به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از اسوشیتدپرس، داستان فیلم «روزی روزگاری در هالیوود» که سال ۱۹۶۹ لس‌آنجلس را موضوع خود قرار داده است با نظرات متفاوت منتقدان روبه رو شده است.
پیتر هاول منتقد تورنتو استار در این باره گفت: تارانتینو می‌خواست به ما داستانی درباره زندگی هالیوود در دوره خانواده منسون بگوید. در این فیلم برد پیت بهترین نقش عمرش را ایفا کرد. او شاهکار بود.
پیتر بردشاو از گاردین از این فیلم به عنوان کمدی سیاه تارانتینویی یاد کرد و نوشت «روزی روزگاری هالیوود» برداشتی است از ماجراهای اواخر دهه شصت خانواده منسون در کالیفرنیا. فیلمی شوکه کننده و جذاب که آسمان آبی و غروب‌های طلایی لس‌آنجلس ۱۹۶۹ در آن به زیبایی تصویر شده است. تارانتینو این فیلم را با وسواس همیشگی‌اش ساخته است. وی افزود: برد پیت در این فیلم با بی‌خیالی‌اش ما را به یاد «یازده یار اوشن» می‌اندازد.
وی در ادامه گفته است: سکانس خونین پایانی به احتمال زیاد باعث می‌شود کل فیلم را در ذهن‌تان مرور کنید. پایانی کاملاً جنجالی و عجیب که با بی‌مسئولیتی هر چه تمام‌تر و مهم‌تر از همه درخشان ساخته شده است.
اوون گلیبرمن، منتقد ورایتی فیلم را بهتر از «جنگوی رها شده» و «هشت نفرت‌انگیز» خواند و نوشت عناصر فیلم‌های تارانتینویی در این فیلم وجود داشت. وی این فیلم را کلاژی زیبا، عظیم، شگفت‌انگیز و دیدنی خواند که جزئیات نوستالژیک هالیوود سال ۱۹۶۹ را تصویر می‌کند. وی صحنه کشتار خانواده منسون را تارانتینویی خواند و نوشت: از نظر ریتم این سکانس شباهت زیادی به سکانس پایانی «لعنتی‌های بی‌آبرو» دارد.
منتقد ددلاین نوشت تارانتینو متولد شده تا فیلم‌هایی باشکوه، بی‌شرمانه، محکوم‌کننده و خنده‌دار بسازد.
منتقد مجله فیلم آنلاین حتی گفت این فیلم باید دنباله‌ای هم داشته باشد و نوشت: در دنیای تارانتینو جهان جایی رنگارنگ‌تر است. لطفاً راند دوم....
با این حال بودند منتقدانی که از نبوغ تارانتینو تحت تأثیر قرار نگرفته باشند.
گریرسون منتقد اسکرین در توییتی نوشت: مثل بسیاری از آثار اخیر تارانتینو، این فیلم هم کار خودش را می‌کند، به طور حیرت‌انگیزی سبک خاص خود را دارد و جاه‌طلبانه ساخته شده است.
وی افزود: اما حتی خودش هم اقرار می‌کند که حتی اگر مثل چند فیلم اخیرش در میان هواداران تا حدودی موفق و تا حدودی شکست‌خورده باشد، به خودی خود یک دستاورد است.
جاستین چانگ منتقد لس‌آنجلس تایمز نیز نوشت: فیلم خنده‌دار، ترسناک، ناامید کننده و هیجان‌انگیز است. ساختار فیلم عجیب و غریب است و همه از همان وقتی که تارانتینو داستان آن را نوشت پیش بینی شده بود.
خود تارانتینو روی فرش قرمز، فیلمش را با فیلم «رما» ساخته برنده اسکار آلفونسو کوارون مقایسه کرد و گفت یک تکه به یادماندنی از تاریخ است، همان طور که «رما» چنین فیلمی بود… سال ۱۹۶۹ لس‌انجلس این‌طوری بود.
دی کاپریو ۴۴ ساله نیز گفت که فیلم بازگشتی به صحنه‌های حماسی هالیوودی است؛ جذابیتی که دیگر شاهد آن نیستیم. وی افزود: همه چیز از ذهن تارانتینوی بزرگ بیرون آمده که نه تنها یکی از بهترین نویسندگان بلکه یکی از بهترین کارگردان‌های روی زمین است.
برد پیت ۵۵ ساله گفت: فیلم یک نامه عاشقانه به هالیوود است و لس‌آنجلس؛ شهری که من عاشقش هستم...
نظر شما