به گزارش خبرنگار مهر، یکی از رشته‌های موفق در بازیهای آسیایی اندونزی، رشته روئینگ زنان بود. تیم قایقرانی زنان کشورمان با ترکیب ۵ پاروزن چهار مدال در این بازی‌ها بدست آورد که سه مدال آن توسط شاگردان بهناز مرادخانی کسب شد. اما بعد از کسب چنین موفقیت ارزشمندی بهناز مرادخانی مربی جوان ۳۲ ساله این تیم در میانه بازی‌ها از خداحافظی خود خبر داد. بهناز مرادخانی در گفتگو با خبرنگار مهر به سوالات مطرح شده پاسخ داد:
* خبرگزاری مهر - بسیار عجیب بود که بعد موفقیت شاگردانتان قصد ندارید دیگر مربیگری کنید؟
- بهناز مرادخانی: من در همان زمان بازی‌ها تمام دلایلم را بابت خداحافظی گفته ام. من وقتی صحبت می‌کنم با منطق صحبت می‌کنم و تصمیم می‌گیرم و معمولاً آدم احساساتی نیستم. در آنجا هم مشکلات قایقرانی حقیقت محضی بود که عنوان کردم.
* مدتی از بازی‌ها گذشته و می‌توانید بخشی از این مشکلات را با آرامش بیشتری برای ما تشریح کنید؟
- مشکلات قایقرانی را در همان جا گفته ام. شرایط زندگی در کمپ و اردوها و اینکه هیچ امکاناتی در این رشته نداریم. کسب این چند مدال در روئینگ زنان در بازیهای آسیایی نهایت کاری بود که با این شرایط و امکاناتی که داشتیم می‌توانستیم انجام دهیم و بیشتر از این هم نمی‌شد. دختران ما با وجود تمام مشکلات سخت افزاری، تغذیه و کمپ‌هایی که بوده با تمام انرژی شأن فوق العاده کار کردند.
* مطمئناً یکی از مشکلات شما نبود پیست استاندارد است؟
- بله ما هیچ پیست استانداردی در روئینگ نداریم. نمی دانم دلیلش چیست اما کار شدنی است و غیر ممکن نیست اما چرا انجام نمی‌شود نمی دانم!
* اینکه می‌گویند تیم روئینگ در جاکارتا قایق و پارو نداشته و قرضی بوده درست است؟
- ما قایق‌های خوبی در بازی‌ها داشتیم. قایق‌ها نو بودند و اجاره شدند. اما نتوانستند برای ما پارو خریداری کنند. چندین ماه قبل از بازی‌ها پیگیر خرید پارو بودند و حتی نوع پارو را را هم سفارش داده بودیم اما متأسفانه تا لحظه آخر این اتفاق نیفتاد. به همین دلیل ما پاروهای تمرینی خودمان را برده بودیم. بچه‌ها با پاروهای تمرینی که چندین سال بود در تمرینات داخلی استفاده می‌کردند و فرسوده و مستهلک بودند؛ مسابقه دادند و با همان‌ها هم مدال گرفتند.
* شما دو برنز قبل خود را تبدیل به چهار مدال نقره کردید؟
- ما قبلاً در اینچئون دو برنز داشتیم. ما یک ورزشکارمان با آقای فرزام کار می‌کرد و مدال گرفت و مابقی با من تمرین کردند. در بازیهای آسیایی اندونزی ۵ ورزشکار زن در روئینگ داشتیم و در چهار ماده صاحب مدال شدیم. در یکی هم که مدال نگرفتیم به دلیل این بود که ماده و قایق به انتخاب خود ورزشکار بود. مهسا جاور خودش دوست داشت در تک نفره سنگین وزن پارو بزند و من هم به نظرش احترام گذاشتم. البته وی در این ماده عملکرد خوبی داشت و ششم شد. مهسا در چهار نفره زنان هم همراه تیم مدال نقره گرفت.
* کلاً از نتایج قایقرانان راضی بودید؟
- با توجه به امکانات و شرایط مان خوب بود اما اگر امکانات و پیست خوب داشتیم قطعاً بهتر بود.
