به گزارش خبرگزاری مهر، احسان رضایی داستان نویس، منتقد و روزنامه نگار با مشارکت در پویش «کتابخوانی ملی» که به همت سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران آغاز شده است؛ گفت: اهمیت مطالعه و ترویج فرهنگ کتاب و کتابخوانی باید درک و در زندگی روزمره نهادینه شود. برای درک اهمیت این موضوع مثالی می‌زنم. جایزه ادبی «هانس کریستین آندرسن» به نام نویسنده معروف کودکان و نوجوانان برگزار می‌شود. این رویداد فرهنگی یکی از معروف ترین جوایز ادبی در حوزه کودک و نوجوان است که نوبل کوچک نامیده می‌شود و به صورت دوسالانه برگزار می‌شود.
وی ادامه داد: در سال ۲۰۱۸ زمانی که نامزدهای جایزه ادبی «هانس کریستین آندرسن» معرفی شد نام فرهاد حسن زاده نویسنده ایرانی به عنوان یکی از نامزدها مطرح می‌شود اما در همان سال جایزه به یک نویسنده ژاپنی می‌رسد. در سال ۲۰۲۰ همین اتفاق می‌افتد یعنی بار دیگر نام فرهاد حسن زاده جز نامزدها بود اما این‌بار یک نویسنده آمریکایی برنده نهایی می‌شود و جالب است که بدانید از این دو نویسنده به ویژه نویسنده آمریکایی آثاری به فارسی ترجمه شده است.
رضایی اضافه کرد: زمانی که داستان حسن زاده را مطالعه و با دیگر داستان‌های برنده‌شده مقایسه کردم، متوجه شدم که داستان این نویسنده ایرانی چیزی کمتر از داستان نویسندگان ژاپنی و آمریکایی نداشته است و به نظر می‌رسد پایین بودن تیراژ کتاب، اندک بودن اقتباس‌های سینمایی از داستان‌ها و برخی دیگر از عوامل از جمله دلایل انتخاب نشدن یک نویسنده ایرانی در این جایزه ادبی مهم بوده است.
این نویسنده و روزنامه‌نگار در ادامه با اشاره به مسئولیت اجتماعی ایرانیان در برابر آثار نویسندگان وطنی گفت: این ماجرا را تعریف کردم تا بگویم نویسندگان خوبی در کشورمان داریم که قابلیت مطرح شدن در مجامع بزرگ ادبی را دارند و اگر می‌خواهیم ادبیات داستانی ما در دنیا مطرح شود به عنوان یک شهروند، مسئولیت داریم و باید از نویسندگان ایرانی با خرید آثارشان حمایت کنیم.
دبیر علمی دومین مسابقه داستان‌نویسی خودنویس افزود: در سال‌های اخیر نویسندگان ایرانی پیشرفت قابل توجهی داشته اند و به اعتقاد من رمان‌های ایرانی به دلیل تنوع در موضوع و قلم توانایی که نویسندگان دارند برای مطالعه ارزشمند است و در این بین خواندن داستان‌هایی چون «گورسفید» نوشته مجید قیصری با موضوع اجتماعی، «بی‌کتابی» تألیف محمدرضا شرفی خبوشان، «سورمه سرا» نوشته رامبد خانلری داستانی در ژانر وحشت، «در سیدخندان کسی را نمی‌کشند» اثر مهام میقانی داستانی پلیسی و «جنگ بود» نوشته احسان محمدی را که مرور وقایع خاطره انگیز دهه شصت است، برای مطالعه پیشنهاد می‌کنم. این کتاب‌ها را به عنوان نمونه معرفی کردم تا شاهد تنوع ژانری در داستان‌های ایران باشیم.
نظر شما