وعده سرمایه گذاری یک میلیارد دلاری کنسرسیوم پرگس به کجا رسید؟

به گزارش خبرنگار مهر، بیژن زنگنه، وزیر نفت پیش از امضای برجام همواره بر لزوم جذب و حضور سرمایه گذاران خارجی تاکید داشت؛ در بحبوحه امضای این توافق بین المللی نیز هیأت‌های اقتصادی کشورهای مختلف نیز وارد ایران می‌شدند که تقریباً تمامی آن گریزی نیز به خیابان حافظ زده و دیداری با وزیر نفت داشتند. از سوی دیگر در کشاکش این آمد و رفت‌ها وزارت نفت به بهانه جذاب کردن فضای فعالیت صنعت نفت ایران برای سرمایه گذاران خارجی، قراردادهای جدید نفتی ( IPC) را علم کرد که از ابتدا تاکنون نیز با حواشی و انتقادات جدی و حل نشده ای رو به رو است.

به عقیده متخصصین حقوقی قراردادهای نفتی، صرف چنین هزینه و زمانی برای این قراردادها که نمونه دیگری در دنیا نداشته و در عمل موجب کندی در پیشرفت پروژه‌ها می‌شود، لازم نبوده است. با این وجود وزارت نفت که قصد داشت از این ایده تمام قد دفاع کند، قراردادهایی را در این قالب به امضا رساند که معروف ترین آن قرارداد فاز ۱۱ پارس جنوبی با شرکت فرانسوی توتال بود که در نهایت نیز دست ایران را در پوست گردوی تحریم‌های اقتصادی باقی گذاشت و در نهایت با خروج توتال از قرارداد، بخش داخلی پای اجرای کار آمد. از طرفی دیگر شرکت ملی نفتخیز جنوب نیز شکلی از همین قراردادهای IPC را با نظر وزیر نفت تدوین و به تصویب هیأت مدیره شرکت ملی نفت ایران رساند. نخستین ثمره این قرارداد شرکت ملی نفتخیز جنوب که البته در مرحله تفاهمنامه باقی ماند، تفاهمنامه این شرکت با کنسرسیوم انگلیسی پرگس بود که از آخرین وضعیت آن خبری نیست که اطلاعاتی در زمینه فعالیت آنها در اختیار این شرکت قرار گرفته است.

به گزارش خبرنگار مهر، نخستین تفاهم‌نامه و قرارداد محرمانگی در چارچوب قراردادی شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب، با هدف مطالعه ٢ میدان کرنج (مخازن آسماری، پابده و خامی) و شادگان (مخازن آسماری و بنگستان)، سوم آذرماه ۹۵ میان بیژن عالیپور، مدیرعامل این شرکت و نمایندگانی از کنسرسیوم پرگاس امضا شد.

چند ماه بعد در ۲۶ اردیبهشت سال ۹۶ نیز تفاهمنامه اصولی بین شرکت ملی نفتخیز جنوب و این کنسرسیوم انگلیسی متشکل از ۲۰ شرکت به منظور توسعه و پشتیبانی بهره‌برداری میدان نفتی کرنج امضا شد. این تفاهمنامه اگر به قرارداد تبدیل می‌شد تولید روزانه حداکثر ۲۰۰ هزار بشکه و تولید تجمعی حدود ۶۵۵ میلیون بشکه طی ۱۰ سال آینده از این میدان امکانپذیر می‌شود که هزینه‌های سرمایه‌ای مستقیم و غیر مستقیم آن معادل ۱.۳ میلیارد دلار است.

وعده سرمایه گذاری یک میلیارد دلاری بی ثمر ماند

حضور و فعالیت این کنسرسیوم که بارها اعلام کرده بود مشکلی با تحریم‌های اقتصادی ایران ندارد به همین تفاهمنامه محدود ماند و همچنان خبری از ادامه فعالیت این کنسرسیوم نیست. بیژن عالیپور، مدیرعامل سابق شرکت ملی نفتخیز جنوب حمایت جدی‌ای از فعالیت این کنسرسیوم انگلیسی داشت.

این در حالی است که در همان ایام، کالین رولی، رئیس کنسرسیوم پرگس از نهایی شدن طرح جامع توسعه میدان‌های کرنج و شادگان در آینده‌ای نزدیک خبر داده و گفته بود: یک میلیارد دلار سرمایه ما برای ورود به فرآیند توسعه این میدان‌ها آماده است.

وی در پاسخ به سوالی درباره ادامه همکاری با ایران پس از خروج آمریکا از برجام گفته بود: ما در زمان تحریم‌ها نیز در ایران بوده ایم و بعد از آن هم اینجا حضور داشته ایم زیرا که همکاری با ایران برای ما اهمیت دارد.

رولی بابیان اینکه شرکت پرگس مصمم به ادامه همکاری با ایران است گفته بود: ما شرکت انعطاف پذیری هستیم و آمادگی داریم خود را با هر شرایطی منطبق سازیم. ما در ایران هستیم تا سرمایه گذاری و اشتغال آفرینی کنیم و دانش فنی را به ایران بیاوریم و در ایران به تعهدات خود پایبندیم.

علیرغم تاکید این کنسرسیوم بر تداوم همکاری با ایران حتی در صورت بازگشت تحریم‌ها، اکنون با گذشت بیش از سه سال از امضای تفاهم نامه، اجرای آن در هاله‌ای از ابهام قرار دارد و مشخص نیست چه سرانجامی در انتظار ان خواهد بود.