریایی امریکا تقویت شده، سیستم های دریایی آن افزایش یابد و مسئولیت تامین امنیت آن با شرکا و متحدین به اشتراک گذاشته شود. بخش برنامه ریزی استراتژیک نیروی دریایی امریکا نیز باید تکنولوژِی جدید را با مفاهیم جدید و تفکر استراتژیک ترکیب کند.

یکی از نکات بسیار مهم در مورد نیروی دریایی علاوه بر تعداد، سرعت عمل، مکان و نحوه استقرار آنها است. در صورت محدود بودن کشتی های امریکایی در سراسر جهان، آنها باید در مناطقی مستقر شوند که از لحاظ امنیتی بسیار مهم بوده و به متحدین امریکا اطمینان خاطر داده شود. باید گفت که در سطح جهان مکانهای جغرافیایی وجود دارد که در آنها سیستم های دریایی سنتی امریکا آسیب پذیر بوده و مکان استقرار آنها به متحدین واشنگتن اطمینان خاطر نمی دهد.

از این رو ایالات متحده امریکا می خواهد متحدان و شرکایش نیروی دریایی خود را تقویت نموده و تعداد آنها را افزایش دهند. این بدان معنی نیست که آنها حتما باید به تجهیزات پیشرفته 2017 مجهز شوند زمانی که سیستم های قدیمی تر قابل استفاده بوده و می توانند ماموریت خود را به خوبی انجام دهند.

ایالات متحده امریکا همچنین باید تلاش های روسیه جهت نوسازی تجهیزات دریایی زمان شوروری را مجددا مورد توجه قرار دهد؛ تجهیزاتی که اکنون در اوکراین و سوریه مورد استفاده قرار می گیرند.

باید گفت سیستم های قدیمی که برخی از متحدین امریکا از آنها استفاده می کنند در برخی از ماموریتها بسیار کارآمدتر از سیستم های گران قیمت تولید 2016 و 2017 هستند. کنگره ممکن است به طرح افزایش شمار کشتی های امریکایی در سطح جهان رای مثبت دهد اما  تخصیص بودجه برای آن زمانبر خواهد بود.

آنچه اکنون مهم بوده و باید مورد توجه قرار گیرد تفکر استراتژیک است. تفکر استراتژیک در زمینه دیپلماسی خلاق، استفاده از گزینه های زمینی و هواپیماهای بدون سرنشین و انواع قدیمی سیستم های دریایی که می تواند تا حدودی به کارآمدی نیروی دریایی امریکا و تامین منافع امنیتی آن در سطح جهان کمک کند، تفکری ارزشمند است.