تاریخِ بی‌خردی، از این حکایت‌های طنزگونه اما تلخ، بسیار دارد

به گزارش خبرگزاری مهر، کتابخانه و موزه ملی ملک که نخستین موزه وقفی و خصوصی و یکی از شش کتابخانه بزرگ ایران به شمار می‌آید، در بیانیه خود چنین آورده است «آثار تاریخی و نسخه‌های خطی کتابخانه و موزه ملی ملک، همچون دیگر گنجینه‌های تاریخی- فرهنگی ایران و جهان، از پسِ هزاره‌ها و سده‌های تاریخ پرآشوب جهان باستان تا روزگار پرتنش معاصر، یورش‌ها، غارت‌ها و کتاب‌سوزی‌های سهمگین و بزرگ تاریخ، همچون هجوم صحراگردان آسیای مرکزی، هجوم مغول و تاتار را از سر گذرانده اما جان در سایه‌سار امن فرهنگ به سلامت برده، گذار تمدن بشری از بدویت به مدنیت را ضمان بخشیده‌اند.

امروز اما کسانی در قامت دولت‌مرد و نماینده یک کشور و ملت برمی‌آیند که با نادیدن قوانین و معاهده‌های جهانی همچون قانون مربوط به قرارداد حمایت اموال فرهنگی هنگام جنگ یونسکو مصوب ۱۴ می ۱۹۵۴ میلادی در لاهه، پروتکل ۱ کنوانسیون ژنو مصوب ۱۲ آگوست ۱۹۴۹ میلادی و معاهده الزام‌آور سال ۱۹۷۲ میلادی در ممنوعیت هر اقدم عامدانه که ممکن است به طور مستقیم یا غیر مستقیم به میراث فرهنگی و منابع طبیعی، کشوری دیگر آسیب برساند، آشکار مردمان یک سرزمین را به نابودی نهادها و مکان‌های فرهنگی تهدید می‌کنند.

کتابخانه و موزه ملی ملک با محکومیت تهدید ریاست جمهوری ایالات متحده امریکا در حمله به مکان و نهادهای فرهنگی ایران، از همه نهادهای فرهنگی جهان به ویژه موزه‌ها و کتابخانه‌های بزرگ می‌خواهد با واکنش‌های زیبنده‌ی چنین کنش‌های نابخردانه، به آنان که می‌پندارند در برابر فرهنگ و تمدن می‌توان با گلوله و موشک رویاروی شد، یادآور شوند فرهنگ "چشمه زاینده و دولت پاینده" است و این چشمه و دولت اگر با یورش و تخریب سیه‌رویان نابودی‌پذیر بود، غارت‌گران نام‌دار تاریخ تمدن بشری، بسیار پیش‌تر از امروزیان، فاتحان این آوردگاه نابخردی نام می‌گرفتند.

تاریخ تمدن انسانی، سراسر عبرت و پند است و این پندها گاه رنگی از طنز اما طنزی تلخ به خود می‌گیرند؛ دیروز در جهان سنتی کسی چون حاج حسین آقا ملک برآمد که با بهره‌گیری از دارایی شخصی و خانوادگی، گنجینه‌ای بی‌همتا از آثار تاریخ ایران و جهان گرد آورد و آن را وقف کرد تا آنگونه که در وقف‌نامه‌اش یادآور شده است همه افراد "بدون رعایت ملیت حق استفاده داشته باشند" و امروز کسانی در این جهان مدرن برمی‌آیند که تهدید به نابودی نهادها و مکان‌های فرهنگی را بر فراز بیرق نابخردی فریاد می‌زدند؛ و تاریخِ بی‌خردی، از این حکایت‌های طنزگونه اما تلخ، بسیار دارد».