برجام براساس عدم اعتماد متقابل بود/ مالکیتی در خارج ایران ندارم

به گزارش خبرگزاری مهر، «محمد جواد ظریف» در گفت وگو با نیویورک تایمز توافق برجام را بهترین توافق ممکن در مساله هسته‌ای دانست که به نگرانی‌های اصلی همه توجه می‌کرد.

ظریف گفت در مورد برجام با چشم باز در مورد آنچه که ممکن بود و نبود، مذاکره شد و ما چیزی را نادیده نگرفتیم. ما واقعیت را قبول کردیم که ما نمی‌توانیم تمام اختلافاتمان را در این توافق حل کنیم و توافق کردیم که آنها را کنار بگذاریم.

وزیر امور خارجه ایران اضافه کرد: مهم است که توجه داشته باشید، بر خلاف اعتراض‌های عمومی مخالفان برجام از هر دوطرف، برنامه جامع اقدام مشترک بر اساس اعتماد ایجاد نشده است. در واقع براساس عدم اعتماد صریح متقابل بود. به همین دلیل است که خیلی طولانی و دقیق است. پاراگراف ۳۶ برجام یک نمونه واضح است که ما در این توافق با آگاهی به اینکه نمی‌توانیم به تعهدات غرب اعتماد کنیم، مذاکره کرده ایم.

ظریف خاطرنشان کرد: در حال حاضر از این گزینه در توافق استفاده می‌کنیم که می‌تواند جلوی فروپاشی کامل این توافق را بگیرد که به ضرر منافع همه از جمله آمریکا خواهد بود.

وزیر امور خارجه در پاسخ به این سوال که آیا فکر می‌کنید که توافق هسته‌ای می‌تواند نجات یابد؟ گفت: تا زمانی که طرف‌های باقی مانده (روسیه، آلمان، انگلیس، چین، فرانسه و اتحادیه اروپا) به تعهداتشان عمل کنند، ما به تعهداتمان پایبند می‌مانیم.

ظریف تاکید کرد: بقا یا فروپاشی برجام به توانایی و تمایل همه طرف‌ها برای سرمایه گذاری در این تعهداتشان بستگی دارد. به طور خلاصه، یک توافق چند جانبه نمی‌تواند یک طرفه اجرا شود.

وی در پاسخ به این سوال که آیا وقایع اخیر، موقعیت شغلی او را به خطر انداخته است، اظهار کرد: من همیشه ترجیح داده ام که حرفه من تدریس باشد. زود یا دیر به این کار باز می‌گردم و تجارب بیشتری را با دانشجویانم تبادل خواهم کرد.

وزیر امور خارجه ایران همچنین در پاسخ به این سوال که مقامات دولت ترامپ در مورد تعیین شما به عنوان هدف تحریم‌های اقتصادی صحبت کرده اند، گفت: هرکسی که من را می‌شناسد، می‌داند که من یا خانواده ام هیچ مالکیتی در خارج از ایران نداریم.

ظریف اظهار کرد: من به شخصه حتی یک حساب بانکی در خارج از ایران ندارم. ایران کل زندگی و تعهد من است. بنابراین من هیچ مشکلی شخصی با تحریم‌های احتمالی ندارم.

وی ادامه داد: تنها اثر - و احتمالاً تنها هدف – این اقدام احتمالی، محدود کردن توانایی من برای برقراری ارتباط است و من شک دارم که برای کسی مفید باشد. به طور اطمینان، این امر امکان تصمیم گیری آگاهانه در واشنگتن را محدود می‌کند.