به گزارش خبرنگار مهر، نمایشنامه مصور «آوای هزار زخم» نوشته میلاد حسینی و تصویرگری نوشین خائفی اشکذری به تازگی توسط نشر آواژ به بازار کتاب عرضه شده است.
میلاد حسینی نویسنده نمایشنامه درباره ویژگی های این اثر نمایشی به خبرنگار مهر گفت: این نمایشنامه در مورد آوا دانشجوی رشته بازیگری تئاتر است که در مرکز مراقبت بیماران روانی بستری شده چون پس از ارائه پایان‌نامه خود فکر می‌کند ریچارد سوم شده است. ۲ موضوع مهم مطرح شده در نمایشنامه؛ ابتدا طرح مسأله اجتماعی آن یعنی انبوه مشکلات دانشجویان رشته تئاتر در مواجهه با خانواده خود و جامعه امروز است و دوم دراماتورژی اثر است که روی نمایشنامه «ریچارد سوم» شکسپیر انجام شده است.
وی افزود: این نمایشنامه احتمالا اولین نمایشنامه مصور چاپی است که تجربه‌ای جدید از پیوند درام و هنر تصویرسازی به حساب می‌آید. تصویرسازی برای نمایشنامه نه تنها در کشور ما بلکه در جهان خیلی مرسوم نیست. برای این اثر ۱۰ فریم تصویرسازی شده است و پیشنهاد جدیدی برای همکاری نمایشنامه نویسان و تصویرسازان مطرح می کند. تصویرساز به مانند کانسپت آرتیستی که یک فیلمنامه را برای گروه تولیدی به تصویر می‌کشد، می‌تواند اتمسفر، گریم، طراحی صحنه، لباس و ... را برای خوانندگان نمایشنامه تصویر کند.
این نمایشنامه نویس در پایان یادآور شد: این طراحی پیش از اجرا و دیدن تصاویر، حسی لذت بخش به مانند خواندن و دیدن کتاب‌های کمیک را به خواننده منتقل می‌کند. البته این تجربه جدید نیازمند نظرات کارشناسی و بحث بیشتر از سوی هر ۲ طرف یعنی تصویرگران و نمایشنامه‌نویسان است.
نوشین خائفی اشکذری تصویرساز این کتاب، سال گذشته موفق به دریافت جایزه نشان شیرازه از سوی خانه کتاب ایران شده و همچنین «آوای هزار زخم» نیز پیش از این نیز در سال ۹۱ نمایشنامه برگزیده نخستین جشنواره نمایشنامه‌نویسی «روزنه آبی» (بزرگداشت استاد اکبر رادی) شده است.
در بخشی از یادداشت رضا آشفته منتقد تئاتر درباره این نمایشنامه که در انتهای کتاب آمده است، می‌خوانید: «نمایشنامه «آوای هزار زخم»، نمایشنامه ای تراژیک است و البته در آن کمدی هم هست. یعنی رگه هایی از گروتسک هم در آن حضور آشکار و قابل لمس دارد. میلاد حسینی بر آن است که در یک موقعیت ضد درام از تلفیق واقعیت تلخ و حقیقی، نقبی بر دنیای خیال بزند و در آمیزش این ۲، نوعی بیماری روانی را در شکل حاد خود نمایان سازد. در اینجا ۲ رویکرد وجود دارد. یکم، آمیزش واقعیت و تخیل که به مفهوم دراماتورژی تنه می زند. دوم، در مواجهه با این وضعیت شیوه سایکودراما و تئاتر درمانی کارکردی الزامی یافته است.»
نظر شما