به گزارش خبرنگار مهر، تازه‌ترین رمان حجت الاسلام مظفر سالاری با عنوان «شب صورتی» عصر امروز، جمع، ششم اردیبهشت در غرفه مجمع ناشران انقلاب اسلامی واقع در سی‌ودومین نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران رونمایی شد.
در ابتدای این نشست، محمدرضا شرفی خبوشان، از داستان‌نویسان شناخته‌شده، در نشست رونمایی این رمان گفت: اصل ماجرای نمایشگاه را چنین مراسم و نشست‌هایی می‌دانم تا بدین گونه نیز تأمل و سخن گفتن درباره کتب و کیفیت و ماهیت آنان در محور کار قرار بگیرد؛ چرا که این به نفع اهداف خود نمایشگاه نیز خواهد بود.
این برگزیده جوایز ادبی جلال و کتاب سال درباره رمان «شب صورتی» گفت: نویسنده کتاب می‌داند چطور هدف دینی خود را با داستان جلو ببرد. فراموش نکنیم که امروز کیفیت خود آثار است که در مخاطب‌یابی حرف اول را می‌زند. کتابی که به چندین چاپ رسیده است، حتماً ظرفیت بالایی دارد؛ پس نمی‌توان همه را منتسب به تبلیغات خوب دانست.
استفاده از ادبیات داستانی برای ترویج دین
وی با اشاره به رمان مظفر سالاری افزود: رمانی که صد جلدش در اولین روز از انتشار به فروش رسیده، نشانگر این است که توانسته مخاطبش را بشناسد؛ این محور کار نویسنده رمان «شب صورتی» است که قادر است اشراف قابل قبولی بر مخاطب داشته باشد.
شرفی خبوشان عنوان کرد: آقای سالاری به دنبال نوشتن رمان دینی است و این را اثبات کرده است. دغدغه اصلی او نه مخاطب‌یابی، بلکه هدف متعالی دینی است؛ اما قابل تأمل است که به‌راحتی توانسته مخاطبش را جذب رمان خود کند.
به گفته وی، برخی نویسندگان تمام و کمال در خدمت مخاطب هستند؛ یعنی ابتدا می‌بینند که مخاطب چه دوست دارد و بعد منطبق با سلیقه او رمانشان را می‌نویسند؛ اما نویسنده «شب صورتی» از ادبیات داستانی به عنوان ابزاری برای نمایش و ترویج اهداف متعال دینی استفاده می‌کند. بنابراین خودش را اسیر حواشی نمی‌کند. این نگرشی ریشه‌دار، کهن و قابل احترام است.
این برگزیده جوایز ادبی اضافه کرد: همچنان که علما و بزرگان ما از ادبیات برای بیان اعتقادات دینی خودشان استفاده کرده‌اند، باید به ادبیات داستانی به عنوان وسیله‌ای برای بیان ارزش‌های معنوی بهره گرفت و این ادعایی ثابت‌شده است. جای خوشحالی دارد که نویسنده کتاب «شب صورتی» با آثارش سراغ این رویه رفته است.
شرفی خبوشان، گروه مخاطبان آثار سالاری را مخاطبان مؤمن دانست و گفت: این نویسنده آگاهانه دست روی این دسته از مخاطبان گذاشته است؛ همچنان در کتاب قبلش که چاپ ۸۰ را نیز رد کرده است، توانسته مخاطبانی را پیدا کند که صرفاً برای سرگرمی سراغ داستان نمی‌رود؛ بلکه در جست‌وجوی ارزش‌ها و باورهای دینی خود در این‌گونه آثار است.
وی تاکید کرد: بنابراین گروه مخاطبان مظفر سالاری در گروه مخاطبان با ایمان قرار می‌گیرند و بدین طریق مخاطب هم از قصه‌هایش بهره می‌برد و هم به غنای ایمانش افزوده می‌شود. این جریان را باید ارج نهاد که نشان از دغدغه دینی او دارد.
می‌دانم چه بنویسم که مخاطب استقبال کند
در ادامه نشست مظفر سالاری، نویسنده «شب صورتی» گفت: من دفعتاً احساس مسئولیت نکرده‌ام که صرفاً به دلیل اینکه در لباس روحانیت هستم، وارد داستان‌نویسی شوم؛ بلکه از نوجوانی با کتاب و کتاب‌خوانی سر و کار داشته‌ام.
وی افزود: در کنار آن، بولتن‌نویسی و سال‌ها کار مطبوعاتی، آن هم در حوزه داستان انجام داده‌ام. بدین ترتیب نیز بعد این همه سال می‌توانم بگویم که واقعاً می‌دانم چه بنویسیم که مخاطب هم استقبال کند.
مظفر سالاری گفت: داستان، یک مدیوم و رسانه عالی است. شاید در جهان هیچ رسانه‌ای برای صحبت با دیگران به اندازه داستان توانا نباشد. در عین اینکه داستان را نباید محصول غرب دانست؛ همچنان‌که باید معجزه‌ای دانست که قرآن ۱۴۰۰ سال قبل برای همین مدیوم داستان، ۱۲ ویژگی مثبت را بیان کرده است.
ترجمه لجام‌گسیخته به ادبیات ما ضربه زده است
نویسنده «شب صورتی» نیز گفت: علما و قدمای ما نیز از داستان و قصص برای بیان گفته‌های ماندگار خود استفاده می‌کرده‌اند. در جهان امروز نیز همین گونه است؛ پس باید به این ابزار توجه کرد. متأسفانه ترجمه لجام‌گسیخته به ادبیات ما ضربه زده است. این جریان ترجمه با مذاق کودک و نوجوان ما سازگاری ندارد و مثل سم مهلک است؛ چون به فرهنگ و سبک زندگی ما آسیب می‌زند.
وی همچنین گفت: در کنار منبر و کارهای علمی تخصص خودم مثل «دانشنامه قرآنی» که چهارده جلد خواهد بود، داستان‌نویسی را ادامه می‌دهم. آثاری که در زمینه داستان نوشته‌ام، دینی است؛ اما قبل‌تر از آن، داستان است؛ چون این زبان را می‌شناسم.
مظفر سالاری در پایان درباره رمان تازه خود گفت: من روی رمان «شب صورتی» یک سال کار کردم. گاه حتی چند ساعت روی یک جمله فکر می‌کنم. ای کاش وضعیت نشر و کتاب نیز از وضعیت نامساعد امروز خارج شود تا سیل ترجمه و تخریبش را متوقف کنیم. امیدوارم شاهد جریانی قوی در حوزه داستان‌های دینی باشیم.
نظر شما