* در صحبت‌های خود گفتید که پیست استاندارد نداریم؛ ما تنها یکی دو سد و یک دریاچه آزادی را در این رشته داریم آیا واقعاً هیچ کدام از این مکان‌ها شرایط ایده آلی برای تمرین رشته روئینگ ندارند؟
- یک پیست استاندارد روئینگ باید لاین کشی و مسافت طولانی داشته باشد. ورزشکاران روئینگ وقتی پارو می‌زنند نمی‌توانند پشت سر خود را ببینند و در این صورت با کمک توپ‌های لاین کشی شده می‌توانند مسیر خود را مستقیم را تشخیص داده و طی کنند در غیر اینصورت امکان اینکه به هم بخورند، یا اینکه به شیء یا جسمی برخورد کنند زیاد بوده و این مسئله در حین تمرین خطرناک است. بحث پیست تمرینی یک مسئله است و بحث کمپ تمرین استانداردی که یک خوابگاه استاندارد و مناسب کنارش و امکانات کنارش باشد مسئله دیگری است. کمپی که کنار آن سالن بدنسازی باشد. ما مکان فوق العاده و خاصی نخواستیم تنها جایی را می‌خواهیم که بتوانیم در آن تمرین کنیم. در شهرستان میانه آب فوق العاده است و هفت هشت کیلومتر مسیر مستقیم دارد و این برای رشته ما که نیاز به تمرین در بعد مسافت دارد بسیار خوب و مهم است. اما مشکلات خاص خود را هم دارد ۲۵ کیلومتر دورتر از شهر است و ما دسترسی به امکانات بدنسازی و خوابگاهی خوب نداریم و تنها در آنجا پارو می زنیم.
* گفتید اردوهای شبانه روزی؛ قایقرانان با این اردوها مدال گرفتند؟
- ما برای حضور در بازیهای آسیایی جاکارتا تمرینات مداوم و طولانی داشتیم ماه‌ها تمرین ما سه هفته اردو و ۵ روز استراحت بود که در در ماه‌های نزدیک به بازی‌ها، تلاش بچه‌ها شبانه روزی شد به طوریکه این استراحت در ماه دو روز شده بود و با این تلاش مدال گرفتیم.
* مهسا جاور اعلام کرد حقوقش در ماه ۷۰۰ هزار تومان است. آیا به نظر شما این حقوق در شأن یک ورزشکار دارای چند مدال آسیایی و بازیهای آسیایی می‌باشد؟
- ورزشکار ما حقوق اش از من مربی بیشتر است. مهسا جاور در جایی گفته ۷۰۰ هزار تومان حقوق می‌گیرد و آن وقت من مربی ۸۰۰ هزار تومان می‌گیرم. این مسئله من مربی را دچار مشکل فنی می‌کند. ورزشکار من می‌گوید مربی ام مگه چه کار می‌کند اندازه من حقوق می‌گیرد! البته هیچ کدام از ورزشکاران این حرف را نمی‌زنند اما این گونه مسائل شأن یک مربی را پایین می‌آورد. ما ورزشکار مردی داریم که مدال طلای آسیا دارد؛ آن وقت مرد به این بزرگی تنها ۲۵۰ هزار تومان حقوق می‌گیرد!
* روئینگ رشته‌ای است که لیگ ندارد شاید اگر لیگ داشتید به این شکل مشکلات مالی ورزشکار و مربی تا حدی مرتفع می‌شد؟
- بله ما لیگ نداریم. ما حتی امکانات برای برگزاری مسابقات قهرمانی کشور را نداریم. قایق نداریم؛ پارو نداریم. بزرگترین مشکل ما این است که امکانات نداریم و به همین دلیل در بحث فنی هم دچار مشکل می شویم. قایق نداریم و من مربی مجبورم ۵ ورزشکار به اردو دعوت کنم و از بین همین نفرات ارنج نهایی تیم را بدهم و همه را دو ارنجه بکنم و با همین‌ها مسابقه بروم. مطمئناً این مسائل روی نتایج تیم اثر می‌گذارد.
* قایق‌های روئینگ سال گذشته در زنجان شکستند. آیا آنها تعمیر شدند؟ فدراسیون می‌گوید آنها تعمیر شده و قابل استفاده هستند.
- قایق‌های ما در زنجان شکستند. البته آنها تکه تکه شده بودند و قابل تعمیر نبودند. هیچ کدام تعمیر نشده بودند. از وسط نصف شده بودند. اصلاً اگر هم تعمیر بشوند به درد ورزشکار صفر می‌خورد نه به درد ورزشکار حرفه ای تیم ملی آن هم در رشته‌ای رکوردی مثل روئینگ. رشته، رشته رکوردی است و نیاز به امکانات سالم دارد؛ من مربی از ورزشکارم رکورد می‌خواهم. ورزشکار اگر قایق نداشته باشد که نمی‌تواند خوب پارو بزند. اگر کل قایق را با بند و بساط درست کنند، حداقل سه کیلو وزنش بیشتر از قبل می‌شود و این در عملکرد ورزشکار تاثیر می‌گذارد و تنها به درد تمرین مبتدیان می‌خورد.
