خبرگزاری مهر؛ گروه استانها- حسن قمی نجارده: خاطرات اربعین سال‌های قبل را مرور می‌کند، از همان بدو محرم با بچه‌های محل قرار می‌گذاشتند، اربعین، کربلا. محرم امسال که آمد، همه بودند، هم بچه‌های محل و هم اربعین، اما کربلا … بغض گلویش را می‌گیرد، ادامه می‌دهد به محرم و اربعین و سفر پای پیاده به کربلا دلخوش بودیم و تصور نمی‌کردیم روزی اربعین بیاید ما در کربلا نباشیم.
چندسالی است که با بچه‌های محله مان قرار گذاشتیم تا جایی که در توان داشته باشییم، هر سال اربعین پیاده به زیارت کربلا برویم. سیل اشک پهنای صورتش را خیس کرده، «السَّلامُ عَلَیٰ وَلِیِّ اللّٰهِ وَحَبِیبِهِ» را برزبان جاری می‌کند، شانه‌هایش از هق هق گریه می لرزد.
ادامه می‌دهد: سال‌های قبل زیارت اربعین را در بین الحرمین و بارگاه امام حسین می‌خواندیم و برای جاماندگان سفر طلب سلامتی می‌کردیم و می‌شدیم نایب زیاره آنها. اما الان جسم ما اینجاست ولی همه روح و روان ما در بین الحرمین و بارگاهش سیر می‌کند.
می‌گوید: با رفقا عهد می‌بستیم از عمود اول تا عمود اخر پیاده طی کنیم و سفر اربعین به پیاده رویش معنا پیدا می‌کند، گاهی سال‌ها سه شبانه روز در مسیر بودیم و بهترین روزهای عمرمان در اربعین و کربلا رقم خورد.
وی که خود را «محمد حسن» جامانده اربعین معرفی می‌کند و برای قرائت زیارت اربعین به آستان مقدس امامزاده یحیی ساری آمده است، ادامه می‌دهد: تصور اینکه اربعین بیاید و ما در کربلا نباشیم در ذهنمان خطور پیدا نمی‌کرد و همه قوم و خویش و دوستان می‌دانستند که سراغ ما را در روزهای منتهی به اربعین باید در کربلا و بین عمودهای مسیر نجف تا کربلا بگیرند.
به مرور خاطرات اربعین می‌پردازد، از خانواده شیعی و محب حسین (ع) در حوالی شهر کربلا که موکب داری می‌کردند، یاد می‌کند و می‌گوید: خانواده ابوسلمان هرسال نذرشان را با قربانی کردن یک گوسفند ادا می‌کردند و سپس با پس انداز بخشی از دارایی‌ها، آن را ایام اربعین صرف خدمت به زائران حسینی می‌کنند.
خانواده ابوسلمان هرسال نذرشان را با قربانی کردن یک گوسفند ادا می‌کردند و سپس با پس انداز بخشی از دارایی‌ها، آن را ایام اربعین صرف خدمت به زائران حسینی می‌کنند
می‌گوید: خانه ابوسلمان اطراقتگاه مسافران و زائران حسینی بود و در روزهای منتهی به اربعین نه تنها خانه بلکه با دل و جان میزبان زائران حسینی می‌شد و از ملیت‌های مختلف به این خانه سرا وارد می‌شدند.
محمدحسین ادامه می‌دهد ابوسلمان علاقه زیادی به امام هشتم (ع) داشت و آرزویش سفر و پابوسی امام رضا (ع) بود و پارسال اربعین قرار گذاشته بودیم به زیارت مشهد که آمد، در مسیر سفر میزبانش باشیم اما کرونا و بیماری همه چیز را برهم زد.
سکوت غمبار چاوش خوانان حسینی
درمازندران رسم براین است که برای بدرقه زائران حسینی و سفر به مکه و یا اعزام زائران بار اولی، چاوش خوانان، با سرنانوازی و چاوش خوانی، مسافران را بدرقه می‌کنند و طی سال‌ها قبل، هر روز و هرلحظه نوای چاوش خوانان در بدرقه زائران حسینی شنیده می‌شود و امسال در آستانه اربعین و با شیوع کرونا، سوز حزین چاوش خوانان شنیده نمی‌شود.
حب الحسین مغناطیسی است که دل را از هرکجا که باشد روانه کربلا می‌کند، خواه ۱۲۰۰ کیلومتر آن سوتر در کرانه خزر باشد یا بلادی دیگر.
بانوی میانسال اهل محمودآباد که پارسال به هر زحمتی بود با پیاده خود را به اربعین حسینی رسانده بود و این سفر را شیرین خاطره همره ۶۰ ساله‌اش بیان می‌کند و می‌گوید: پارسال بنا نبود در سفر اربعین باشم اما همین که بانوان همسایه و مسجد محل پیشنهاد دادند، بی تاب شدم و با آن فکر نمی‌کردم بتوانم پیاده روی کنم اما به مدد امام حسین (ع) بدون هیچ مشکلی رفتم و برگشتم.
سال‌های گذشته ایام اربعین بیش از ۱۰۰ هزار زائر از مازندران روانه سفر اربعین می‌شدند و موکب‌های زیادی از استان در مسیرهای کربلا – نجف، سه راهی کوت، کاظمین و سامیر مشغول خدمات دهی به زائران می‌شدند و امسال ۲۸ موکب از مازندران برای ارائه خدمات سلامت برپا شدند.
همچنین کاروان خودرویی عزاداری اربعین حسینی با عنوان جاماندگان اربعین و برپایی پویش‌های مردمی از حرم تا حرم به اقامه عزا پرداختند. مردم مازندران امروز همانند دیگر مردم سرزمینمان از خانه و یا با حضور در مصلی‌ها و اماکن مذهبی به قرائت زیارت اربعین پرداختند و از دور عرض ارادت به سالار شهیدان کردند.
نظر شما