خبرگزاری مهر، گروه بین الملل رامین حسین آبادیان: در حال حاضر بیش از ۷۰ سال از رقم خوردن یک فاجعه بزرگ انسانی در جهان سپری می‌شود؛ فاجعه‌ای که به دنبال آن بزرگترین لکه ننگ بر پیشانی حقوق بشر جهانی حک شد و این لکه ننگ تا به امروز نیز باقی مانده و پاک نشده است. این فاجعه بزرگ انسانی چیزی نیست جز روز «نکبت».
در چهاردهم ماه می سال ۱۹۴۸ میلادی حادثه‌ای در تاریخ فلسطین روی داد که یوم النکبه (روز مصیبت) نام گرفت و چنین روزی یادآور روزهای مهاجرت اجباری مردم فلسطین و ورود یهودیان از سراسر جهان به سرزمین اشغالی و شهادت بیش از ۱۵ هزار فلسطینی است.
کلمه «النکبه» در ساختار زبان عربی به معنای مصیبت بوده و برای توصیف جنایت‌های وحشیانه علیه فلسطینیان توسط رژیم جعلی صهیونیستی استفاده می‌شود. روز نکبت (یوم النکبة) نامی است که شهروندان فلسطینی برای اشاره به این روز از آن استفاده می‌کنند. در این روز رژیمی غاصب تحت عنوان رژیم صهیونیستی در فلسطین اعلام موجودیت کرده و حدود ۸۰ درصد از خاک این کشور را تحت اشغال خود درآورد.
«نکبت»؛ کلیدواژه ای است که حتی با گذشت بیش از هفت دهه از وقوع آن، از ذهن مردم ستم دیده فلسطین لحظه‌ای پاک نشده است؛ روزی که فلسطینیان علی رغم اینکه خاطره خوشی از آن ندارند، اما برای به فراموشی سپرده نشدن حقی که در این روز از آنها سلب شد، آن را هر سال زنده نگاه می‌دارند. در این روز هزاران نفر از مردم فلسطین با اقدامات وحشیانه و ددمنشانه رژیم متجاوز و اشغالگر صهیونیستی مجبور به ترک خانه و کاشانه خود شدند.
واقعیت آن است که صهیونیست‌ها در جنایت‌هایی که بیش از ۷۰ سال پیش علیه مردم بی دفاع فلسطین مرتکب شدند، تنها نبودند که اگر اینچنین بود قادر به ارتکاب چنین جنایتی آن هم در این سطح نبودند. در حالی که انتظار می‌رفت سازمان ملل متحد به مسئولیت خود در قبال جنایت‌های رژیم صهیونیستی عمل کرده و به استیفای حقوق سلب شده فلسطینیان بپردازد، این سازمان برعکس راهی در حمایت از تل آویو را در پیش گرفت و با صدور قطعنامه‌ای رأی به تقسیم فلسطین صادر کرد.
در این میان، از نقش مخرب برخی کشورها همچون انگلیس در قدرت بخشیدن به رژیم اشغالگر صهیونیستی برای کشتار مردم بی دفاع فلسطین نمی‌توان به سادگی گذشت. در واقع می‌توان گفت که روند تقسیم فلسطین و آوارگی ساکنان آن از سال ۱۹۱۷ میلادی و از زمان تصویب بیانیه بالفور کلید خورد.
بیانیه بالفور نامه‌ای تاریخی بود که در تاریخ ۲ نوامبر سال ۱۹۱۷ میلادی توسط «آرتور جیمز بالفور» وزیر خارجه وقت انگلیس خطاب به «والتر روتشیلد»، سیاستمدار یهودی تبار و عضو مجلس عوام انگلیس نگاشته شد و طی آن دولت انگلیس موضع مثبت خود در خصوص «ایجاد خانه ملی برای یهودیان در فلسطین» را اعلام کرد. این بیانیه سرآغاز تلاش در عرصه بین المللی برای تشکیل رژیم جعلی صهیونیستی محسوب می‌شود.
