به گزارش خبرگزاری مهر، حجتالاسلام خدامراد سلیمیان در نشست اصحاب قلم پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی به معرفی اثر خود تحت عنوان «آسیب شناسی تسامح در نقل روایات مهدویت با تاکید بر آثار روایی معاصر» پرداخت و گفت: بدون تردید، اندک دگرگونی در حروف و کلمات فرمایشات پیشوایان معصوم (ع)، فهم مقصود اصلی ایشان را دچار اختلال خواهد کرد و ما را از رسیدن به معنایی درست و پذیرفته، ناکام میگذارد.
وی گفت: توجه به پدیده تسامح و سهلانگاری در نقل دقیق حدیث، به عنوان یکی از آسیبهای مهم، از اهمیت شایانی برخوردار است؛ این اهمیت سبب شد تا در نوشتاری بدون آنکه به شخص خاصی گمان و یا نسبت تسامح و سهلانگاری داده شود، با بررسی شماری از روایات مهدوی در پارهای از منابع در دست، پدیده سهلانگاری در نقل روایات مهدوی بازنمایی شود تا پژوهشگران این گستره با اهتمام هر چه بیشتر به نقل روایات معتبر در این زمینه بپردازند؛ حاصل آن بررسیها به کتاب «آسیبشناسی تسامح در نقل روایات مهدویت با تأکید بر آثار روایی معاصر» تبدیل شد.
عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی تصریح کرد: در توجیه این اثر که به سفارش میز توسعه و توانمندسازی علوم اسلامی ذیل قطب بنیادهای نظری و نظام متقن علوم اسلامی و انسانی، شکل گرفته، باید گفت که احادیث و آموزههای مهدویّت نیز بسان دیگر آموزههای اسلامی بهویژه به جهت جایگاه بلند و نقش ویژه و مؤثرش، همواره در دورههای تاریخ خود، دستخوش برخی دگرگونیها شده است؛ به گونهای که هر چه از گاه صدور روایات مهدویت و از زمان زندگی معصومین (ع) دور میشویم، بر دامنه این دگرگونیها افزوده شده است.
وی افزود: بیتردید نگرانی بر پدید آمدن این تغییرات در نقل روایات و آموزههای این باور، امری خردمندانه مینماید و بیتوجهی و رواج سادهگیری در نقل حدیث، پیآمدها و آسیبهایی جدّی در پی خواهد داشت؛ از برجستهترین پیامدهای این سهلانگاری میتوان به چنگزدن مدعیان دروغین به این روایات، نبود انسجام بایسته میان روایات همسو، پدید آمدن ناهماهنگی در برخی آموزههای مهدوی و سرانجام، کمشدن اعتقاد و اعتماد به روایات مهدوی، میتوان، اشاره کرد.
حجتالاسلام سلیمیان با بیان اینکه نگارشهای هر عصر نمایاننده نیازمندیها و اندیشهورزیهای زمانه خویش است، خاطرنشان کرد: بررسی روایات نقلشده و نیز منابع روایی، بهویژه نگاشتهشده در دو سه قرن گذشته، برای بازنمایی دگرگونیهای احتمالی، ضرورتی بنیادین است که در این اثر به اجمال به آن پرداخته شده است و البته این سرآغازی بر آثار بهتر و بیشتر است.
در این اثر، نگارنده مطالب خود را در سه بخش و در ۲۳۲ صفحه سامان داده است.
نظر شما