به گزارش خبرنگار مهر، اگر جنین در ۲۰ هفته اول بارداری به طور طبیعی از بین برود، سقط خودبه‌خودی روی داده است. سقط خودبه‌خودی بیشتر به علت اختلالات کروموزومی جنین تازه تشکیل، اختلال در جفت یا لانه گزینی نامناسب (به جای‌گیری جنین در دیواره رحم لانه-گزینی می‌گویند) اتفاق می‌افتد.
هر تولدی که پیش از ۳۷ هفته کامل از بارداری روی دهد، تولد پیش از موعد است و نوزاد حاصل از آن نارس محسوب می‌شود. تولد پیش از موعد مهمترین علت مرگ نوزادان و دومین علت مرگ و میر در کودکان زیر ۵ سال است.
محققان پژوهشگاه رویان و پژوهشگران دانشگاههای علوم پزشکی مراغه و تهران به منظور بررسی ارتباط سقط خودبه‌خودی و تولد پیش از موعد در بارداری‌های بعدی، پژوهشی را طراحی کردند که طی آن، زایمان‌های انجام شده در ۱۰۳ بیمارستان تهران مورد بررسی قرار گرفتند.
در راستای این پژوهش با والدین انتخاب شده در فاصله ۲۴ ساعت از زمان زایمان مصاحبه انجام شد. نتایج با روش‌های آماری بررسی شد تا مشخص شود میان زایمان پیش از موعد و سقط در بارداری‌های قبلی ارتباط معنی‌داری وجود دارد یا خیر.
نتایج این پژوهش نشان می‌دهد از ۴هزار و ۹۹۱ زایمان بررسی شده، در زوج‌هایی که سابقه سقط طبیعی و سقط طبیعی مکرر داشتند زایمان پیش از موعد بیشتر بود. همچنین نسبت شانس (Odds ratio) تولد پیش از موعد در زوج‌هایی با یک‌بار سقط، ۱.۳۳، دوبار سقط، ۱.۷۸ و بیش از دوبار سقط، ۴.۱۰ برابر بیشتر از زوج‌هایی بود که سابقه سقط نداشتند.
نتایج این پژوهش نشان می‌دهد در زوج‌هایی با سابقه سقط خودبه خودی، احتمال تولد پیش از موعد بیشتر بوده و لازم است مراقبت و پیش‌بینی بیشتری در آنان انجام شود.
دکتر سامانی، دکتر الماسی، مهدی سپیدارکیش و همکارانشان در پژوهشگاه رویان، دانشگاه علوم پزشکی تهران و دانشگاه علوم پزشکی مراغه محققان این پروژه بودند.
این طرح در مجله بین‌المللی Gynecology & Obstetrics به چاپ رسیده است.
نظر شما