وقتی «خورشید» درخشید/ غرور و امیدی که از «سینما» داریم

به گزارش خبرنگار مهر، محدثه واعظی‌پور روزنامه‌نگار و منتقد سینمایی در واکنش به حضور موفق نمایندگان سینمای ایران در جشنواره بین‌المللی فیلم «ونیز» و مشخصاً دریافت جایزه بهترین بازیگر جوان این رویداد توسط روح‌الله زمانی بازیگر فیلم «خورشید» در قالب یادداشتی به طرح چند نکته پرداخته است.

در متن این یادداشت با عنوان «سلام سینما!» آمده است؛

در این روزهای تلخ و پر از اخبار منفی، موفقیت سینمای ایران به ویژه درخشش بازیگر نوجوان فیلم مجید مجیدی در جشنواره «ونیز» تجسم وجه رویاگون و دوست‌داشتنی سینما است.

کرونا بیش از پنج ماه است طعم زندگی را از ما گرفته، کسب و کارهایی را تعطیل کرده، بسیاری را به کام مرگ کشانده و همه آنچه به عنوان روابط انسانی ذخیره روح و جانمان بوده به یغما برده است. روزهایمان به قبل و بعد از شیوع ویروس کرونا تقسیم شده است. دیدارهایمان، رفت و آمدهای خانوادگی و حتی معاشرت با دوستان در محل کار از جنسی دیگر است. به سینما نمی‌رویم، پایمان را در سالن تئاتر نمی‌گذاریم، جشنواره‌ها و رویدادهای هنری را آنلاین برگزار می‌کنیم و منتظریم تا این کابوس را پشت سر بگذاریم و به زندگی عادی بازگردیم. عزیزانمان را به آغوش بکشیم، با آرامش در خیابان قدم بزنیم و فراموش کنیم که ماه‌ها درگیر ویروسی بودیم که سلامت و امنیت روانی جامعه را تهدید می‌کرد.

سینما، سینمایی که از گزند کرونا در امان نمانده و مدتهاست راکد و خاموش بوده، دوباره حس غرور و سربلندی را به قلبمان آورده. آن هم زمانی که به سالن‌های خالی و اخبار ناامیدکننده از تولید و اکران عادت کرده‌ایم. سینما هنوز زنده است جشنواره فیلم «ونیز» یکی از مهمترین رویدادهای بین‌المللی سینمای جهان با وجود کرونا برگزار شد و خوشبختانه سینمای ایران موفقیت‌هایی در این جشنواره به دست آورد. در روزهایی که جهان پر از خشونت، بی‌عدالتی و اخبار منفی است، شنیدن خبر استقبال از سینمای ایران در جشنواره «ونیز» اندکی حالمان را بهتر می‌کند. شهرام مکری نماینده جریان هنری و مستقل و احمد بهرامی در بخش «افق‌ها» دیده شدند، و بازیگر نوجوان فیلم مجیدی جایزه مارچلو ماستریانی را دریافت کرد که مهمترین دستاورد سینمای ایران از این جشنواره بود. دست ایران از جوایز اصلی خالی ماند، اما همین اخبار خوش از سینما، یادمان آورد که زندگی هنوز زیبایی‌هایی دارد و سینما همچنان محل تجلی و متبلور شدن آن زیبای‌هاست. در بخش اصلی فیلم مجیدی جایزه نبرد، اما واکنش‌ها به «خورشید» خوب بود و نام سینمای ایران دوباره سر زبان افتاد.

مجید مجیدی چهره بین‌المللی سینمای ایران در «خورشید» قصه نوجوانانی از طبقه پایین جامعه را روایت کرده و از نوجوانانی برای بازی در نقش‌های اصلی فیلمش استفاده کرده که دستفروش بوده و در همان اتمسفر زندگی کرده‌اند. مجیدی، رمز و راز کار با بازیگران خردسال و نوجوان را به بهترین شکل می‌داند و دور از انتظار نبود که نوجوانان مستعد و شیرین فیلم «خورشید» تحسین شوند.

همان طور که در «پدر»، «رنگ خدا»، «بچه‌های آسمان» و «باران» بازیگران کم سن و سال دیده شدند. روح‌الله زمانی پسر بااستعدادی که اعتماد به نفس و گرمای حضورش در جشنواره فیلم فجر برای دوستداران سینما جذاب بود، در ونیز هم مورد توجه قرار گرفت. بد اقبال بود که کرونا مانع از سفر او به جشنواره شد، قطعاً آنجا می‌توانست سوژه‌ای جذاب برای رسانه‌ها باشد. روح‌الله دیگر آن دستفروش ساده نیست، او ستاره‌ای است که جایزه‌ای بین‌المللی در کارنامه هنری‌اش دارد. دلم نمی‌خواهد در این لحظات شیرین از مسیر سختی بگویم که او برای رسیدن به موفقیت یا حتی بازگشت به زندگی عادی پیش رو دارد. به اندازه کافی طعم دهانمان این روزها تلخ است. می‌خواهم از شکوه و زیبایی سینما بگویم، از اینکه رویاها هنوز زنده هستند و سینما می‌تواند تجسم این شیرینی و حلاوت باشد.

سینما، سینمایی که از گزند کرونا در امان نمانده و مدت‌هاست راکد و خاموش بوده، دوباره حس غرور و سربلندی را به قلبمان آورده. آن هم زمانی که به سالن‌های خالی و اخبار ناامیدکننده از تولید و اکران عادت کرده‌ایم. سینما هنوز زنده است، چرا که مجید مجیدی می‌تواند پس از چند تجربه ناامیدکننده و دور از انتظار دوباره با «خورشید» به روزهای خوب گذشته بازگردد. قصه بگوید، قهرمان خلق کند و روی فقر و نکبت خط بطلان بکشد. به ما یادآوری کند روزی بالاخره خورشید خواهد درخشید.

سینما، سینمای دوست داشتنی می‌تواند رویاها را محقق کند و هیچ چیز به اندازه رویا برای ادامه زندگی و پیمودن این مسیر سخت، حیاتی نیست. سینما قهرمان خلق می‌کند، قهرمانی از جنس ما. شبیه ما. علی (روح‌الله زمانی) از دل دسیسه و تاریکی به نور می‌رسد، به رهایی. و ما امیدواریم که بر مشکلات و تیرگی‌ها غلبه کنیم.

سینما امید را در دلمان زنده می‌کند. سینمای ایران هنوز زنده است. حتی اگر سایه تاریک کرونا مانع از درخشش واقعی آن باشد، همین سینما بالاخره می‌تواند روزنه‌هایی از امید، تلاش و زندگی را به ما نشان بدهد.