به گزارش خبرگزاری مهر، گیتا موللی، افزود: در سال‌های اخیر با وجود فراگیر شدن برنامه غربالگری و تشخیص زودهنگام کم شنوایی، به دلیل عدم وجود برنامه‌های دو زبانه (گفتاری و اشاره‌ای) ویژه کودکان ناشنوای والدین ناشنوا، مداخله در این شیرخواران دیرتر و به صورتی انجام می‌گیرد که از دیدگاه علمی و با توجه به اصول مداخله زودهنگام خانواده محور کم شنوایی، چندان صحیح نیست.
مجری طرح‌های مداخله زودهنگام ناشنوایی کم شنوایی در کشور، گفت: با تشخیص زودهنگام ناشنوایی همه کودکان ناشنوا، و ارائه خدمات لازم و به موقع از دوره نوزادی مانند ارائه سمعک، این کودکان قادر خواهند بود که صرف نظر از نوع رویکردی که در آموزش و توانبخشی آنان به کار گرفته شود، به طور طبیعی و کامل شروع به حرف زدن کنند.
وی ادامه داد: ضروری است که مداخله‌های زبانی از بدو تولد برای نوزاد آغاز شود، اما کودکان والدین ناشنوا، کودکانی دو زبانه هستند و برای حفظ و بهبود دلبستگی و ارتباط مادر کودک، ضروری است که مادر با زبان اشاره با فرزند خود ارتباط داشته باشد.
موللی افزود: به کارگیری زبان اشاره در عین حال پایه‌های زبانی نوزاد ناشنوا را به خوبی از بدو تولد شکل می‌دهد. متأسفانه غالباً مشکلات ناشی از محرومیت زبانی در کودکان ناشنوا به اشتباه به استفاده از زبان اشاره با کودک نسبت داده می‌شود.
عضو هیئت علمی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، ادامه داد: این درحالی است که در برنامه‌های صرفاً شفاهی، توجهی به مشکل ناشنوایی والدین ناشنوا نمی‌شود و این والدین عملاً از چرخه ارتباطی شیرخوار کنار گذاشته می‌شوند و این مهم، شکل گیری پایه‌های زبانی و نیز احساسی و هیجانی کودک ناشنوایی که والدین ناشنوا دارد را متأثر می‌کند.
وی تصریح کرد: کتابخوانی و قصه گویی مادر کودک، سواد پایه و دلبستگی های ایمن شیرخوار ناشنوا را بهبود می بخشد. با وجود شواهد علمی بسیار در خصوص تأثیر قصه گویی مادر بر رشد زبانی کودک، اما متأسفانه قصه گویی والدین ناشنوا با اشاره‌های کودکانه، تاکنون در کشور ما وجود نداشته است.
موللی تاکید کرد: زبان اشاره برای نوزادان با شنوایی نرمال نیز مفید و برای غالب مادران، جالب است و در حقیقت، روند رشد پیش کلامی کودک را سرعت می بخشد، لذا گسترش آموزش‌ها در این زمینه ضروری است.
نظر شما