نخستین زوج سینمایی ایتالیا در 1952 با هم آشنا شدند، زمانی که پونتی یک تهیه کننده شناخته شده بود و همسر داشت. پونتی تصادفا با دختری فقیر از یکی از محله های پرجمعیت و کثیف ناپل آشنا شد. او که 21 سال از لورن بزرگتر بود، در فیلمی شبه مستند به سوفیا نقشی داد. در 1957 پونتی با کمک واتیکان ـ آن زمان در ایتالیا هنوز قوانین ازدواج وضع نشده بود ـ همسر خود را طلاق داد و در مکزیک با لورن ازدواج کرد. اعتراض ها نسبت به ازدواج این دو، آنها را وادار به ترک ایتالیا کرد. پونتی متهم به "دو همسری" شد که در ایتالیا جرم به حساب می آمد.
پونتی تا 1968 نتوانست خود را از این اتهام رها کند. آنها ابتدا به هالیوود رفتند و بعدها صاحب دو فرزند شدند. اعتراض های فزاینده نسبت به پونتی او را بر آن داشت که تبعه فرانسه شود. پونتی از 1950 تا 1955 با دینو دو لارنتیس کار می کرد، اما بعد از مدتی ارتباط کاری آنها به دلیل اختلافات مالی به هم خورد. از جمله فیلم های پونتی می توان به "ازدواج به سبک ایتالیایی" (1964، ویتوریو دسیکا)، "آگراندیسمان" (1964، میکل آنجلو آنتونیونی) و "یک روز بخصوص" (1977، اتوره اسکولا) اشاره کرد.
در نبود پونتی در ایتالیا، یکی از دادگاههای این کشور در 1979 او را به جرم خروج غیرقانونی پول از کشور به چهار سال زندان و پرداخت 26 میلیون دلار جریمه محکوم کرد. پونتی در 1987 از این اتهام تبرئه شد.
او معمولا در گفتگوهای خود از صحبت کردن درباره مشکلات شخصی اش اجتناب می کرد، اما به راحتی از کار، تاثیر تلویزیون بر سینما و مشکلات مالی پیش روی فیلمسازان حرف می زد. پونتی نگرشی تحقیرآمیز نسبت به تهیه کنندگانی داشت که فقط به پول فکر می کنند. "من قرارداد نمی بندم. من فیلم می سازم" ترجیع بند همیشگی پونتی بود که همیشه کیفیت فیلم ها را بر کمیت ترجیح می داد.
پونتی در 1913 در نزدیکی میلان به دنیا آمد و در رشته حقوق تحصیل کرد. ورود او به دنیای سینما بسیار تصادفی بود. در 1938 او در یک موسسه حقوقی مشغول به کار بود. وقتی یک تهیه کننده سینما در دوران فاشیست ها از ایتالیا گریخت، موکل او از پونتی خواست کار او را بر عهده بگیرد. خودش یک بار گفت: "حتی همان موقع هم کیفیت فیلم ها برایم اهمیت داشت و ترجیح می دادم فیلم هایی با مضامین ادبی بسازم و با فیلمسازانی کار کنم که پیشینه ادبی دارند."
اما پونتی نسبت به واقعیت صنعت فیلمسازی دیدگاهی خیالی نداشت. او یک بار گفت: "ساخت فیلمی که هیچکس برای دیدن آن به سینما نمی رود، هیچ معنایی ندارد. در این صورت یک اثر هنری کامل، اما بی فایده خلق شده است." پونتی نه سیگار می کشید و نه لب به الکل می زد. تنها سرگرمی او معماری و دکوراسیون داخلی بود. او از حدود 10 روز پیش به دلیل مشکلات ریوی در بیمارستانی در ژنو بستری بود.
نظر شما