* دلیل شخصی شما به غیر از این مسائل برای خداحافظی از این رشته چیست؟
- به خاطر تبعیض‌های زیادی که بین ورزشکاران و مربیان بوده چنین تصمیمی گرفته ام. من مربی؛ واقعاً با چنگ و دندان روحیه ورزشکاران ام را تا روز مسابقه حفظ کردم. برخی مسائل قابل گفتن نیست. خودشان می‌دانند و لزومی به بیان برخی از آنها نیست. بین ورزشکاران آن تیم و این تیم فرق می‌گذارند! یک تیم ماساژور دارد و ورزشکاران من نه؛ ترجیح می‌دهم مسائل را خیلی باز نکنم چرا که خود فدراسیون این مسائل را می‌داند.
* از اردوهای خارجی و تدارکات تیم راضی بودید؟
- ما درخواست اردوی چین را داشتیم ولی متاسفانه کمپی که رفتیم کمپ آموزشی بود. برای ما مهم است که جایی که می‌رویم بتوانیم کنار یک تیم قوی تمرین کنیم اما در آنجا یک تیم آماتور تحت تعلیم بود! ما در اردوی چین تمرین مفید نداشتیم. قرار بود دو اردوی متوالی در آنجا داشته باشیم. اردوی اولی که رفتیم از تمرینات عقب افتادیم و تمرین و شرایط کمپ و اردو خوب نبود. اصلاً به درد نمی‌خورد و چه زمان بدی هم رفته بودیم. درست دو ماه مانده به بازی‌ها به چین رفتیم. ما حتی از روز اول هم درخواست کردیم که به ایران برگردیم ولی چون رفته بودیم شرایط برگشتن برای ما مهیا نبود.
* اردوی چین رایگان بود و آیا در کمپ لیو مربی چینی تیم مردان تمرین کردید؟
- خیلی هم رایگان نبود. اصلاً اردوی لیو مربی چینی در شهر دیگری بود و ما در شهر دیگری بودیم. لیو مربی مردان بود.
* به همین دلیل تصمیم گرفتید در ایران تمرینات را دنبال کنید؟
- تصمیم گرفتم اردوی دوم را در ایران دنبال کنیم و اردوی چین را نرویم. حتی اگر فدراسیون هم می‌خواست و من هم راضی می‌شدم بچه‌ها نمی‌خواستند در چین بمانند. ما به ایران آمدیم و اردوی دوم را در میانه دنبال کردیم و خدا را شکر تمرینات خوب و اردوی خوبی هم بود.
* می‌خواهید به زندگی شخصی تان برسید؟
- وقتی ما در اردو هستیم تمام زندگی شخصی ما در اردو هست. فدراسیون هیچ برنامه‌ای ندارد که ما بتوانیم به زندگی مان برسیم. شرایط کل تمرینات حالت خوابگاهی و شبانه روزی و مستمر دارد و به همین واسطه کاملاً از زندگی دور هستیم. کمک مربی می آورم که در یک اردو کمک حالم باشد؛ بالاخره من هم یک روز کار اداری دارم؛ زندگی دارم؛ به ما اعلام کردند که کمک مربیان به هیچ مسابقه‌ای اعزام نمی‌شوند! اما وقتی کمک مربی حقوقی نمی‌گیرد و به مسابقه‌ای هم اعزام نمی‌شود انگیزه‌ای ندارد و نمی‌ماند. تقریباً این مشکل برای همه هست.
* یعنی فدراسیون با همین بضاعت کم از شما توقع مدال دارد؟
- فدراسیون قایقرانی به لحاظ جمعیت زیاد و تعداد رشته‌های زیاد می‌گوید که بضاعتش همین قدر است! وی متاسفانه ما اینقدر نتیجه گرفته ایم که تبدیل به یک عادت شده است و این سیستم را دوست دارند.
* و شما به خاطر همین نتیجه گرفتن‌ها تصمیم دارید بروید؟
- نتیجه گرفتن شیرین است. من برای رفتن دلایل خاص خودم را دارم. یکی از آنها حقوق است که بسیار پایین است. البته مربیان مرد حقوق خوبی می‌گیرند، فقط خانم‌ها هستند که حقوقشان این طور هست. می‌گویند قایقرانی ورزشکار و مربی زیاد دارد و هزینه‌ها زیاد است.
* مگر معیاری برای پرداخت حقوق وجود ندارد؟
- نمی دانم ولی شاید مقیاسی برای پرداخت حقوق ندارند! اما مگر می‌شود مسئولین وزارت یا کمیته ندانند که فلان مربی فدراسیون چقدر حقوق می‌گیرد؟ مگر اینکه خبر نداشته باشند!
