کابوس دائمی خانه خرابی در ده ونک/ سوداگران زمین یا مدعیان علم

به گزارش خبرنگار مهر، از دیشب مقدمات تخریب دو خانه دیگر از خانه های ده ونک آماده شده است. نیروهای یگان ویژه مستقر شده، بلدوزرها درحاشیه خیابان هستند. اهالی خیابان شهید شهامتی (خانه های اطراف دانشگاه الزهرا) از صبح در حسینیه این محله جمع شده و در حال دعا برای ساکنان دو خانه ای هستند که امروز خانه خراب خواهند شد.

صاحب یکی از خانه هایی که در حال تخریب است کارش به بیمارستان کشیده شده، اهالی زیر باران جمع شده اند تا مانع تخریب این دو خانه شوند. مشخص نیست دانشگاه الزهرا با چه انگیزه ای تلاش می کند در این روزهای سرد پاییزی ساکنان قدیمی این محل را خانه خراب و آواره کند.

مشخص نیست مدیران این دانشگاه به چه انگیزه ای این طور پیگیر آوارگی مردمی هستند که پیش از حضور آنها در این محل زندگی می کردند و قرار است با این شرایط اقتصادی در صورت خانه خرابی در کجا ساکن شوند. دختر یکی ازکسانی که ممکن است امروز دیگر سقفی بالای سرشان نباشد به خبرنگار مهر می گوید: پدرم بیمارستان است. هنوز خانه ها را خراب نکرده اند، اهالی جمع شده اند تا مانع کارشان شوند.

این گفتگو کوتاه ما در ساعت ۹ صبح است. نگران پدرش است که در بیمارستان است و خانه ای که ممکن است ساعتی دیگر خراب شود.  

ساعت ۱۱ می گوید: امروز خانه ها را خراب نمی کنند. ماموران کلانتری گفته اند فعلا امروز خانه ای را تخریب نمی کنند. اما تاکید کرده اند که دو خانه شمالی این خیابان حتما تخریب می شود. هنوز وضعیت خانه های پایین مشخص نیست.

به گفته یکی از فعالان اجتماعی، این بخش از ده ونک پیش از این  به دانشگاه الزهرا تعلق نداشته و بعدها به آنها اهدا شده است. در تجربه کاری از این نمونه زیاده خواهی دانشگاه‌ها برای تصرف زمین بارها دیده ام. در یکی از شهرستانها، محاسبات برنامه ریزی حاکی از آن بود که زمینهای در اختیار دانشگاه نیازهای آن را برای دوره ای ۲۰ ساله کفایت می کند اما مدیران آن تقاضای ۳۰۰ هکتار زمین دیگر برای گسترش داشتند. این سوداگری زمین از سوی نهادهای مدعی آموزش علم و دانش واقعا تاسف بار است.

ساکنان ۹۰ خانه ای که متعلق به کارخانه شماره ۵ هستند و مدتها است خانه هایشان در معرض خطر است، یکی بار مقابل شورای شهر تجمع کردند، به مجلس رفتند، در برابر ساختمان ریاست جمهوری دادخواهی کردند و هر هفته مقابل دانشگاه هم می روند. می‌گویند زمانی که ما در این خانه ها ساکن بودیم هنوز دانشگاهی ساخته نشده بود که این زمین ها متعلق به آنها باشد.  

 یکی از ساکنان قدیمی می گوید: ماجرا به سال ۱۳۱۷ باز می‌گردد زمانی که در منطقه کنونی ده ونک تهران کارخانجات شماره ۵ که مخصوص تولید ابزار بود ایجاد شد. خانه‌هایی هم در اطراف کارخانه ایجاد شدند و قرار شد به عنوان مسکن به کارگران تعلق گیرد. این کارخانه وظیفه تولید نیمکت و اقلام آموزشی را به عهده داشت. در سال ۱۳۵۳ کارخانه تغییر کاربری داد و به کارخانه تجهیزات ایمنی راه‌ها تبدیل شد.  

 در سال ۱۳۸۲ طی نامه‌ای به وزارت راه و شهرسازی حق استفاده از این خانه‌ها به دانشگاه الزهرا داده شده است. در دولت بعد ماجرا به شورای حل اختلاف کشیده شد. اهالی ده ونک در همان سال‌ها و در اعتراض به این اتفاق در خیابان پاستور تجمع کردند. بعد از رایزنی دولت با ساکنان این خانه این ماجرا مسکوت ماند و اطلاعیه‌ای برای اهالی محل و ساکنان۹۰ خانوار در این مکان ساکن هستند. به ۵ نفر از این خانواده‌ها ۲۰۰ متر خانه دادند در بومهن که مبلغ رهن آن ۵۰ میلیون تومان است. شورای شهر همراهی با این خانوادهها نمی کند. می گویند هر چه دادگاه در خصوص این خانه ها تصمیم بگیرد.