در واقع، از یوم النکبه می‌توان به عنوان سرآغاز جنایت‌های رژیم صهیونیستی علیه یک ملت بی‌دفاع یاد کرد. در طول دهها سال گذشته رژیم صهیونیستی از هیچ تلاشی برای سرکوب گسترده فلسطینیان و ارتکاب جنایت‌های هولناک علیه آنها دریغ نکرده‌اند. بازداشت‌های روزمره فلسطینیان در نقاط مختلف قدس اشغالی و کرانه باختری، شکنجه اسرای فلسطینی و تشدید محاصره علیه اهالی غزه تنها جزئی کوچک از جنایت‌های تل آویو علیه فلسطینیان محسوب می‌شود.
اکنون که بیش از ۷۰ سال از رقم خوردن یکی از تلخ‌ترین روزهای تاریخ سپری می‌شود، اما فلسطینیان همچنان روز نکبت را زنده نگاه می‌دارند؛ علت اصلی این مسأله هم آن است که نمی‌خواهند حق بزرگی را که از آنها سلب شده، فراموش کنند. مردم فلسطین هرساله با زنده نگاه داشتن یوم النکبه در واقع بر لزوم باز پس گیری حقوق حقه و تضییع شده خود از اشغالگران صهیونیست تأکید و پافشاری می‌کنند.
این اتفاق درحالی رخ می‌دهد که صهیونیست‌ها و حامیان منطقه‌ای و بین المللی‌شان و در رأس آنها ایالات متحده آمریکا در صدد هستند تا پس از یوم النکبه یک روز ننگین دیگر را نیز رقم بزنند. آمریکایی‌ها و صهیونیست‌ها از رهگذر رونمایی از طرح موسوم به معامله قرن و اجرایی ساختن آن، برای رقم زدن این روز ننگین تلاش می‌کنند. این درحالی است که قاطبه ملت فلسطین با پیاده سازی این طرح شوم مخالف هستند.
این تلاش‌ها درحالی اتفاق می‌افتد که فلسطینیان همچنان از جامعه بین المللی و نهادهای جهانی همچون سازمان ملل متحد و شورای امنیت این سازمان انتظار دارند تا به وظایف و مسئولیت‌های ذاتی خود در قبال ملت فلسطین عمل کنند؛ اتفاقی که البته در طول بیش از ۷۰ سال گذشته رخ نداده و جامعه جهانی هیچ اقدامی را در مسیر استیفای حقوق سلب شده فلسطینیان، صورت نداده و تنها در نقش تماشاچی درد و رنج‌های فلسطینیان، حاضر شده است.
در هر صورت آنچه که واضح به نظر می‌رسد این است که فلسطینیان در طول بیش از ۷۰ سال گذشته هیچگاه نخواسته و نخواهند خواست تا یوم النکبه به فراموشی سپرده شود. آنها می‌دانند که این روز تلخ و دردناک به آوارگی بیش از ۶ میلیون فلسطینی از خانه و کاشانه خود منجر شد. لذا یکی از بزرگترین اهداف فلسطینیان، فراهم کردن زمینه برای بازگشت آوارگان به سرزمین مادری‌شان است؛ در غیر این صورت، این فاجعه به عنوان لکه ننگی بر دامن جامعه جهانی و نظام بین‌المللی باقی خواهد ماند.
بحث «آوارگان فلسطینی» که در واقع پس از یوم النکبه ظهور و بروز پیدا کرد، امروز به مهمترین بخش از مسأله فلسطین تبدیل شده است و حتی این باور وجود دارد که در صورت عدم حل و فصل مسأله آوارگان فلسطینی، اساساً مسأله فلسطین حل و فصل نخواهد شد. از همین روی زنده نگاه داشتن یوم‌النکبه برای فلسطینیان از اهمیت ویژه ای برخوردار است و فلسطینیان تلاش می‌کنند از این طریق، حقوق پایمال‌شده آنها به باد فراموشی سپرده نشود.
در این شرایط که فلسطینیان از جان خود برای استیفای حقوقشان پس از یوم النکبه مایه می‌گذارند، خیانت‌های شیخ نشینان جهان عرب به مسأله فلسطین بیش از پیش به چشم می‌خورد. بدون شک اگر چنین خیانت‌هایی از سوی حکام مرتجع عرب سَر نمی‌زد، امروز شاهد گذر بیش از ۷۰ سال از یوم النکبه نبودیم و صهیونیست‌ها خیلی پیشتر از اینها پاسخ جنایت‌هایشان را دریافت کرده بودند.
نظر شما