افطاری دادن به مؤمنین؛ جلوه زیبای رمضان

خبرگزاری مهر، گروه دین و اندیشه: یکی از عبادت‌های بسیار زیبا و عالی در اسلام روزه ماه مبارک رمضان است که در آیه ۱۸۵ سوره بقره، خداوند متعال به آن دستور داده است. این دستور به علت سختی‌هایی که دارد به راحتی مؤمنین حقیقی را می‌تواند از سایر افراد متمایز کند چراکه اهداف غیرالهی و ناخالصی در آن برای اکثر افراد مطلوب نیست و به سادگی نیز ممکن نمی‌باشد از این رو می‌توان تصوّر کرد که فردی، خدایی ناخواسته از روی ریا عباداتی کوتاه مدت همچون نماز و زکات و حج را تمایل داشته باشد انجام دهد اما گرسنه ماندن از اذان صبح تا غروب آن هم به مدت یک ماه را شاید کمتر کسی تمایل داشته باشد به مقاصدی دیگر انجام دهد و حاضر باشد از مبطلات متعددی به صورت کامل در مدت زمان زیادی با اهدافی غیر الهی در خلوت و عیان خودداری کند؛ بله ممکن است فردی پیدا شود و از مبطلات در جلوی جمع خودداری کند، اما او منتظر فرصتی خواهد بود که تنها شده و چیزی از مبطلات را مرتکب شود، حتی اگر این فرصت لحظه‌ای کوچک باشد؛ پس فردی که بتواند از ابتدای صبح تا غروب هم نیت و هم اعضا و جوارحش را حفظ کند یقیناً گوهری ناب را خواهد داشت؛ لذا از این جهت می‌توان برای این عمل عبادی با توجه به سختی‌هایی که ممکن است داشته باشد، امتیاز ویژه‌ای را قائل شد خصوصاً که قرار باشد آن را در طول یک ماه به صورت پیوسته انجام داد!

ماه مبارکی که غیر از روزه اعمال مستحب و پر فضیلت دیگری نیز دارد که توجه به آن می‌تواند به توفیقات شخص مؤمن بی‌افزاید، که یکی از آنها افطاری دادن به مؤمنین است. مسأله‌ای که در روایات ما بسیار تاکید شده و تاکید شده حتی با یک خرما هم که شده به دیگران افطاری داده شود؛ کاری که ثواب بسیار زیادی برای آن بیان شده است. به طور مثال پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمود: «هر کس روزه داری را افطار دهد، این کار باعث بخشش گناهان او و آزاد شدن او از آتش است و مانند پاداشت آن روزه دار برای اوست بدون اینکه از ثواب خود او چیزی کم شود» برخی از اصحاب گفتند یا رسول الله همه ما توان این را نداریم که روزه داران را افطار دهیم، حضرت فرمود: «خداوند این ثواب را در عوض یک جرعه شیر یا یک عدد خرما یا یک لیوان آب گوارا می‌دهد، هر کس روزه داری را سیر کند، خداوند از حوض من شربتی به او می‌نوشاند که هرگز تشنه نشود …»[۱] البته می‌توان این کار پسندیده را به صورت دسته جمعی و گروهی نیز انجام داد به این صورت که مثلاً گروهی از مردم اندوخته خود را روی هم گذاشته و عدّه‌ای از مؤمنین را افطار دهند.

حال اگر این اطعام و افطاری نسبت به فقرا باشد یقیناً ثوابی دوچندان خواهد داشت حتی اگر این کار باتوجه به محدودیت‌های پزشکی این ایام، صرفاً از طریق رساندن مواد خام خوراکی به آنان باشد که با این کار نیز یقیناً هم بانیان و هم کسانی که در مقام توزیع آن اقلام حضور دارند مشمول روایات اطعام و افطاری دادن می‌توانند محسوب شود بلکه با توجه به سختی‌ها و ضرورت‌های پیش‌رو می‌تواند حکم جهاد در راه خدا نیز داشته باشد و بیش از سایر زمان‌ها مشمول خیرات و برکات این کار قرار بگیرند و در نهایت تمام این کارها وسیله‌ای شود برای رسیدن به سعادتی عظیم و رهایی از حبّ به دنیا که ریشه تمام مشکلات است [۲]

_________________________
پی‌نوشت
[۱]. «مَنْ فَطَّرَ فِیهِ صَائِماً کَانَ لَهُ مَغْفِرَةً لِذُنُوبِهِ وَ عِتْقَ رَقَبَتِهِ مِنَ النَّارِ وَ کَانَ لَهُ مِثْلُ أَجْرِهِ مِنْ غَیْرِ أَنْ یَنْقُصَ مِنْ أَجْرِهِ شَیْ‏ءٌ فَقَالَ بَعْضُ الْقَوْمِ یَا رَسُولَ اللَّهِ ص لَیْسَ کُلُّنَا یَجِد مَا یُفَطِّرُ الصَّائِمَ فَقَالَ ص یُعْطِی اللَّهُ هَذَا الثَّوَابَ مَنْ‏ فَطَّرَ صَائِماً عَلَی مَذْقَةِ لَبَنٍ أَوْ تَمْرَةٍ أَوْ شَرْبَةِ مَاءٍ وَ مَنْ أَشْبَعَ صَائِماً سَقَاهُ اللَّهُ مِنْ حَوْضِی شَرْبَةً لَا یَظْمَأُ بَعْدَهَا» ابن حیون، نعمان بن محمد مغربی، دعائم الإسلام و ذکر الحلال و الحرام و القضایا و الأحکام، مؤسسة آل البیت علیهم السلام، قم، چاپ دوم، ۱۳۸۵ ق، ج ‏۱، ص ۲۶۹.
[۲]. «حُبُ‏ الدُّنْیَا رَأْسُ‏ کُلِّ خَطِیئَة» [کافی ج ‏۲، ص ۱۳۱]