* شما خودتان هم ورزشکار روئینگ بودید از آن زمان بگویید آیا مدال آسیا هم گرفتید؟
- من خودم ورزشکار بودم اما در زمان ما شرایط ورزشکاری فرق می‌کرد. من نتوانستم به مدال آسیا برسم. ما مربی حرفه ای نداشتیم البته یک مربی بود که می‌گفتند شمالی است و در کافی نت کار می‌کرد. سال ۸۷ بود که خیلی زود از دنیای ورزشکاری خداحافظی کردم. همان سال مربی شدم و با مربیگری در رده سنی جوانان شروع کردم. در همان سال تیم ملی در جوانان صاحب دو مدال شد؛ دو مدالی که پس از شش سال برای این رده سنی بدست آمد.
* از حضورتان به عنوان مربی در این رشته رضایت داشتید؟
- من از حضورم در عرصه مربیگری راضی بودم. به نظرم این حرفه عشق و علاقه بود و من بسیار آن را دوست داشتم. همیشه ورزشکارانی داشتم که در کنارشان با آرامش کار کردم و همیشه ورزشکاران خوبی داشتیم. اما متاسفانه شرایط و مشکلات اجبارمان کرده که چنین تصمیمی بگیرم. دوست دارم بمانم و کار کنم اما متاسفانه شرایط برای من خیلی سخت می‌گذرد.
* اگر فدراسیون بخواهد و شرایط و امکانات به شما بدهد باز می‌گردید؟
- نمی دانم. اما سال گذشته دو ماه قبل از مسابقات قهرمانی آسیا خودم از تیم خداحافظی کردم و رفتم اما فدراسیون دوباره من را برگرداند. در آن زمان تیم برای مسابقات آسیایی مربی نداشت و من همراه تیم به رقابتهای قهرمانی آسیای تایلند رفتم. بازگشتم در شرایطی بود که کارهای شخصی عقب افتاده داشتم. من برگشتم و از آنها حقوق و امکانات خواستم قول دادند عملی شود. من در تیم ماندم؛ کار کردم اما هیج کدام از این قول‌ها عملی نشد. من دوسال است که هیچ قراردادی با فدراسیون امضاء نکرده ام. چندین بار هم این مسائل را با آنها بحث کرده ایم. من به هیچ وجه دوست ندارم مصاحبه انتقادی کنم و هیچ وقت هم این کار را نکرده م اما واقعاً می بینم که هشت سال است در تیم هستم و وضعیت همچنان به همان شرایط قبل باقی مانده. با خود فدراسیون هم صحبت کرده ام اما متاسفانه مشکلات حل نشده است و هیچ اتفاقی نیافتاده است.
* و معتقدید که وقتی فدراسیون به مربی اهمیت ندهد ارزش و شان مربی برای ورزشکار پایین می‌آید؟
- متاسفانه فدراسیون قایقرانی کمی ورزشکار سالاری دارد. اگر دقت کنید به ورزشکاران بیشتر از مربیان اهمیت می‌دهند.
* در مدتی که مربی بودید توانستید ادامه تحصیل هم بدهید؟
- من مدرک کارشناسی تربیت بدنی دارم و این هم یک مشکل است. این مدرک را در شرایطی گرفتم که مرتباً در اردو بودم. لیسانس ام را شبانه خواندم تا بتوانم روزها به تمرینات بیایم و مرتباً در رفت و آمد بودم چرا که اردوهای ما در شهرهای دوری بودیم.
* خانم مرادخانی شما مربی جوانی هستید. آیا با اینحال قصد دارید از دنیای مربیگری روئینگ خداحافظی کنید؟
- من متولد سال ۶۵ هستم؛ اما حس می‌کنم پیر شده ام. مدام جلوی آفتاب هستیم و واقعاً اردوهای مداوم و طولانی و دور از خانه شرایط روحی و روانی خاصی دارد. می‌توان گفت به نوعی در قایقرانی پوست کلفت شده ام. به هیچ عنوان حس ۳۲ سالگی ندارم به نظرم بزرگترم!
* مهسا جاور هم از این رشته خداحافظی کرده از دلایل او برای این تصمیم اطلاع دارید؟
- دلایل خداحافظی مهسا جاور را نمی دانم. به نظرم او هم خیلی از زندگی اش دور هست. متاهل هست و اگر شرایط تمرین در استانش مهیا شود تا بتواند تمرین کند و در این رشته بماند خوب است.
گفتگو: زهرا محمدی فر
نظر شما