به گزارش خبرنگار مهر، متن زیر یادداشتی است از حجت الاسلام والمسلمین عبدالله محمدی عضو هیئت علمی مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران که در ادامه از نظر شما می‌گذرد:
معلی بن خینس از امام صادق (ع) خواست دعایی به وی بیاموزد که جامع تمام ادعیه از زمان پیامبر (ص) باشد، امام فرمودند دعایی به تو می آموزم که جامع تمام ادعیه از زمان حضرت ابراهیم (ع) باشد. این دعا همان دعایی است که جزو اعمال هر روز ماه رجب است «اللهم انّی اسئلک صبر الشاکرین لک و یقین العابدین…»
هر نوع تحمل کردنی صبر ممدوح نیست. تحمل با اکراه و گلایه، صبر نیست. صبر شاکرین یعنی صبر از روی رضایت و سکینه، بدون اعتراض و بهانه گیری، همراه با خوش بینی، ناامید نشدن و ادامه دادن، از پا ننشستن و مبارزه کردن. چنین صبری، انفعال از روی اضطرار نیست، بلکه حرکتی برخاسته از امید و یقین است.
این صبر با معرفت تلازم دارد. کسانی می‌توانند صبر شاکرین داشته باشند، که به اندازه خویش از ملکوت هستی، خیرخواهی خالق، حرکت کلی هستی به سمت اعتلای توحید، غیرمستقل بودن اسباب مادی و … آگاه باشند. تا کسی اسباب ظاهری و مشکلات فعلی را ببیند، توان درک دستاوردهای پنهان در رنج‌ها را ندارد. هر اندازه معرفت بیشتر باشد، صبر نیز عمیق‌تر خواهد بود. حتی موسی (ع) که در مراتب بالای معرفت، به دلیل نداشتن معرفت به برخی از مراتب حقیقت، توان صبر در برابر خضر (ع) را نداشت و جناب خضر (ع) بر این امر تصریح کرد: قالَ إِنَّکَ لَنْ تَسْتَطیعَ مَعِیَ صَبْراً وَ کَیْفَ تَصْبِرُ عَلی ما لَمْ تُحِطْ بِهِ خُبْراً (کهف ۶۷- ۶۸)
این مرتبه از صبر حتماً نیازمند معرفتی ملکوتی به نظام هستی است. تا نگاه توحیدی به اسرار هستی در کسی نباشد، نمی‌توان چنین سکینه‌ای از او دید. بی جهت نیست که او را مرتبط با خزائن علوم الهی دانسته‌اند. «عالمة بلامعلمة».
راه نجات کشور ما این روزها در تحمل شرایط، نشستن و چشم به راه ماندن کوچ ویروس منحوس نیست، بلکه گسترش فرهنگ صبر شاکرین است که می‌تواند گره‌های فعلی و آتی را باز کند. اگر این نگرش حاصل شود «در بلا هم می‌چشم لذّات او» و اگر معرفت و نوع دیدن تغییر نکند، در اوج نعمت نیز سکینه و آرامش را حس نخواهیم کرد.
ابتلائات و سختی‌ها ابزاری برای انقطاع الی الله و بالاتر رفتن معرفت ما به اسرار هستی هستند. ادعیه ماه رجب مملو از چنین معارفی است.
نظر شما